Langzaam maar zeker dringen de nostalgieweken zich aan me op. Feestverlichting
bepaalt de sfeer van de publieke ruimte en de autoradio zorgt voor de soundtrack
van een jaar dat meer economische crisis bracht en ook meer uitzaaiingen. Voor
de economische krimp, de toenemende werkloosheid en de moderne armoede weten we
geen oplossing. Tegen die uitzaaiingen heb ik een buikprik gekregen en met mij
gaat het goed.
Het goede van nostalgie is dat het de droefheid die samenhangt
met het verstrijken van de tijd overgiet met het sausje van de milde glimlach.
Als we toch de klok eens stil konden zetten, dan was alles opgelost, maar daar
slaagt zelfs een plastisch chirurg niet in. Laat de toekomst dus maar komen.
Daar maak ik net zo iets leuks van als van de rest van mijn leven.
Vandeweek
was ik te gast in een radioprogramma dat ook helemaal in het teken stond van het
kaarslicht en terwijl ik daar zat besefte ik dat ik al een jaar lang bezig ben
met de kerstdagen van 2012: Herinneringen. Omdat Marion dit jaar zestig werd
besloot ik op 1 januari elke dag een foto van haar op mijn Facebookpagina te
plaatsen uit mijn nog al omvangrijke archief. Daar überhaupt in gaan zoeken is
een onbewuste poging me nog eens te wentelen in het verleden en weg te lopen van
het heden, want ik had die foto´s gemaakt en op geborgen, maar durfde ze nooit
meer te bekijken. Misschien had ik er ook echt geen tijd meer voor. Hoe dan ook,
alles kwam weer een keer langs dit jaar.
Ik had 2012 tot jubeljaar voor MB
gebombardeerd en hield me bezig met elke dag een goede foto te selecteren en die
op Facebook te plaatsen. Het zorgde tot mijn grote verrassing voor een lawine
aan reacties en een uitgever die er graag een boek van zou willen
maken.
Daaraan had ik het te danken dat ik in een programma van de
nostalgiezender zat, dat de feestdagen met extra kaarsjes probeert te verlichten
om te praten over een boek dat volgens Tineke, de vrouw die al bij de radio
werkte voor dat we geboren waren, een ode aan Marion is. Woorden als liefde en
leven vielen. Het maakte een beetje giechelig. Niet dat niet alle foto´s het
resultaat zijn van mijn liefde en niet dat het boek niet eigenlijk een
verjaardagscadeau is voor de vrouw van mijn leven, maar om het officieel
allemaal zo te noemen is weer iets anders.
De summiere teksten in het boek
heb ik met opzet beperkt gehouden om het niet te vet te maken. Van eerste keer
zien op het schoolplein tot prostaatkanker waar we ons niets van aantrekken.
Daartussen een lange reis die ons overal ter wereld heeft gebracht. REISGEZEL
heb ik het genoemd. Dat ik het nu in mijn handen heb is raar.
Elk boek dat ik
heb gemaakt is gepland. Ik ben achter de typemachine gaan zitten of haalde mijn
pen te voorschijn of gebruikte een computer met in mijn hoofd een duidelijk
idee. Ik ga nu schrijven over medicijnen. Ik ga nu schrijven over een man die
naar Indonesië gaat om bij de geboortebeperking te helpen maar erin slaagt om de
enige vrouw zonder vagina in dat land zwanger te maken. Ik ga nu een boek maken
om mensen meer inzicht te geven in de mechanismen die zorgen dat we dik worden.
Soms kozen die boeken hun eigen weg, maar ze werden wel wat ik had bedoeld. Dit
nieuwe boek is vanzelf ontstaan. Een liefdesbaby.
Ik ben geen fotograaf, maar
schrijver. Ik heb wel alles wat me maar op een of andere manier geraakt heeft
gefotografeerd. Technisch faal ik veel te vaak, maar mijn hart zit wel in de
foto´s. Zaterdag presenteer ik het boek in Amsterdam en dan gaan we weer
allerlei dingen zeggen die al te zien zijn in de foto´s in het boek: man houdt
van vrouw en kan niet meer ophouden om haar te fotograferen. De tijd die
verlopen is tussen de eerste foto en de laatste doet de rest.
Op 2 januari
komt mijn volgende boek al uit. Dan is het de hoogste tijd om terug te keren in
de toekomst. Voor ons die door het leven zijn getrokken op weg naar een
onbekende bestemming. Die gelachen hebben en gehuild. Die lief hebben gehad en
ook pijn geleden. Voor ons geldt alleen de toekomst omdat de reis pas afgelopen
is als we er niet meer zijn.
Recent Comments