Toen ik voor het eerst gecastreerd werd – tien jaar geleden – was ik in de war,
maar wilde toch cool lijken: een man die ondanks wat hem overkomt kalm blijft en
verder gaat met waarmee hij bezig was. Mijn leven lang heb ik geschreven en dat
wilde ik blijven doen tot het einde. Ik nam een besluit: vanaf dat moment zou ik
alleen nog oprecht zijn en schrijven over wat van wezenlijk belang is. Ik deed
mijn best, maar vluchtte al snel in een reeks grappen over mannen en hun
hormoon. De beste grappen gaan over jezelf, maar het was lang niet altijd even
aangenaam om over mezelf te lachen. Nu ik voor de tweede keer gecastreerd ben,
is het mannetje in mijzelf dat zich afvraagt of hij nog meetelt niet grappig
meer omdat de hoop vervlogen is dat het allemaal tijdelijk is, dat als de
behandeling voorbij is ik wakker word en alles weer is zoals het hoort te zijn.
Deze keer is de behandeling blijvend om te voorkomen dat ik meer uitzaaiingen in
mijn botten krijg en op een slechte dag van alles breek.
Grappen over
testosteron zitten er daarom bij deze tweede chemische castratie niet in.
Bovendien: heb ik ze niet allemaal al eens gemaakt? Dat mannen met een pistool
in hun hand meer testosteron aanmaken en graag schieten? Dat mannen door hun
testosteron bij het zien van een aantrekkelijke dame met korte rok aan
onbetaalbare auto´s gaan denken? Zou het daarom zijn dat de PR afdeling van
autoproducenten voor autosalons uitsluitend dames in absurd korte rokjes
rekruteert? Dat mannelijk hormoon ervoor zorgt dat de heren der schepping
razendsnel winkelen omdat ze als jagers op zoek zijn naar dat wat ze van plan
zijn te kopen, terwijl vrouwen als echte verzamelaars eindeloos zoeken. Komt het
daarom tussen mannen en vrouwen in een consumptiemaatschappij nooit meer
helemaal goed?
Het ene na het andere onderzoek dat ik lees lijkt de clichés
rond testosteron en mannelijk gedrag te bewijzen. Het is net of mijn eigen
ervaringen op hun beurt bevestigen dat door hormonen gedreven mannen stereotypen
worden in een slechte komedie.
Opvliegers? Mannen hebben ze niet. Komt dat
omdat het testosteron het effect van oestrogeen dat mannen nu eenmaal ook hebben
– zij het in geringe hoeveelheid – onderdrukt? Het zou wel logisch zijn want wat
moet een man oog in oog met een vijand met zo´n belachelijke warmte-aanval? Of
de voetballer met de bal voor het open doel van de tegenstander? Testosteron is
nodig om van ons in de evolutionaire ontwikkeling koele, kortzichtige, te hard
pratende, opgewonden haantjes die gek op competitie zijn te maken.
Huilaanvallen? Ook dat zal wel voorkomen worden door de
mannenhormoontjes.
Jagers moeten ook stressbestendiger zijn omdat het de
bedoeling is dat ze na een paar dagen achter een antilope rennen ook werkelijk
met een stukje vlees thuis komen. Testosteron zal daar ook wel een beetje bij
helpen. Mannen gaan stress daarom het liefst uit de weg en bij problemen halen
ze hun schouders op. Ze praten al helemaal niet graag over hun relaties en wat
er mis aan is, en ontdekken ook als laatste zo´n beetje dat er iets aan schort.
Dat zal ook wel aan het testosteron liggen. Vrouwen praten juist graag over wat
ze denken dat er mis is aan hun huwelijk. Je moet een tevlonman zijn, zo een
waar de problemen niet aan vast blijven plakken.
Vandaag lees ik bovendien
dat mensen kunnen ruiken wanneer een ander bang is. Wetenschapers hebben dat
heus aangetoond, maar hou dit alsjeblieft geheim: de tevlonman is ondanks zijn
overdosis aan testosteron toch wel eens benauwd, bijvoorbeeld om dood te gaan
aan de lulligste kanker die ooit uitgevonden is. Een kankersoort van pisvlekken
en impotentie. Vreselijk, doe je je flinker voor dan je bent om nog wat te
lijken en gedraag je je zo koel als de pest, kan je partner het ruiken. Heren,
in mijn behulpzame blog zal ik u uitleggen wat daaraan gedaan kan worden. Zorg
dat ze het niet ruikt en doe flink wat aftershave op. Als ze zegt: “Maar je
hoeft je door afwezigheid van je mannenhormonen toch helemaal niet meer te
scheren”, dan zeg jij “Maar ik wil altijd een frisse indruk op je maken”. Maar
blijf koel en zeg dat je Skyfall wilt zien ook al ben je al jarenlang op James
Bond uitgekeken. Thuisgekomen zeg je “ik neem een droge martini met wodka,
geschud, niet geroerd, wil jij ook” en je probeert vol te houden dat je haar
eigen James bent.
Recent Comments