Hoe het mogelijk was begreep ik niet. De vulpen waarmee ik elke dag in mijn dagboek schrijf en die ik gebruik voor snelle aantekeningen voor de dingen die ik van plan ben uit te werken viel uit mijn hand op het gouden pengedeelte  waar al mijn gedachten uitstromen. Het puntje van de pen stond daarna in een hoek van negentig graden op de rest. Schrijven was onmogelijk geworden. Met mijn handen lukte het niet het schrijfgedeelte weer recht te buigen, maar ik kreeg wel inktzwarte vingers en met een tangetje verboog ik wel het ene deel van de punt van mijn schrijftong, maar bleef het andere deel halverwege steken, waardoor hij nu in een spagaatstand uitkwam, een snaterende eendenbek.

Met wat meer kracht en vanuit een andere richting probeerde ik een dreigende catastrofe af te wenden, maar daarbij brak het voorgedeelte helemaal af. In mijn haast om het verdriet te voorkomen was ik ver en verder gegaan en had ik zelf de mooie pen volledig vernield.

Om daaruit te concluderen dat daarmee mijn schrijverscarrière voorbij was, gaat wat ver, maar de pen heeft een ander ritme dan een toetsenbord. Zo’n naar je hand ingeslepen vulpen zit dichter bij het hart en het lijkt of het bloed vanuit de hersenen regelrecht naar mijn rechterhand stroomt en daar zwart wordt. Die metamorfose past bij het koor van de negende symfonie van Beethoven: ‘Freude, schöner Götterfunken, Tochter aus Elysium, Wir betreten feuertrunken, Himmlische, dein Heiligtum!’ Zo schrijf je met een goede vulpen. Met de pen betreed je dronken van de goddelijke vonken van wat er rondom je gebeurt het hemelse heiligdom van het paleis van de verbeelding om er woorden van te smeden.

Op de laptop zet je alleen maar woorden achter elkaar. Daarom schrijf ik alles eerst met de hand. Toch probeerde ik teneergeslagen verder te werken aan mijn boek en ineens merkte ik dat er een heel gedeelte was verdwenen. Waar was het opgeslagen? Ik besteedde te veel tijd aan het zoeken naar de zinnen die gisteren nog zo goed hadden geklonken. Uiteindelijk besloot ik het gedeelte maar opnieuw te bewerken, maar het werd niet meer wat het was.

Voorbij. Misschien moest ik maar stoppen met schrijven. Teleurgesteld trok ik mijn regenkleding aan en liep voor een truttige boodschap die gemakkelijk een week kon wachten door het bos naar het dorp in de buurt. Het is een wandeling van zes kilometer heen en weer, lang genoeg om je op andere gedachten te brengen. De regen spoelde mijn hersenen schoon en de wind woei mijn sombere gedachten weg.

Op een smal pad reed een man van mijn leeftijd op een rijwiel met grote fietstassen waarop vermeld stond dat hij de kranten bezorgde. In het passeren draaide hij zich naar me toe en zei foutloos mijn adres. ‘Dat klopt,’ zei ik.

‘Ik heb jaren lang bij u het NRC bezorgd.’

Raar dat ik hem nog nooit gezien had.

‘U loopt ook veel voor uw gezondheid. Diabetes?’

‘Nee, prostaatkanker,’ antwoordde ik.

‘O, ik heb een collega die hoorde dat hij dat had en de dokter adviseerde hem om veel te bewegen. Hij is nu tweeëntachtig en hij doet nog steeds zijn krantenwijkje.’

‘Ja, we moeten doorgaan,’ vulde ik hem aan.

Hij wees naar zijn rechtervoet en nu zag ik dat die stevig ingepakt was. ‘Pas weer een stuk van mijn voet eraf gehaald,’ zei hij en lachte daarbij ondeugend.

Ik verzuimde hem te bedanken voor al die kranten die hij bij me bezorgd had en dat hij me had herinnerd aan de grondregel van alle leven: doorgaan. Dankzij Marion heb ik ook weer een vulpen en die heeft me geholpen deze blog te schrijven.

Doorgaan.