Als ik thuis kom staat de grote doos van het Centraal Boekhuis voor de deur. Mijn nieuwe boek: ‘Het leven, het leven’ is officieel verschenen. Voorzichtig pak ik de bovenste van de stapel, keer hem om, bekijk het van alle kanten, ruik eraan en open het op willekeurige plaatsen om wat zinnen te lezen. Als de ouder van een pasgeboren kind verricht ik de handelingen die zorgen voor een uitstoot aan knuffel- en liefdeshormonen en een eeuwige liefde voor het pasgeboren kind garanderen. Ik streel het en hoop dat ik nooit weerzin zal gaan voelen jegens mijn eigen woorden.
Het boek is een collectie van mijn blogs van de afgelopen zes jaar. Tussen mijn 66ste en 72ste jaar is er zo veel gebeurd, maar sinds half maart toen koning Corona onze levens af- en overnam lijkt het er niet meer zo toe te doen. Het was belangrijk ons te distantiëren van een leefwijze die we ten onrechte normaal zijn gaan noemen. Dat zorgde voor vervreemding en verwarring. En we moesten er allemaal in mee.
Met alles wat er gebeurde heb ik de vrede getekend omdat ouder worden toch al inhoudt dat je niet alles mee naar je levenseinde mee kunt slepen. Je moet loslaten, veranderen.
Een voor een overleden de mensen in mijn naaste omgeving en geleidelijk nam de bezorgdheid toe dat ik de volgende zou worden. Niet omdat ik bang ben voor de dood, maar ik moet nog zoveel schrijven en ben nog niet klaar.
Eerst ging mijn moeder, daarna mijn beste vriend, vervolgens mijn lieve schoonzus en uiteindelijk moest mijn schoonmoeder, de kleine vechter, het opgeven. Als ik hier en daar in ‘Het leven, het leven’ lees, herken ik de verhalen die ik over ze schreef en zie de vrede die de mooie herinneringen aan het mooie leven met ze voor ons hebben achtergelaten.
Normaal gesproken zouden we op een dag als deze bijeen komen. Ik zou een verhaal voorlezen over elk van die vier mensen die fysiek verdwenen zijn, maar overleven dankzij wat ik schreef. Vervolgens zou de uitgever iets vriendelijks over mijn boek zeggen. Er zou een fles worden opengetrokken en zoutjes die te snel op zijn worden klaargezet. Dan zou ik achter een tafel plaats nemen en boeken signeren voor de mensen die er een willen lezen. Hoewel er veel kopers bij zijn die ik ken, zal ik ze moeten vragen hoe ze ook al weer heten, want mijn geheugen wordt al maar minder. Van een paar heb ik voor ik vertrok de naam genoteerd zodat het ongemak van de vergeten naam me bespaard blijft, maar het zal niet helpen, want het leven dient zich uiteindelijk aan als een groot ongemak met gewrichtsklachten, rugpijn, verminderde eetlust, geheugenverlies en bloedwaarden die al te snel omhoog gaan.
Maar wat maakt het uit? Ik leef en laat me door kanker noch coronaterreur ongelukkig maken. We houden gewoon het feestje digitaal, met voldoende afstand, die in de grote wereld van het web net zo intiem is als we zelf willen. Daar leven we, in onze hoofden, in onze verbeelding, daar zorgen we voor ons geluk.
Koop een boek, houd het goed vast en voel mijn handdruk, mijn kus op uw wang. Vraag me niet hoe het komt dat ik nog niet dood ben, maar informeer naar de wandelingen die ik met Marion maak, naar mijn bezoek met de kleindochters aan de dierentuin, welke boeken ik recentelijk las en wat ik aan het schrijven ben. Hoe ik leef, leef, leef, leef.
Leef, leef, leef nog lang met je geliefden!! Dat wens ik u toe uit de grond van mijn hart!
Lang zul je leven..: In de GLORIA !
Lieve Ivan en lieve Marion.
Op Facebook schreef ik onlangs in verband met de geboortedag van mijn vader Leo ter Heege ,fotograaf/journalist en creatief multitalent. 22-06-1921 werd hij geboren en 50 jaar geleden, in 1970, stierf hij, veel te jong, op 49 jarige leeftijd. Tijdens zijn leven was zijn lijfspreuk” Hier wordt geleefd “. En met die levenshouding heeft hij ons behoorlijk besmet.
Ondanks alle misère die ook hij tegenkwam in zijn leven. Hij was een warm en sociaal betrokken mens en heeft z’n levenslust aan ons door gegeven en ons, zijn kinderen geïnspireerd tot een levenslustig. creatief leven. Jouw stukjes op Facebook, lees ik met veel plezier. Ze laten die enorme levensdrang en kracht zien die we in ons hebben en hoe de liefde van en voor je geliefde, je kinderen kleinkinderen en vrienden je daarbij helpen.
Ik ga je boek kopen en het zal me zeker steunen bij een eigen nieuwe periode in m’n leven.
Alvast dank daarvoor!
Alle liefs voor jullie beiden!
Ineke
Ik ren naar de boekhandel om je boek te halen… zovele jaren al inspireer inspireer inspireer jij met jouw levensadem…
dank dank
Gefeliciteerd, Ivan. Je columns / blogs zijn het waard gelezen te worden door een groot publiek.
Hij schrijft, dus hij bestaat!
Hij leest, dus hij bestaat.
Hij wandelt, dus hij leeft!
Ik volg je al enorm lang ,boeken en blogs. Elke keer weer het feest van de herkenning. Bedankt
Bedankt bijzondere man. Je blogs zijn van grote waarde voor mij en ik weet zeker voor velen. En ik vind het niet erg als je onverhoopt in herhaling zou vallen. Beter dubbel dan niet. Veel goeds gewenst.
Beste Ivan,
Ik kreeg net een telefoontje van Peter Kriele, die je nog van vroeger kent van school. Ik ben zijn schoonzus Corry. Mijn man is Frans Kriele.
Peter vroeg naar jou! Hij woont al een poosje in Amerika.
Hij had op internet naar je gezocht en had gelezen dat je was overleden. Hij was hier erg van geschrokken. Hij heeft het denk ik verkeerd begrepen.
Hij denkt en leest in het Engels.
Ik was hier ook van geschrokken en ben ook gaan googelen. Gelukkig kon ik uit alles en je stukjes op maken dat je er nog bent.
Ik heb Peter net via WA je stukje van 24 juni gestuurd. Wat zal hij blij zijn.
Groetjes Frans en Corry Kriele.
Prachtige titel, dit gaat vèr voorbij de slogan: ‘Mens, durf te leven’.
En ja, die laatste alinea: recht vanuit het hart, zó het hart in!!!