In Amsterdam valt de regen schuin. De Noordwester wind blaast de druppels en stralen door de nauwe spelonken van het stenen landschap. Ik kijk naar buiten en zie hoe het hemelwater van links naar rechts beweegt. Ik heb eens een discussie met onze verzekering daarover gevoerd. De gure natte wind had na een eeuw de buitenmuur van het gebouw geërodeerd en de voegen tussen de bakstenen versleten. De muur lekte en niet het dak dat telkens opnieuw bekeken en hersteld werd. Totdat we begrepen hoe de natuur op den duur alles wat de mens maakt afbreekt. Iemand zei ‘waterschade, dat staat in je verzekeringspolis’. Dus belde ik op om dat te melden en een paar dagen later verscheen er een taxateur, die alles over lekkage wist, maar niet het dak op durfde omdat hij hoogtevrees had. ‘Ik zou maar nergens op rekenen,’ zei hij. ‘Regen komt van boven en is niet horizontaal.’ Die argumentatie werd overgenomen door de verzekering, maar uit coulance wilde die wel een kleinigheid betalen. ‘Maar wat is het verschil tussen horizontaal en verticaal en waar ligt de grens voor de hoek van een regenstraal voordat hij uw goedkeuring kan wegdragen?’ vroeg ik. ‘Valt bij u de regen altijd loodrecht van boven en maakt hij geen hoeken en draaien?’

Een glimlach verschijnt op mijn gezicht als ik weer naar buiten kijk en zie hoe de regen langs waait op zoek naar muren om op te vreten. De verzekering heeft uiteindelijk alles betaald. De mensen die voorbij komen lopen gebogen in dikke jassen en proberen zo snel mogelijk te komen op plaatsen waar ze zich behaaglijk voelen. Dat ze nat worden en het koud hebben is het ergste wat ze vandaag meemaken. Ze mogen van mij de galerie van Marion binnenkomen en een praatje met me maken. Daar zit ik voor. Ik heb alle tijd voor ze en meer tijd dan een arts voor een consult. Kunst is helend, verlegt de pijn van het leven naar de nostalgie van het besef van de tijdelijkheid. Ik kan ze vertellen over de kwetsbaarheid van de wezens die op de doeken te zien zijn. Hun leven lijkt voor eeuwig vastgelegd, maar het kan zo maar afgelopen zijn. De mannen die hunkeren naar liefde en de vrouwen die verlangen naar tederheid. Met felle kleuren heeft Marion het vervagen van de passie proberen te keren. De blikken op de doeken kruisen elkaar, maar zijn vaker gericht op iets anders omdat de dragers in de vertelling op het linnen niet goed begrijpen wat ze willen.

Wie weet wat-ie wil? Ons leven wordt bepaald door automatische reflexen. Als we over beslissingen na moeten denken zijn we te laat en overleven we niet. Om kort en snel te communiceren zijn de rekenopgaven in ons dagelijks bestaan vereenvoudigd door logo’s en iconen die zekerheden bieden  die helemaal niet bestaan.

De dag na een boekpresentatie zit een schrijver te wachten op de reactie van mensen die zijn boek gelezen hebben. Auteur wacht op antwoord. Maar de diepe stilte die volgt omdat de ogen die langs de woorden moeten reizen niet meer ingesteld zijn op papier en van links naar rechts bewegen, maar op schermtaal en leeslawaai, is martelend. Misschien wil te snel een respons. Na honderd boeken ben ik daar nog steeds niet aan gewend. Is wat ik te vertellen heb en schrijf ook teruggebracht tot de clichés die uitwisseling van gedachten effectiever lijkt te maken? Maakt het niet meer uit wat de titel is van een boek en heeft het verschijnen van een nieuw werk van mijn hand geen nieuwswaarde omdat een schrijver nu eenmaal altijd wel een boek heeft geschreven? Is de belangrijkste boodschap die ik ooit heb over willen dragen – die over de kwetsbaarheid van onze levens en hoe we die kunnen beschermen – gedoemd weer snel te verdwijnen?

Het regent harder en er komen twee jonge kerels de galerie binnen. Vraag ik iets te gretig of ze iets willen weten over het geëxposeerde werk? Door mijn woorden heen hoor ik twee van de mannen met baarden praten terwijl ze kijken naar een van Marion’s doeken waarop twee jonge vrouwen te zien zijn. ‘One plus one is infinity. That’s briljant.’ Ze keren zich tot mij en informeren of dit festivalmeisjes zijn. ‘It’s about friendship, sisterhood and the intimate circle in which they live and prosper, but which also encapsulates us.’ Ze glimlachen invoelend en we wisselen nog wat zinnen uit. Als ze vertrokken zijn ga ik snel kijken op het schilderij waar die briljante mathematische vergelijking te zien is. Ja, ik zie hem daar, met potlood zijn de lijntjes in de verf getrokken. Formule voor de liefde.