Een chemokerst wordt het dit jaar waarin ik het lekkerste voedsel ter wereld voorgezet krijg, maar niets proef van wat ik eet en mochten mijn smaakpapillen toch iets waarnemen dan is het te zoet, te bitter, te veel.

Ik ben op de helft van de kuur en het valt me erg mee, maar als ik andere mensen hoor over hun chemotherapie begrijp ik wel dat ik het getroffen heb met een lichte. Echte klachten heb ik niet en bovendien heb ik een manager in huis die me coacht op het gebied van hygiëne en voorzichtigheid. Zij moet uitkijken voor mijn lichaamsvloeistoffen en het houdt in dat ik na een bezoek aan het toilet de bril grondig reinig en twee keer doortrek.

Voor woensdag de 22ste had ik een afspraak gemaakt voor mijn Corona vaccinatie, de derde omdat ik vanwege de verminderde weerstand door de docetaxel niet voor een booster in aanmerking kwam en als ik dan gevaccineerd zou worden moest dat gebeuren als ik in de kuur op mijn best ben. De datum kwam erop aan. Precies die ene woensdag van deze week.

Tien dagen geleden had ik gebeld voor een afspraak. Een uitnodiging om te komen had ik namelijk niet ontvangen en ik moest zelf het initiatief dus nemen. Hadden ze bij de GGD dan per ongeluk 1948 overgeslagen? Ik weet het niet.

‘Er zijn meer dan vijf wachtenden voor u,’ hoorde ik voortdurend. Zeventig minuten later hoorde ik de stem van een levend mens. Ik ga niet klagen over al die logistieke problemen bij het vaccineren en ik vermeld de tijd dat ik moest wachten als feitje om te laten weten dat ik niet graag nog een keer op zou bellen.

Helaas moest ik het verband tussen de juiste dag en de prik aan de man die me te woord stond uitleggen. ‘En waar wilt u dan gevaccineerd worden?’ vroeg hij.

‘Bij mij in de buurt,’ stelde ik voor.

‘Ik zie hier een GGD vestiging op de Dreef’, zei hij. ‘En uw mantelzorger kan meekomen  want dan krijgt die meteen ook een prik, maar dan een booster.’

‘Doen we die,’ besloot ik.

‘Kom maar gewoon om een uur of twee.’

Die woensdag besloot ik om ’s morgens al te gaan. Voor de zekerheid. Je weet maar nooit. Tot onze verbazing stond er helemaal niemand te wachten op die Dreef en dat terwijl ik op internet las dat het bij de priklocaties ongelooflijk druk was. Een vriendelijke man kwam door de draaideur naar buiten en legde me uit dat dit een trainingscentrum van de GGD was en dat hij wel even zou uitzoeken waar ik moest zijn.

Ja, de Dreef in het buurtcentrum, maar die was sinds kort gesloten. Afschalen heet dat in panlingo. Mijn coach werd boos. ‘Je zult wel weer niet goed geluisterd hebben,’ zei ze tegen me.

We fietsten terug naar huis en daar aangekomen belde ik het nummer voor het maken van een afspraak waar ik weer tientallen keren de boodschap te horen kreeg dat ik die vijf wachtenden weer voor me had. Ik mocht uiteindelijk naar Amersfoort komen, maar moest er wel twee keer uitleggen hoe het zat met die chemo.

‘Loopt u maar door,’ zei iemand en ik sloot aan in de lange rij wachtenden, maar op dat moment ontdekte ik het voordeel van een goede coach.

‘Je hoeft niet te wachten,’ zei ze. ‘Je moet langs die rij lopen.’

‘Nee,’ antwoordde ik. ‘Ik schaam me. Het is net of ik voordring.’

‘Mijn man is kwetsbaar en kan niet in de rij staan,’ zei ze geërgerd tegen de mensen die voor me wachtten en duwde me naar vooruit. Zo kregen we snel een prik om ons in ieder geval door de feestdagen heen te voeren, en wie weet wel door de hele chemo heen.

Op vijfentwintig december, toen ik haar koffie op bed bracht, had ze speciaal voor ons This is Christmas van John Lennon and the Plastic Ono band opgezet.

Well this is christmas and a happy new year. Let’s hope it’s a good one, without any fear.

Ik wilde meezingen, maar het lukte me niet omdat chemotranen mijn keel dichtknepen.

And so this is Christmas (war is over)
For weak and for strong (if you want it)
For rich and the poor ones (war is over)
The road is so long (now)
And so happy Christmas (war is over)
For black and for white (if you want it)
For yellow and red ones (war is over)
Let’s stop all the fight (now)

Gelukkig kerstfeest en een mooi 2022.