Heb geen medelijden met de stervenden, maar met de overlevenden. Wat moeten ze in een wereld waarin ze meer problemen op moeten lossen dan er tijd voor is, met instrumenten die geschikt waren voor het verleden maar niet voor de toekomst. Ik schrijf dat maar even omdat mijn blog van vorige week aanleiding was me alvast te condoleren met mijn eigen dood, terwijl ik mijn bijdrage aan het vinden van de manier waarop we de wereld verbeteren kunnen nog lang niet heb opgegeven. Misschien regende het vorige week te veel en te vaak, waardoor mijn vooruitzicht uitzichtlozer leek.

De zon maakt alles anders. Ze kruipt onder de huid op de plekken die alleen geliefden van elkaar kennen en heldert de mist op die veroorzaakt wordt door de vier capsules die met handschoenen aan geslikt moeten worden. De vogels zijn in hun nesten teruggekeerd en de katten zingen hun krolse liederen. Voor het eerst in lange tijd stop ik mijn fototoestel weer in mijn rugzak als ik op pad ga. Ik was vergeten hoe mooi de wereld was en kreeg een hekel aan elke foto die ik in mijn leven gemaakt had en terugzag. Maar ik durf weer, want vandaag is alles nieuw en biedt kansen. Bij het station gekomen staat de trein al voor me klaar om me naar een vertrouwde bestemming te brengen, een locatie die ik opnieuw moet leren kennen omdat ik haar niet meer zag, een vanzelfsprekendheid vond. Ik begreep dat ik de beschermende omgeving van de wanden van de lichte depressie die ik rondom me had opgebouwd moest verlaten. Ik was daar terechtgekomen omdat ik door de kanker daar recht op meende te hebben. Maar kwaadaardige ziekten verlenen geen gunsten, ze zijn net als al het andere in een mensenleven uitdagingen, die de mogelijkheid bieden een kunstwerk van je bestaan op aarde te maken.

Toen ik jong was wilde ik erbij horen, hoopte ik dat ik snel achttien jaar oud zou zijn om alle dingen te doen die kleine jongens met grote dromen tot wereldberoemde kunstenaars maken. Ongeduldig tekende, schreef en krabbelde ik, maar was altijd ontevreden. Het leek niet. De echte wereld had me nog niet nodig. De gretigheid om te leven zorgde voor grote behoefte aan betrokkenheid van een wereld waar men me nog te jong voor vond. Ik wilde zo graag, maar het duurde nog wel tot mijn dertigste tot de wereld me echt aanvaard had. Ik heb naar hartenlust verhalen verzonnen, foto’s gemaakt en onderzoek gedaan naar hoe we een eerlijker en mooiere wereld zouden kunnen bewonen. Nu ik ouder geworden ben wil ik de betrokkenheid bij de wereld niet weer verliezen, maar ik moet haar loslaten omdat het niet anders kan. Pas als alles is losgelaten kan een mens gerust heengaan. Alle wijzen wie hen gedachteloos napraten beweren dat.

Wie kent echter de juiste balans tussen betrokkenheid en loslaten? Wie te jong is weet niet eens dat er een verschil is tussen verveschilligheid en afstand nemen, maar wie te oud is kan het niet meer goed uitleggen. Die kan er alleen maar over zwijgen omdat hij zijn dromen niet wil verliezen, maar de woorden zijn overbodig geworden omdat alles al gezegd en gezwegen is.

De zon zorgt gelukkig dat ik nog betrokken wil blijven, net als het warme lichaam van Marion, de luide lach van mijn kleindochters en de succesverhalen van mijn zoon. Ik heb vandaag besloten dat het loslaten nog wel even kan wachten. Ik zal het voor het najaar van 2019 ergens in mijn agenda zetten, want in het voorjaar heb ik er nog geen tijd voor. In de herfst als de zwartepietdiscussie weer begint zal ik in mijn agenda schrijven: het is weer tijd voor wat kankersomberen. Indien ik wat zelfdiscipline heb zal ik tijdelijk stoppen met het schrijven van blogs om niemand met mijn nostalgie lastig te vallen en kom als de wind uit het Noorden is gaan liggen uit mijn schulp.

De trein die zo braaf op me stond te wachten brengt me naar Amsterdam, waar mijn bloed wordt geprikt en ik nieuwe dozen vol met pillen overhandigd krijg. Daarna lopen Marion en ik door de stad en zitten samen in onze Galerie die we Inside Out hebben genoemd. De zon volgt ons schoorvoetend. Twee dagen later weet ik dat de PSA weer verder is gedaald en dat ook de bloedwaarden die op botafbraak wijzen (ze verklappen of de activiteit van uitzaaiingen in mijn bloed zichtbaar is) is omlaag.

Ik zal in mijn reserves zoeken of ik nog tijd kan maken voor het maken van een boek dat in maart 2020 verschijnt. Wilt u dat vast in uw agenda zetten? En in de lente van 2021 verschijnt er een door mij aan de tijd aangepaste herdruk van een van mijn leukste boeken. O, en laat ik niet vergeten u te vertellen dat op 5 maart 2019 mijn boek OVERLEVEN verschijnt. Over alles wat met het overleven op en van de aarde die ons zo lief is te vertellen valt.