Ben ik een ander mens door de wat zwaardere hormonale behandeling? Ik hoop van
niet, want het stelt me voor een vreemde keus. Is het leven van de ander die ik
dan mogelijk ben geworden wel de moeite waard? Ga ik daar mijn best wel voor
doen? Het zijn wonderlijke dilemma´s waarvoor je komt de staan na een slecht
nieuws gesprek met een arts.
Dat de dokter met een somber gezicht tegen je
zegt dat hij vervelend nieuws heeft is één ding, maar om daarmee vervolgens te
moeten leven is iets heel anders. Misschien is de droevige kop van de arts wel
wat het allemaal in gang zet, want als die er al van onder de indruk is, wat
moet je zelf dan nog? Zou het wat uitmaken als hij met Cliniclownsuitrusting
lachend in de gang van de polikliniek op je af kwam en riep “wat we nou toch
gezien hebben op de scan, pohpohpoh, maar we gaan er iets leuks van maken”? Nee,
kanker, daar lachen we blijkbaar niet om.
Uit onderzoek dat in de Verenigde
Staten gedaan werd blijkt dat meer dan een derde van de mensen die langdurig met
kanker leven last heeft van de meest uiteenlopende klachten, met name van
geestelijke problemen. Vooral de grauwsluier die over het leven komt te liggen
omdat de volledige omgeving door het toverstafje van de kankerkoning is
aangeraakt, heeft enorme gevolgen. Niets is meer zoals het was en dat noemen we
tegenwoordig een depressie.
Leven met kanker betekent dat je het wel hebt
maar je bent nog niet dood. Daar wacht iedereen op, maar het kan nog jaren
duren. Ik zit nu bijna op tien jaar en ik word langzaam maar zeker moe van het
verzet dat ik probeer te voeren om te voorkomen dat alles wat ik doe uitsluitend
nog geïnterpreteerd wordt in het kader van een dramatische ziekte of een
behandeling daarvan.
Het Amerikaanse onderzoek is speciaal bedoeld om artsen
te helpen mensen met kanker die last van depressies en dergelijk eruit te
pikken. Maar ik wil juist geen patiënt worden. Dat komt pas ´later´ als ik over
de grond kronkel van de pijn en ik het echt niet meer aankan. Dan is de enige
behandeling die ik nog wil, dat de dokter me helpt bij een waardig afscheid. Dag
lieve vrienden de man die ik niet meer bent door de behandeling groet u.
Het
is overigens een voordeel dat uit het onderzoek blijkt dat vrouwen met
borstkanker en mannen met prostaatkanker het beste met hun kanker weten te
leven. Wat heet, we doen het net zo goed als mensen zonder kanker en soms zelfs
ietsje beter. Dus laat ik me vooral wat typischer gaan gedragen en zoals andere
prostaatkankerjongens ongegeneerd dromen over een toekomst in plaats van over
een plekje waar ik rust heb en weg kan kruipen. Laat ik geloven dat als ik iets
vergeet het komt doordat ik wat ouder word of te hard werk, maar dat het niets
met de medicatie te maken heeft. Laat me denken dat de pijn in mijn heup niet
door een uitzaaiing komt maar omdat die heup door dertig jaar hardlopen
versleten is.
Ik ben niet veranderd door de behandeling, maar ik ben Ivan die
op zijn eigen manier met de gevolgen van de behandeling omgaat. Ik ben geen
slachtoffer, maar strijder voor het recht op leven ondanks de diagnose.
Laat
me dromen over dikke boeken die ik nog zal schrijven en over verre reizen. Niet
alleen maar snelle tripjes, want dat toont of je bang bent dat er geen toekomst
meer is. Nee, plannen maken voor een reis in 2014, een onmogelijke fietstocht
door een landschap dat ik nog nooit gezien heb, door steden trekken waar mensen
andere gebruiken hebben. De hele dag zal ik schrijven en fotograferen. Anderen
bidden voor het milieu, de toekomst van de mensheid en wereldvrede. Ik zal het
allemaal vastleggen zodat het op die manier behouden wordt voor mijn
kleinkinderen. Wat ik gisteren fout heb gedaan laat ik achter me omdat vandaag
de enige dag is die bestaat. En morgen heb ik nodig voor mijn dromen.
De zon
breekt door de mist van kankersluiers heen en verwarmt me, want die kanker is er
altijd wel, maar die moeten we niet belangrijker maken dan hij is.
Recent Comments