Na mijn vorige blogs, die het onherroepelijke voorspelden, kan ik u verzekeren dat er leven is na de dood. Niet na de punt achter de zin, maar na de slechte bloeduitslagen en de scans die de kaart van mijn skelet toonden als een druk land met veel overbevolkte steden waar de kleine boze kankercelletjes wonen, die zich niets meer aantrekken van de behandelingen die ik volg en lak hebben aan mijn toekomstplannen.
Mijn dokter zei dat we nu aan de chemo toe waren en Marion zocht liefdevol op het internet op wat dat inhoudt om tot de conclusie te komen dat het gemiddeld zo’n 1,8 jaar aan het leven van een prostaatkankerpatiënt toevoegt ten koste van een hoop misselijkheid en braken. Dat is de tijd van de conceptie van een kind tot dat het negen maanden oud is, het terug lacht als je een gek gezicht voor haar maakt en verbaasd kijkt wanneer je gekke vogelgeluidjes vanuit de diepte van je wangen laat komen.
Dat is de tijd van het afwerken van een boek en meemaken dat het verschijnt, je het vast kan houden en van de allereerste lezers te horen krijgt wat ze ervan vinden.
Dat is de tijd voor de aanschaf van een grasmachine en het temmen van het wilde gras dat de knieën beroert, dat in tegenstelling tot de metastasen in je lijf wel naar je luistert en bijdraagt aan nog zo’n zestig zomerse dagen waarbij je buiten zit, thee drinkt en uitkijkt over het groene veld dat zoveel belooft. Maaltijden met je kinderen en kleinkinderen, met je beste vrienden, met mensen die je nog helemaal niet kent of zelfs in je eentje met het boek van iemand met wie je bevriend zou willen zijn ook al is hij al jaren lang dood.
Dat is de tijd dat je nog de spanning mee mag beleven met één, misschien zelfs twee overgangsrapporten van je kleindochters. Met de opluchting of de troost.
Door de drukte rond het verschijnen van ‘Het leven, het leven’ bleef ik echter hangen in het nu van de epidemie van dreiging en onzekerheid en liet me meevoeren met de realiteit, terwijl mijn talenten liggen op het gebied van de toekomst, het perspectief in plaats van het anker van de angst dat ons paralyseert.
Telkens als ik probeerde om aan mijn nieuwe boek te werken was er iets onnozels dat me weerhield met allure het ruime sop van de verbeelding te kiezen. Ik zag mijn verhaal afdrijven, verloor het contact met de bemanning, werd een stuurman aan wal en de karakters riepen vanaf het dek om hulp, want zonder mij bestaan ze niet, drogen ze uit en sterven een gruwelijke dood. En een nieuwe blog leek me overbodig. Je moet stoppen als je niet meer beter kunt. Maar wie ervan uit gaat dat het hoogtepunt geweest is en de rest van het leven een tijd is van afwachten tot het voorbij is, heeft het opgegeven. Ik weet wat me te doen staat.
Er is leven na de dood. In elk geval na de aangekondigde dood en laten we eerlijk zijn voor iedereen die geboren wordt is in het lot ingebouwd dat er een einde aan het leven zal komen. Bij de een vroeg en onverdraagbaar, bij de ander na een lang lijden aan Alzheimer en eenzaamheid en waarschijnlijk te laat. Maar op een dag gebeurt het. Dat is absoluut zeker.
De zekerheden zijn echter minder interessant dan de onzekerheden van de nieuwe avonturen, de verhalen die nog geschreven moeten worden. Laat me daarom de draad van het leven weer oppakken en daarover vertellen.
Wat een prachtige metafoor weer over dat schip, zo lang het anker niet is uitgegooid, het schip mooi laten varen, het is de reis waar t om gaat en niet de aankomst.
Ontroerend mooi❤️
Wat een inspirerende blog. Dank
Zoveel wijsheid in één blog, ik ben er stil van! En blij dat u de draad van het leven weer op wil pakken!!
Beste Ivar, If you are not afraid of what ends brings, endings or beginnings… Beautiful things…en zeker voor al diegenen die op jouw schouders mogen staan voor nu en morgen…dank voor je troost en kracht!
Dank voor deze blog.
Zo mooi verwoord, ik ben er stil van.
Zolang je nog kunt schrijven, schrijf
Iemand die zo in het leven staat heeft de dood overwonnen.
Ik lees u zo graag. Ik zal uw blogs missen mocht het onvermijdelijke gebeuren, zoals ik ook de warmte van Jos Brink nog steeds mis en de scherpheid van Robert Long.
Er is moed voor nodig de realiteit onder ogen te zien, en deze te dragen zoals jij dat doet. Ik put kracht uit jouw moed. Dank daarvoor, Ivan.
Ben blij weer een nieuw blog te mogen lezen.
Zomer! De geur van vers gemaaid gras!
Houd je soepel!
Lieve Ivan ontroerend! Heel veel sterkte en mooie momenten. Ondanks……❤️
Prachtig, poëtisch en blik verruimend. Chapeau Ivan.
Dank je wel voor deze moedgevende blog. Nét het zetje dat ik nodig had om ‘mijn zegeningen te tellen’, uit mijn impasse te komen en weer naar de toekomst te kijken.
Elke keer weer doorgaan, moed verzamelen! Dank!
Verdomme Ivan, je geeft het toch niet op? Uitzaaiingen of niet, de strijdbijl moet nu echt worden opgegraven! Verbaas ook nu weer de wetenschap alsjeblieft. Niks 1,8 jaar verlengen, gewoon een oude sukkel worden, als je begrijpt wat ik bedoel. Zijn er geen alternatieven voor de chemo, zoals immuuntherapie? Hoe dan ook, boost vooral je zelfgenezend vermogen. Met jou brede kennis en inzicht moet dat toch mogelijk zijn!?
Ik heb dit afgedrukt : ik moet alles een paar keer lezen voor ik het begrijp
Wat mooi! Ga door ga door….!
Go for it!
Mooi Ivan, en zo krachtig. Wat er ook nog komt geniet van alle mooie momenten, groot en klein.
Fijn dat je de draad hebt opgepakt. De laatste blog behoort voor mij tot de besten van jouw hand. Rake woorden Misschien wel juist omdat je ze er uit moet persen, afwegen, schrappen, schaven. Er is geen deadline, er ligt geen recensent op de loer. Schrijf vol vertrouwen en intens, vol verwachting en vuur! Omarm de dagelijkse gebeurtenissen en voorzie ze van prikkelelend commentaar en pakkend perspectief. Blijf je handtekening op het leven zetten. Hoe kwetsbaar en broos ook; ze maken je onsterfelijk!
Ik lees uw omgang met die nare kanker en u heeft weer me een beetje hoop gegeven om de nare uitslagen onder ogen te zien. Respect zoals u, met uw ziekte, anderen, zoals ik, hoop kan geven.
Hartelijk dank en ik hoop dat u ook nu alle prognoses negeert en doorgaat met waar u mee bezig bent.