Misschien. Wie weet? Ik ben over de drempel van het nieuwe jaar gestapt en kijk nog wat onwennig rond. Zal ik in mei 2020 de respectabele leeftijd van 72 jaar bereiken?
In 1968 toen ik twintig was dacht ik dat als ik veertig jaar zou zijn geworden en al mijn dromen had nagejaagd, geleefd had zonder rem erop en tevreden terug zou kijken op de levens die ik gedeeld had met anderen, ik rustig kon sterven. In 1978 had ik mijn perspectief grondig bijgesteld. Ik was dertig, leefde met de vrouw van wie ik hield en samen hadden we het mooiste en slimste kind dat je je voor kunt stellen, terwijl ook mijn schrijfcarrière in snel tempo van de grond was gekomen. Er viel alleen nog maar te verliezen. Ik wilde daarom juist wel oud worden, maar geen oude zak met een druppel aan zijn neus, vergeetachtig en wartaal sprekend. Mocht dat moment ooit naderen, dan moest ik dapper zijn en op waardige wijze heengaan. Maar voor het zo ver was probeerde ik egoïstisch zo veel en zo lang mogelijk te genieten van wat me was toebedeeld. In 2002 stelde de uroloog echter de gedenkwaardige vraag ‘Waarom komt u zo laat?’ alsof er een houdbaarheidsdatum aan het leven zit en ik daarop had moeten letten. Vierenvijftig was ik en droeg het pantser van de onkwetsbaarheid van de man die niet meer denkt in leeftijden, maar in termen van eeuwigheid en vanzelfsprekendheid, iets waar ik recht op had.
Vanaf die dag in december 2002 durfde ik niet meer na te denken over mijn leeftijd. Dankbaar ontving ik elk jaar een nieuw rugnummer. Ik was verbaasd dat ik de 60 haalde, dat ik 64 werd en ouder was dan mijn vader ooit werd, en dat ik ongemerkt de grens van de 70 passeerde, maar nu durf ik toch heel voorzichtig – kijkend tussen mijn wimpers door – te denken over het meemaken van een jaar met het magische nummer 2020.
Maar hoe? Wat me te wachten staat wordt in venijnige woorden beschreven in de bijsluiter van het medicijn waarbij ik het afgelopen jaar veel kwaliteit van leven heb in moeten leveren. Het gebeurt met letters die zo klein zijn dat het lijkt of de makers niet willen dat het gelezen wordt en ze zich schamen over de balans tussen verwachtingen en de nevenverschijnselen die me veranderen in een oude man.
Ik werd in 2019 voorgoed iemand die moeite heeft met onthouden, zich minder goed kan concentreren, moeite heeft met helder denken. De vraag dringt zich op of ik op die manier oud wil worden en de 72 wel wil halen.
Heus, ik doe mijn best om jong te blijven. Ik loop op 1 januari verder zoals ik dat in 2019 elke dag deed. Op mijn sportschoenen, met een rugzak waarin ik mijn verschoning voor de kleine ongelukjes met me meedraag. Mijn fototoestel en mijn lenzen hebben in die rugzak plaats gemaakt voor luiers, schoon ondergoed en geparfumeerde opbergzakjes. Marion en ik lopen samen, soms zwijgend, want de zinnen zijn overbodig geworden omdat we vrijwel het zelfde meemaken. Ze betrapt me er te vaak op dat ik met haar een wetenswaardigheid wil delen die zij mij de vorige dag vertelde. Dus zwijg ik liever en zij heeft zorgen teveel aan haar hoofd.
Ze vindt dat we echt niet elke dag 10.000 stappen hoeven te zetten, maar wel minstens 100.000 per week. Het is goed voor ons zegt mijn lief, maar de rekensom begrijp ik niet echt. Jammer dat ik met mijn bovenlijf voorover gebogen loop om mijn balans te bewaren en ik trek mijn rechterbeen steeds snel bij om de pijn in mijn heup te verzachten. Soms probeer ik te lopen als een jonge vent: met mijn kruin naar god gericht, mijn schouders ontspannen en de armen langs mijn lichaam hangend luisterend naar het geluid van de zwaartekracht. Maar al snel zakt het bouwwerk weer in elkaar. Rechtop Ivan.
Mijn neus loopt als de neus van een zwerver. Er hangt altijd een druppel aan en heb ik niet zojuist de vieze zakdoek van een oude kerel uit mijn rechterzak gehaald, gebruikt en weer terug gestopt? Ik kan wel aan de gang blijven. Gelukkig loopt Marion als we samen wandelen meestal een stap voor me uit, alsof ze voor ons allebei de route moet bepalen en ik zonder haar zal verdwalen. Dat moet haast wel met zo’n lijst bijwerkingen.
Bij het kerstdiner zat ik tegenover een jonge vrouw die haar tanden ontblootte zonder te lachen en met haar hand een vage beweging voor haar mond maakte. Omdat haar gebaar zo subtiel was en ik twijfelde of ze me nu wel of niet waarschuwde voor een illegaal stuk groente tussen mijn tanden streek ik heel licht met mijn tong langs mijn gebit, maar voelde niets. Later in het toilet zag ik een groot stuk sla op een van mijn voortanden. Hoe lang had ik met dit ultieme bewijs dat ik te oud ben geworden en dat haar zicht op de toekomst bedierf rondgelopen? Maar het is niet voldoende om me te stimuleren te stoppen met eten en het bij 71 jaar voor gezien te houden. Vooruit: dapper doorlopen man, 2020 in.
Dapper doorlopen, dat doet u nu al een heel leven….dat lees ik in iedere column. Ik heb veel respect voor de manier waarop u in het leven staat, en ons deelgenoot durft te maken van de moeilijke, verdrietige, pijnlijke dingen waar u tegen aan loopt, dapper voortgaand. En ik geniet van de tedere, liefdevolle wijze waarmee u omgaat met uw dierbaren. Ik wens u voor 2020 veel kracht om door te stappen, en veel liefde om los te laten wat te moeilijk wordt.
Ivan,
Ik vind je columns nog steeds bijzonder om te lezen. Ik haal er ook kracht uit. Ik ben nog niet op jouw leeftijd maar hoop dat inmiddels wel te worden. Ik heb inmiddels mijn brachytherapie 10 jaar geleden ondergaan. Mijn PSA is onmeetbaar klein, dus ik zou niet meer bang hoeven te zijn voor deze kanker.
De kleine ongemakken die het gevolg waren van de brachytherapie neem ik voor lief.
Ik hoop nog lang te kunnen genieten van je verhalen. Ook ben ik benieuwd naar het boek, dat je vrouw dit jaar gaat uitbrengen.
Ik wens jou een geweldig goed 2020 toe en hoop dat je verschoont (sic) blijft van verdere ongemakken.
Dankjewel ! Glimlach als ik jou verhalen lees….het is troostend en mooi ,verwarrend en angstig het ouder worden…Ik bedenk….we worden het samen …..dus zijn we niet alleen…liefs en een mooi 2020
Ivan Wolffers, al je boeken heb ik in de kast staan (en gelezen!) en ik heb er veel aan gehad. Het lijkt me voor een arts nog veel moeilijker om “iets” te hebben dan voor een leek. Een leek kun je als arts geruststellen maar een arts weet gewoon meer…. Toch vind ik hoe je hier over schrijft geweldig! Ik wens je een goed magisch 2020 toe samen met Marion (wiens boeken ik ook graag heb gelezen!) en hoop dat ik dit komend jaar als ik 86 wordt (goh, dat had ik u nooit aangezien….) met evenveel positiviteit door mag komen.
Dank je wederom voor het delen, Ivan. Ik heb je schrijven met stijgend respect gelezen. Chapeau!
Wij zijn van hetzelfde bouwjaar, misschien dat je blogs mij daarom extra raken. Ik realiseer me dat het einde steeds dichterbij komt, of beter gezegd: ik nader mijn einde steeds dichter. Dat gaat gepaard met een verhoogd besef van leven, grote gretigheid alles eruit te halen wat er in zit en groeiende dankbaarheid.
Makkelijk praten voor iemand die jouw lijden (nog?) niet hoeft te dragen! Vandaar mijn groot respect voor de wijze waarop jij dat doet. Je inspireert mij. Dank daarvoor.
P.S. allerbeste wensen voor alles wat komen gaat.
Het doet me pijn om te lezen dat het leven zo zwaar voor je is geworden. Ik heb groot respect voor je!
Hi Ivan, waar ik nu woon, word ik omringd door oude en zeer oude mensen.
Zelf ben ik het nu ook, al doe ik if ik er niet bij hoor. Volg de raad op van mijn dochter: maak jezelf niet oud.
Jouw stukjes doen dat zeker niet, ik lees ze – weliswaar met weemoed- maar ook met vreugde en herkenning.
En dat hoop ik nog heel lang te doen.
Veel mazzel en plezier voor jou en Marion in 2020
Blijf lopen, blijf vertrouwen, blijf bij ons.
grandioos Ivan, ik loop in je schaduw mee. groeten aan Marion
Fysiek kost het steeds moeilijker om door het leven te stappen,
ook laat het geheugen het wellicht nog wel eens afweten.
Lopen je energie en je snelheid terug,
in je tekst blijf je een meesterlijk schrijver.
De precisie in de woorden boeten niet in,
krachtig en raak zijn ze,
je blog-lezers treffend
met anekdotes en inzichten
die ontroeren en verrijken.
Als schrijver ben je springlevend
en vol van betekenis.
Houd vol, Ivan, met het leven leven
en dat wat kan,
toevertrouwen aan het papier.
Je bewijst jezelf en de lezers
een reuze dienst.
Veel succes in 2020!