Aan Marion zei de chirurg dat het weinig gescheeld had of ik was overleden aan een infectie met vleesetende bacteriën. Die onzichtbare kannibalen vermenigvuldigen zich duidelijk veel sneller dan de kankercellen die nu al twintig jaar op hun gemak bezig zijn me naar het einde van de feestvreugde te voeren. Marion moest het me een paar keer uitleggen, want ik begreep het niet goed en ik was er nog niet aan toe om van de chronische modus over te schakelen naar de paniek van de acute bedreiging. Van wennen aan langzaam aan een stijgende PSA en Alkalische fosfatase naar het schrikken van onmiddellijke bedreigingen.
Toen ik later iets over die gemene ontsteking las zag ik bij de vooruitzichten onder het hoofdje prognose staan dat je toekomst geheel afhankelijk is van de plaats van de infectie. Zit die in een van de ledematen dan is dat gunstig omdat je dan in ieder geval nog een kans hebt om via een amputatie de zich snel verspreidende aandoening een halt toe te roepen.
Terwijl ik het na mijn eerste operatie las schrok ik hierdoor alsnog, werd overvallen door een smerig gevoel van misselijkheid en was een hele dag van slag. Door het oog van de naald was ik dus gegaan zonder dat ik het zelf wist, maar lopen we niet allemaal dagelijks vele malen allerlei risico’s zonder het te beseffen?
Gelukkig leefde ik nog en bovendien had de chirurg ook nog mijn hand gered, maar meerdere keren moest ik denken aan wat er met mijn rechterhand had kunnen gebeuren, dat die zo maar in de container voor het restvuil van het ziekenhuis had kunnen eindigen. Alles, inclusief de duim die ik niet meer op kon steken om mijn kleindochters aan te moedigen bij het hockey, de wijsvinger die ik hijgerig op had leren steken als de meester van de vierde klas vroeg wie de oplossing voor het probleem wist, de middelvinger wiens belangrijkste taak een bezigheid was die ik om redenen van kuisheid niet zo maar opschrijf, de ringvinger waaraan ik nooit een ring droeg omdat ik heel goed wist bij wie ik hoorde, en de pink die na een woordenwisseling altijd als eerste dapper blijkt te zijn en voorzichtig naast me contact met mijn lief zoekt, dat alles zou dan achteloos in een vuilbak zijn gegooid.
Soms keek ik nieuwsgierig naar de hand in het witte verband die naast me op een kussen lag en walging bekroop me. Ten onder gegaan door die laffe vleeseters. Dat was mijn hand niet dacht ik, maar hij was het wel degelijk en daar moest ik blij om zijn, want ik kon er in de rest van mijn leven misschien nog wat plezier aan beleven. Daarvoor moet ik de vingers nu dagelijks trainen, – strekken, buigen, een dakje maken en mijn vuist ballen -, maar binnen in voelt het alsof daar legoblokjes zitten die de bewegingen blokkeren.
Met de chemokuur waardoor mijn weerstand zo laag was dat die stomme vleeseter haar gang kon gaan en me van binnenuit op wilde vreten, ben ik onmiddellijk gestopt. Die gebruikte ik niet voor niets, maar moet ik daarmee verder gaan oog in oog met de onmiddellijke bedreiging? Laat me even eerst die rechterhand terug krijgen, want ik kan me maar op één ding tegelijk richten. Hier wedijverden de snelle acties van de scalpel van de chirurg met anderzijds het trage kansspel van de kankerdood. Bij dat laatste is het ‘t beste af te wachten naar welke kant de wind waait en mee te bewegen om de kwaliteit van je leven te redden. Dus toen ik iets te laat vertrok naar Amsterdam om daar voor een controle door de chirurg ontvangen te worden om te zien of het goed met mijn wonden ging en de hand zich voorspoedig herstelde en precies juist op dat moment iemand van de nucleaire geneeskunde opbelde om een afspraak voor een scan over twee weken te maken. Ik raakte verward omdat er druk op me uitgeoefend werd om de blijkbaar al vastgestelde datum van de afspraak te bevestigen. Ik kon dat juist toen ik de huisdeur achter me dichttrok er niet bij hebben.
‘Mijn hand gaat voor,’ zei ik.
‘Ja, maar de arts wil dat u op die datum een afspraak maakt,’ zei ze als een schooljuf.
‘Maar toch niet nu. Kunt u niet morgen nog een keer bellen?’
‘Dan moet u het zelf maar weten’, zei ze en daarna verbrak ze de verbinding.
Heel goed Ivan. Laat je niet gek maken. Er zijn nog zoveel goede dingen om naar uit te kijken. Een vrouw die zielsveel van je houd. Ondanks haar drukke bezigheden er altijd voor je is. Je zoon en schoondochter, maar vooral je kleinkinderen. Hoe rijk kun je zijn. Ik zou zeggen, geniet ervan en pluk alle dagen waar je gelukkig van wordt, want dat is het belangrijkste. Komt goed. Just enjoy. Mar
Lieve Ivan, woorden schieten te kort. Wat een reis, een leven. De liefde, de pijn, gezondheid, het ongemak, en acceptatie. Het hele pakket voor iemand die zoveel betekent voor anderen. Intens leef ik mee als ik je woorden lees. Ik stuur je alle kracht en liefde.❤️
Door welk een hels proces ben je weer gegaan.
En wat een weinig meedenkend medemens, stuitend!
Gelukkig bepaal je nog altijd zelf.
Spoedig herstel van je hand gewenst!
Weer met belangstelling gelezen, toch heel heftig. Ik wens je heel veel sterkte, voor wat afleiding kun je googelen: uploads henk baars, een hartelijke groet!
Wat je meemaakt is vreselijk.
Je bent aan het vechten voor je leven/kwaliteit van leven. Het feit dat je onder deze omstandigheden ook nog de tijd neemt om helder onder woorden te brengen met welke dilemma’s je te dealen hebt en hoe je tot je weloverwogen keuzes bent gekomen vind ik bewonderenswaardig. Dank voor het delen. Daarmee help je ook anderen.
Geachte Ivan,
Je kent mij niet en ik ken jou niet.
Maar jouw schrijven is fris, reëel en poëtisch.
Het stuk waar je schrijft over je hand en het eventueel verlies hiervan heeft natuurlijk een schokgolf door je heldere brein als gevolg gehad.
Maar wat mij trof was je prachtige bloemlezing over jouw ringvinger en pink. Daar werd ik door geraakt.
Heel veel wijsheid en liefde van jouw thuisfront gewenst,
Judith
Goed beschreven Ivan. Dat verschil tussen accuut en het langzame.
Fijn dat je hand er nog is. En dat je weer schrijft! Hoop dat je sterk kunt blijven in je verzet op alle fronten.
Dear Ivan
Your life is, despite all the pitfalls, a dream. You have, as we all know, the most adoring wife, son and grandchildren. With the help of your positive mind and their unending love have you beaten most of the unfortunate and scary monsters along your path. Without a doubt this will continue and I wish you continuing strides to complete health and recovery. With love and great admiration. Celia
Die mevrouw hoort daar niet te werken, met zo’n mentaliteit en instelling naar mensen naar wie haar hart zou moeten uitgaan. Soms tref je ze. We kennen ze allemaal. Jij doet het zoals je het voelt, helemaal prima. En vandaag jarig. Gefeliciteerd en een mooie verjaardag vandaag, samen met zij die je zo lief zijn.
Blijf schrijven, blijf schrijven, blijf schrijven.
Houd je proces in eigen hand.
Het is fantastisch voor ons als lezers om je te kunnen volgen.
Als prostaatkanker patiënt is het zo goed om jouw proces te volgen.
Zojuist in een keer je boek Een kleine familie uitgelezen. Prachtig. Ik ben in het zelfde jaar als jij geboren en woonde in het Soesterkwartier in Amersfoort. En wel in de Beukstraat. Mogelijk zijn we elkaar tegen gekomen,misschien hebben we zelfs op de zelfde kleuterschool gezeten! ik dank je nogmaals voor je prachtige boek en wens jou en je familie sterkte.