“Er is vandaag geen hockeytraining,” zegt Helena als ze om twaalf uur uit school
komt. Het betekent dat we tot de zwemles om kwart voor zes begint een lange
middag hadden om iets leuks te gaan doen. Het regent en naar het strand te gaan
– iets wat we anders doen – biedt geen aangenaam vooruitzicht. Een bezoek aan
Artis wordt resoluut afgewezen, want ze vindt het wat te ver naar Amsterdam. Een
hele middag in een café of een restaurant samen tekeningen maken lijkt me ook
geen optie.
O, ik ben gek op wat ze voor me tekent. Stripverhalen over een
prinses, een draak en opa. Het meisje gilt “Aaaaah” en de draak brult “Waaaa”.
Opa zegt tot de draak “Ik gaa jou doot maaken”. De volgende bladzijde toont een
tekening van de prinses en opa. “Gaat het?” vraagt opa en de prinses antwoordt
“Ja.” Daar omheen veel hartjes. Maar redden we het om vijf uur lang te
tekenen?
“Zullen we eens in de bioscoop kijken of er een kinderfilm draait?”
vraag ik.
Dat lijkt Helena wel wat.
“Wat zijn er voor kinderfilms?” vraag
ik aan de man achter de kassa. Er blijken twee films te zijn die in aanmerking
komen. ´K3 bengeltjes´ en ´De groeten van Mike´. Tot mijn opluchting wil mijn
kleindochter niet naar de K3 film, maar de andere film is me geheel onbekend. Ik
heb geen vermoeden wat ons te wachten staat.
We kunnen onmiddellijk de zaal
in en besluiten dan maar na de film te gaan lunchen. Voor ons is echt het
allermooiste plaatsje in de bioscoop bestemd. Recht voor het doek in het midden
van de zaal en op de juiste hoogte. Er zijn nog geen andere bezoekers en dat
blijft tot onze verbazing ook zo.
“Dan hoeven we niet te fluisteren,” zegt
Helena zo zacht mogelijk.
Al snel wordt duidelijk waar de film over gaat.
Mike heeft leukemie en ligt op de kinderafdeling van een ziekenhuis. De chemo
lijkt goed te zijn aangeslagen en hij mag naar huis. De kerstdagen zijn in
aantocht. Er is alleen probleem met zijn moeder. Ze staat er helemaal alleen
voor, geen partner die haar helpt en ze kon het verdriet en de zorg rond Mike
niet aan en is aan de drank geraakt. Slingerend en zwaaiend op haar benen komt
ze het ziekenhuis binnenlopen, maar de winnares van de Voice of Holland verkleed
als verpleegkundige ziet haar en vindt dat Mike betere hulp nodig heeft.
Jeugdzorg komt erbij en wij Nederlanders hebben ondertussen wel via de kranten
kunnen lezen hoe vreselijk die is. Corrupte, harteloze, bureaucratische
monsters. Mike moet na een mislukte poging pleegouders te vinden naar een tehuis
en mag niet naar zijn moeder. Dat alles in het tijdsbestek van twee dagen. Als
alles in de zorg toch eens zo snel zou gaan.
Het is duidelijk dat mensen met
gezond verstand niet naar zo´n film gaan, zeker niet rond de kerstdagen, want
het is allemaal wel erg zielig voor Mike. Dus ook voor de kijkers.
“Mag ik op
je schoot zitten?” vraagt Helena halverwege de film.
“Natuurlijk.” En zo
zitten we in die lege bioscoop samen op een stoel.
Hoezeer alles in de film
ook zo vals is als de pest, toch zijn die filmmakers erg bekwaam om op je gemoed
te werken. De moeder gaat snel naar een afkickkliniek, maar alleen wij kijkers
weten hoe zeer ze haar best doet. We worden medeplichtig als we het niet aan
Mike en het personeel van het ziekenhuis kunnen laten weten. En elke keer als de
vrouw van Jeugdzorg in beeld is zouden we willen roepen “Jan Klaassen achter
je”. Mike vlucht zonder zijn medicijnen mee te kunnen nemen en brengt de nacht
door in een koud duivenhok. Hij heeft nauwelijks weerstand door de medicatie.
Zal hij geen ernstige infecties oplopen? Kan het allemaal nog erger?
Maar
door een wonderbaarlijke draai van het lot komt het allemaal goed en trouwt
Mike´s moeder met de portier van het ziekenhuis.
Helena en ik laten de
aftiteling langs komen om rustig bij te komen.
“De voorkant van mijn jas is
helemaal nat,” zegt ze. “En de zijkant van mijn haar ook.”
“Dat haar komt
door mij schat,” antwoord ik.
Na een korte stilte zegt ze: “Opa, jij hebt ook
kanker hè.”
“Maar dat is lang zo erg niet als die van Mike hoor. Ik heb een
langzaam groeiende soort. We gaan nog heel vaak samen naar de
bioscoop.”
Later hoor ik dat ze wel degelijk hockeytraining had en dat ze me
voor de gek heeft gehouden, maar het kan me helemaal niets schelen. Alle is
geoorloofd voor zo´n kerstcadeautje voor opa.
Recent Comments