Om kwart voor negen is ze er en na wat schommelen waarbij opa moet duwen, want die durft hoger dan oma, zegt ze ‘Yuki belle blase’. Er liggen vier van die ronde flacons met zeepsop in het huisje bij de glijbaan. Ze hebben een herkenbaar uiterlijk met een vaste maat – 70 milliliter – en we hebben ze gekocht voor Kaja, neefjes en nichtjes, later Helena en Katelijne. Ik vraag de aarde heel zacht om vergiffenis voor al die bellenblaasflacons, die alleen onze familie al heeft bijgedragen aan de plastic vuilnishoop. Vergeef me dat ik de glimlach op de  gezichten van mijn kleindochters gekocht heb met een aanslag op moeder aarde.

Ze probeert het keer op keer, soms te hard en komt de bel resoluut al snel aan zijn einde, soms blaast ze te zacht en ontstaat er niet eens een bel, wordt hij in de kiem gesmoord. Af en toe produceert ze een prachtige zeepsopbol die statig zijn weg omhoog zoekt, wiegend op de wind, waarbij Yuki van de opwinding luid lacht.

Ik moest eraan denken toen ik gisteren merkte dat met het overlijden van mijn schoonmoeder haar gezin geen functionele eenheid meer vormt. Iedereen is ergens op de wereld terechtgekomen. De top van de Pyramide is eraf en er ontstaan kleine groepen familie waarbij de kleinkinderen van ooit ouders van pubers zijn geworden.

Marion vecht voor wat ze waard is om de mythe van de hechte familie in stand te houden, probeert dingen te bewaren waarvan anderen zich afvragen of je het niet beter in een container kunt gooien. Ze maakt foto’s van oude afbeeldingen en voorwerpen Uit de tijd toen ze nog kinderen waren en hun moeder een jonge migrantenvrouw was die moest wennen aan hoe het er in Nederland toeging. Ze bewaart schoolschriftjes uit de tijd van de moeder MAVO waar Marion haar toen het nest leegraakte naar toe stuurde en waarin ze korte Engelstalige verhaaltjes schreef. Zo fijn die zegen van woorden in een andere taal die de deken van de Alzheimer die haar leven later verduisterde weer wegschuift en aan haar ons in volle glorie laat zien. Kijk, dit was ze en de vrouw die lang verzorgd werd om negentig te worden en eenzaam te sterven, dat was ze slechts sporadisch. De eerste pannenlap die ze haakte met haar verlamde rechterhand. En Marion wil zo snel mogelijk de foto’s waarop haar ouders gelukkig waren met haar familieleden ver weg delen. Daar kwamen we vandaan, vanuit die liefde die we soms niet meer zagen omdat het zo verdomde lastig was zich in Nederland aan te passen.

Maar gisteren konden ze elkaar geen troost meer bieden en voelde ze dat er een nieuwe relatie was ontstaan, waarin de stamouders volledig verdwenen waren.

Ik ging naar de plek waar de bellenblaasflacons van Yuki lagen, pakte degene die het volst leek en probeerde een perfecte bal te blazen, maar die is kwetsbaar, komt al snel tegen een tak aan en dan is het pats voorbij. Maar op een gegeven moment blies ik telkens een hoop kleine balletjes die als een eenheid omhoog ging. Ze gaan veel hoger dan de grote omdat de wind minder invloed op ze heeft. Ik moest me goed concentreren om ze in de gaten te houden, want ze waren soms moeilijk te zien. Pats, daar ging opa Lex, en wat later zag ik mijn moeder verdwijnen en die mooie bel vol belofte dat moest Joyce zijn geweest Pats. Uiteindelijk verdween mijn schoonmoeder en er waren nog een paar verweesde belletjes die alle kanten op gingen, zo klein dat ze al snel niet meer te zien waren. Het was voorbij.