Dit zijn de tijden van de vergeetdagen. Elke dag gebeurt het zelfde en we weten de namen van de dagen niet meer, halen de zondagen dooreen met de woensdagen. Het enige houvast dat we nog hebben is of het ervoor of erna gebeurde. Als we dat baken gevonden hebben beseffen we dat wat eeuwig nu lijkt zo snel voorbij gaat.
Zo vergaat het me ook met het gezwel dat zijn thuis bij mij heeft gezocht en achttien jaar lang zoet gehouden kon worden met medicijnen, die braaf hun werk deden. Maar in de onheilspellende nachten van dit jaar dacht ik na over de plannen die nog slechts dromen waren en over de tijd die me nog zou resten ze te veranderen in projecten, columns, blogs, boeken. Een pijn links in mijn onderrug die ik rechts had verwacht bleef hardnekkig zitten. De gedachte dat ik te laat zou zijn, dat ik me bij mijn arts melden zou en dat hij voor de tweede keer in mijn leven zou vragen ‘maar waarom kon je zo laat’ begon me te plagen want overlevers moeten met alles op tijd zijn.
De bloeduitslagen kwamen op het hoogtepunt van de storm die buiten woedde, waar iedereen bang voor was en die alles wat anders was reduceerde tot iets onbelangrijks. Maar bij mij waren ze beslissend. Was die boosaardige inwoner nu een stap te ver gegaan? Waren de geneesmiddelen vergeten hoe ze de tumorcellen hun wil op konden leggen?
‘Ja,’ zei mijn arts die de manager van de goede timing is en met een handvol gegevens moet inschatten wanneer het tijd was voor de chemokuren die we steeds voor ons uit hadden kunnen schuiven. ‘Nu is het zo ver.’
Ik verzoende me met mijn lot, maar de artsen die mijn geval bij hun wekelijks overleg bespraken besloten een week later dat we nog even konden wachten. Nog zes weken. Dan zou er opnieuw bloedonderzoek plaats vinden en de situatie kon dan opnieuw bekeken worden.
Mijn lief begon met het maken van de plannen. We moesten twee Wc’s hebben omdat ik tijdens de chemokuur op sommige dagen giftig ben. Waar moet die tweede toilet komen en waar moet ik tijdens die kuren slapen, boven of beneden? Een plaats voor een goed bed in de serre van waaruit ik overzicht op de tuin heb en met was kussen in mijn rug en een plank met daarop de laptop zodat ik kan blijven schrijven. We vroegen advies over de plaats van een kankerWc. Moest het schilderij van de bekende schilder wijken?
‘Ik ben erop uitgekeken,’ zei Marion. ‘In die hoek past precies een WC met een douche.’
En ik zei ‘Dat bed kan gewoon in mijn werkkamer, nee, het bed wordt mijn werkkamer.’
Ik slikte steeds wat minder pijnstillers tot het vrijwel niet meer nodig was en ineens waren die zes weken voorbij, en herinnerden we ons niet meer goed wat we in al die tijd gedaan hadden. Ja mijn nieuwe boek ‘Het leven, het leven’ was verschenen, maar ook dat gebeurde precies op zo’n vergeetdag. De enige dag die ik onthield was die waarop ik weer mijn bloed moest laten prikken, hoewel die ook verliep op vertrouwde wijze. Parkeren in de parkeergarage, trap op, een nummertje trekken, opletten om te zien wanneer je aan de beurt bent, eerst aanmelden, dan weer wachten tot je bloed afgenomen zou worden. ‘Kamer 4,’ stond er op het lichtgevende bord. Mijn geluksgetal. En weer naar huis.
Op de grafiek was de stijging iets minder steil, en de botafbraak was gehalveerd.
‘Nog een keer zes weken?’ vroeg ik aan mijn arts.
Dat leek hem een goed idee. Daar zijn er al weer twee van voorbij gegaan zonder dat er iets bijzonders gebeurde zoals alles wat er na die dag in maart anders is geworden. We maken onze dagelijkse wandelingen en maken van de maaltijden een vakantiemoment. Pijnstillers heb ik niet meer nodig. Ik heb weer zin om te schrijven. Langzaam maar zeker krijgen de dagen weer betekenis. De dromen worden zoals het hoort vanzelf weer plannen.
Beste Ivan,
Weer heel herkenbaar en daarbij nog mooi en indringend door jou op papier gezet. Fijn dat jij geen pijnstillers meer nodig hebt. Ik helaas wel. Is mijn eigen schuld de mandarijn grote tumor die in mijn long zat. Gelukkig door chemo en bestraling, tot nu toe, weg. Maar door bestraling wel litteken weefsel in schouder. Maar ja is mee te leven. Tijdens behandeling prostaat, nam ik in overleg met AVL team, kurkuma pillen van Vitals. Ik kwam hier zelf mee, n.l. diverse medische onderzoeken gelezen, die melden dat het nemen van kurkuma tijdens prostaat behandeling, die neven effecten veel minder worden. En dat klopt zeker!!
je gaat bijna in wonderen geloven Ivan, een lopend, fietsend, schrijvend, fotograferend, liefhebbend, levend wonder en dat ben jij!!
Heel slim. Zet je leven centraal en niet je kanker en het ziekenhuis….
Ik heb overigens altijd op dezelfde WC geplast als de rest. Twee keer doorspoelen. Verder niks.
Zou je een mobiele badkamer nodig hebben, die zijn te huur en dan zetten ze die in je tuin….
Maar als het niet hoeft, hoeft het niet. Veel beter.
Dikke zoen !
Het gezwel haalt blijkbaar ook de dagen door elkaar. Wat een heerlijke ontwikkeling voor je. Gewoon door en zonder pijnstillers, hoera!
Ik ben zo blij voor U, en peur de hoop uit Uw verhaal dat er nog wonderen bestaan. Een wonder dat wij zo goed zouden kunnen gebruiken, mijn vrouw heeft mondkanker en is uitbehandeld en haar pijnen nemen juist toe. Wij verlangen zo naar een wonder
U een voortgaande verbetering gewenst.
Gr Maarten en Henny
Daar sluit ik me van harte bij aan: Hoera!!
Zó fijn. Blijf schrijven. Dan blijven wij lezen.
Wat een fijne wending ten goede, dat geeft weer levenskracht! Daar wens ik u heel veel van, uw geestelijke weerbaarheid is bewonderenswaardig! Dat velemooie plannen uitgevoerd mogen worden…
Wat een mooie ontwikkeling! Wat mooi dat jullie nog zoveel om handen hebben dat de tijd verstrijkt zonder dagen te tellen! Ga zo door en gij zult spinazie eten zei mijn schoonvader zaliger altijd! Dikke knuffel voor jou en Marion!
Iedere dag dat wij leven zijn vaak hetzelfde en soms zo verrassend. En altijd plannen maken over je dromen die nog mogen uitkomen.
Ga ervoor Ivan. Prachtig hoe jij in het leven staat.
Meditatie, taiji, wandelen met een rozijntje op de tong. etc. Kortom verleggen van de focus en zelfhelend vermogen activeren. Yes Ivan, ga weer schrijven en elk half uur dertig seconden staan en naar buiten staren zonder bril. Sterkte is niet meer van toepassing. Slechts SUCCES!
Toen mijn man aan de chemo toe was volgens de oncoloog in 2017, ook prostaatkanker, en er voor koos dit niet te doen vanwege alle bijverschijnselen, leefde hij ook nog 2 jaar. Men weet echt niet of het leven verlengd wordt door de chemo, nog even los van kwaliteit t.o.v. kwantiteit. Sterkte met uw keuzes.
Het is een wonder dat je leeft en wel elke dag een beetje meer, tot aan je dood toe.
En ja, dood gaan kan je later nog. Sterkte en veel plezier voor elke dag!
Beste Ivan,
Dit heeft niets met je ziekte te maken maar met het terugdenken aan het verleden leven. Tegen de tijd van 15 augustus komen veel “vergeten” je spreekt zelf van vergeten. herinneringen over het toenmalige Indië naar boven. Daarbij denkend aan mijn buurvrouw die met twee kinderen het kamp overleefde en aan de creatievelingen die konden schrijven over die tijd, waaronder Marion Bloem die in haar werk Indië nooit zal vergeten, getuige De Volkskrant van vandaag. Ook dit jaar maakte ik een gedicht over 15 augustus. Tussen twee haakjes mijn man had niet zoveel geluk als jij. Hij was tegelijk met jou aan de “beurt”. Hij is nu ruim zeven jaar als aarde-engel in een andere dimensie.
Blijvend gedenken.
1945 – 1949 – 2020.
Hiroshima, Nagasaki voorboden
van een paddestoelenvrede
voor velen onder ons net
te laat of niet gekomen.
Begin van bevrijding vooral
van dichtbij. Wij eerst. Overzee
was voorlopig onzichtbaar ge-
huld in de mist van niet weten.
Vermeend eigendom. Gevecht om
behoud wat nooit een bezit was.
Soldaten met harten in twee
landen tot op bot gespleten.
Allemaal moeders wachtend op
de drempel van een terugkeer.
Schuldig en schuldeloos naar ge-
lang breedtegraad van geboorte.
Bevrijders van kampen geknecht
door het land van de rijzende zon.
Ongehoord en zelden begrepen.
Vier jaar wachten is lang.
Levenslang trauma met steeds
minder getuigen. Blijvend herden-
ken. Een witte vlag in wankel-
bare vrede. Nooit meer halfstok.
Inge Gorris.
Bilthoven.