‘Lees niets meer van je. Houd dus mijn hart vast,’ schreef iemand die ik niet ken me, maar regelmatig mijn weekboek las. Ja, ze heeft gelijk, ik was altijd gul met woorden en geleek op iemand die in een gesprek geen stiltes verdraagt.
In de jaren zeventig de tijd dat ik een dagelijkse column had in de Volkskrant, maar daar niet genoeg aan had en de redactie extra verhalen op bleef sturen, zei Jan Blokker adjunct hoofdredacteur van de krant tegen me dat ik op mijn collega Vestdijk – net als ik arts – leek omdat ik zo veel te schrijven had. De dichter Adriaan Roland Holst had over Simon Vestdijk geschreven ‘de man die sneller schrijft dan God kan lezen’. En van mij kun je dat – zonder Vestdijks kwaliteiten verder met de mijne te vergelijken – ook wel beweren. Boek na boek , produceer ik, meer dan een uitgever aankan, en blog na blog bleef ergens tussen de tralies van het internet hangen. Dus als iemand opmerkt dat ik zwijg, dan is er iets aan de hand.
Op 2 april van dit jaar zocht een vleesetende bacterie zijn toevlucht in mijn rechterhand en de woordenstroom stokte. Nog af en toe sputterde mijn pen een beetje. Ik zocht naar de man, de chroniqueur van het klein kankerleed, maar de PSA-uitslagen boeiden me niet meer, de zorgen of de chemotherapie bij me aansloeg en of de gebruikelijke bijwerkingen van de chemo me misschien bespaard zouden blijven maakten van mij een gewone sterveling, geen Nobelprijswinnaar, een scharrelaar die naar de uitgang zocht van het circus van het ziekenhuis waar in drie operaties mijn rechterhand gered moest worden.
Wat viel er nog te vertellen? Hoe moest ik wat mijn lichaam meemaakte duiden? Werd ik tureluurs van de hoge dosis antibiotica waarvan ik slap en misselijk werd en moest ik daar telkens van braken of had ik hier te maken met de kanker die ik twintig jaar lang had genegeerd, maar die nu zijn rechtmatige plaats opeiste?
Was het tot nu toe slechts een vriendschappelijk potje voetbal op het veldje bij de school geweest of kwam nu de grote afrekening? Vermoeid, ongeïnspireerd, geen energie, rode jeukende vlekken op mijn benen en op de weegschaal zag ik elke dag het zelfde, dat ik niet meer dan zeventig kilogram woog en dat het eerder minder dan meer zou worden. Ik vroeg een second opinion aan bij de hogepriesters van Carcinogeinia, maar volgde noch het eerste noch het tweede advies op. De dood zou wel komen als het mijn tijd was en het begon erop te lijken of ik erop wachtte.
Bang voor mijn dood ben ik niet, wel is het jammer dat mijn mooie leven aan z’n einde dreigt te komen, dat ik mijn keurige regelmatige handschrift al ben kwijtgeraakt en mijn dagboek uit schaamte voor de kromme letters en onleesbare zinnen niet zo vaak meer open.
In plaats van te schrijven zit ik bij de achterdeur in de ochtendzon en kijk lusteloos wat er passeert op twitter. Ineens is daar de krakende stem van een 78 jarige Joni Mitchel die de liedjes waarmee we opgroeiden zingt.
Bows and flows of angel hair
And ice cream castles in the air
And feather canyons everywhere
I’ve looked at clouds that way
Toen we jong waren zagen we in die wolken krokodillen die kamelen achtervolgden, en ridders die elke strijd aandurfden.
But now they only block the sun
They rain and snow on everyone
So many things I would have done
But clouds got in my way
Als Joni nog zingt, kan ik waarschijnlijk nog wel schrijven. Over alles wat onbelangrijk lijkt, maar wat het allerminst is, bezing het citroenijskasteel in de lucht, let niet op wat je had kunnen doen als de sneeuw en regen niet was gevallen. In het leven weet je nooit wat je krijgt, maar in alles wat passeert schuilt een verrassing, nieuws van je kleindochters, die kunstenaars, zangeres, prinses zullen worden, of zo maar een ontmoeting met oude vrienden die je vergeten was.
But now old friends are acting strange
They shake their heads, they say I’ve changed
Well something’s lost, but something’s gained
In living every day
Ja Joni, we verliezen iets maar krijgen er ook wat bij als we elke dag ten volle leven. Ik probeer jullie boekhouder van de tumoren te blijven en zal schrijven.
Dankjewel, dat je blijft schrijven. Laat de tijd je niet te snel inhalen!
Hartelijke groet
Sterkte Ivan
Wie schrijft die blijft. Jij schrijft jouw letters in mijn hart. Pluk de dag, beschrijf ze wekelijks, maandelijks desnoods jaarlijks. Maar wie schrijft, die blijft. Jij bewijst dat al een leven lang met je pen. Hou vol!
Lieve Ivan,
Schrijf zolang je kunt, zoveel mensen genieten ervan!
Beste Ivan,
Ik zag gisteren ook de tweet voorbijkomen waarin Joni Mitchell haar Both sides now zingt. Maar ik kreeg het via het twitteraccount van Joan Armatrading. Op een email van haar daags ervoor – fans kunnen daar op inschrijven – meldde ze dat er vandaag op Goodwood bij Chichester een paard meedoet -op Ladies Day – dat de naam draagt van haar song Show Some Emotion.
Show some emotion
Put expression in your eyes
Light up if you’re feeling happy
But if it’s bad then let those tears roll down
Some people hurting
Someone choking up inside, some poor souls dying
Too proud to say, they got no place to lie
And there’s people if they hear a joke
Can’t keep the laugh out of their eye
I said, “Show some emotion
Put expression in your eyes
Light up if you’re feeling happy
But if it’s bad then let those tears roll down”
Some people in love
But all they got’s a photography
How can they get it too scared
To open their mouth and ask
I said, “Show some emotion
Put expression in your eyes
Light up if you’re feeling happy
But if it’s bad then let those tears roll down”
Come on try, learn to bleed
When you get a bad fall
Light up, light up, light up if it’s nice
But if it’s bad then let those tears roll down
I said, “Show some emotion
Put expression in your eyes
Light up if you’re feeling happy
But if it’s bad then let those tears roll down”
Come on try, come on try, come on try
Learn to bleed when you get a bad fall
Light up, light up, light up if it’s nice
But if it’s bad then let those tears roll down
If it’s bad then let those tears roll down.
Het leek me zo toepasselijk. Dat is wat je doet en waarom zoveel mensen troost en steun vinden in jouw schrijven.
Heel veel sterkte!
P.S. dit mailtje ging ook over het grote geluk van het toeval, hoe soms dingen opeens kunnen samenvallen.
Beste Ivan
Wat moet een mens soms een hoop meemaken, ik ben blij dat je weer iets schrijft en dat het met je hand beter gaat ,wat ben jij sterk na al die ellende hou vol
een lieve groet van Marja Versteeg van Dijk
Wat een aangename verassing! Dank hiervoor. Groet, Jan
Wij zijn schepsels van God, die in zijn schrift mogen lezen: Zoek de Heer en leef. (Amos 5 :6)
Had voor mijn vrouw een preek mogen vertalen en stuitte op het gezegde, zo kernachtig.
De kontekst met Simon V heeft mij doen triggeren.
Dangke.
Lieve Ivan ik vond het ook al zo naar stil. Maar toen zag ik een foto van jou met Yuki samen en toen was ik blij. Die kleine meisjes (en ook de wat oudere overigens) hebben elke dag zoveel verrassingen voor ons in pet…(zeg je dat zo ik weet het niet meer na zoveel jaar weg uit NL). Geniet!
Ha! Ivan!
Blij verrast door jouw epistel. Weet dat we een beetje stilletjes zaten te hopen dat je weer in de schrijf ether zou komen. Je stilte was verontrustend. Blijf schrijven! Het doet ons goed.
Lieve Ivan,
Ik ben heel erg blij goed nieuws van u te horen.
Ik heb intens meegeleefd, ik begreep dat het ernstig was, maar……dat het zó ernstig was, nee daar had ik geen flauw idee van.
Dank voor uw mooie column, weer zo mooi, dank dank.
Ooit heb ik in Bergen N.H. een lezing bijgewoond van u en Marion, ik ben een trouwe volger.
Beste Ivan
Wat moet een mens soms een hoop meemaken, ik ben blij dat je weer iets schrijft en dat het met je hand beter gaat ,wat ben jij sterk na al die ellende hou vol
een lieve groet van Marja Versteeg van Dijk
Lieve Ivan, dank hiervoor en hoop nog lang van te mogen genieten
Fijn om je weer te lezen Ivan, veel zegen!
Je bent er….nog….en je schrijft. Veel om dankbaar voor te zijn Ivan. Lieve groet, ook aan Marion, die doodsangsten heeft uitgestaan, toen jij ‘stoeide’ met het vleesetende monster.
Respect Ivan. Ik zit zelf weer in kanker lappenmand. Jou woorden geven mij weer een oppepper
Fijn dat je weer schrijft Ivan.
Ik ben blij dat je weer terug bent met jouw schrijven waar ik altijd over nadenk als ik het gelezen heb . Ik miste je , maar hoopte dat je toch weer mij zou laten nadenken . Fijn Ivan , kusje xxx
Wat een geschenk! hij schrijft weer en hoe!
Ik zit blij glimlachend achter de computer
Dat mooie handschrift, ja kijk maar in Broer van God, zo zorgvuldig gesigneerd in oktober 2017 in Amsterdam
Ineens de gedachte aan Vasalis
Haast niet, schreeuw niet van pijn, o hand.
Schrijf door…nee niet de rest…
dank, dank!
Ja het leven heeft vaak vreemde verrassingen. Al 22 jaar Prostaatkanker en vanmorgen “APK bij de dokter” alles goed cardio-vasculair geen nu zorgen. Nee maar die kat die heel langzaam een tijger werd loert en komt een keer. Nou ja Ivan wij tellen die goede jaren en zien wel waar het schip strandt. Gelukkig kunnen wij nog van Joni Mitchell en ik ook van “van Morrison” genieten. Bedankt en sterkte groet van de man die je aansprak op de Voorheuvel na het eten bij de Italiaan “ MonteRosso”