Ik wist dat het ooit zou gebeuren, maar het kwam toch onverwachter dan ik had gedacht. Het weer sloeg zo snel om dat ik vergat de tuinkussen binnen te halen. Alles werd nat en toen weer droog, maar het herfstweer kwam weer terug. Het is niet altijd zomer en zeker niet zo een als de zomer van 2018. Nog een paar zonnige nadagen en dan moet ik weer nadenken over wat ik aan moet trekken als ik de deur uit gaat.

Hersendeskundigen beweren dat het geheugen ons goed behandelt omdat het zorgt dat de mooie dagen in onze grijze cellen achterblijven en de slechte herinneringen verdwijnen. Maar als alles in mist op gaat, dan maakt het niet meer uit. Bij het schrijven heb ik steeds vaker Wikipedia nodig voor de woorden en namen die me voeren naar de details die alles kleur geven, maar gisteren toen Marion en ik langs het strand liepen voor het allerlaatste beetje zon, kon ik niet meer op het woord ‘wikipedia’ komen en vreesde ik afgesloten te zullen zijn van alles wat ooit gebeurd is. Dan blijft het nu over met zijn harde woorden, de verdachtmakingen, de woorden die bedacht worden om gelijk te krijgen over. Dat is geen pretje.

Een dag voor de strandwandeling hadden we in een bedrijf waar men meubilair verkoopt gestaan en moesten we kiezen tussen twee banken. Omdat onze ruggen slechter worden is het beter om goed gesteund rechtop te zitten. Het werd de hoogste tijd er voorzichtiger mee te zijn en als de avonden langer duren verandert steeds meer tijd in Netflixtijd. Het ging om een rode, die over tien weken en een donkerbruine die de volgende dag bezorgd kon worden. Unaniem gingen we voor de laatste. Wie weet of we er over tweeëneenhalve maand nog zijn?

Terwijl we op de levering van de nieuwe bank aan het wachten waren dachten we telkens over de banken in ons leven. De oude ribfluwelen bank die mijn moeder bij het groot vuil wilde zetten en ons nog zeventien jaar trouw diende. Hoeveel feestjes overleefde hij? In de fotoalbums is te zien dat hij bij de familie van oma, opa, tantes en ooms hoorde. Met op hun schoot een bord met nasi campur zaten we knus bijeen en er kwamen steeds meer kinderen tussen de volwassenen op die bank zitten.

Toen we verhuisden bestelden we een nieuwe bank bij IKEA. Die had een prachtige kleur en we hadden er lang over gedaan de juiste keuze te maken. Met het geld in een envelop zaten we vol verwachting klaar voor de komst van het nieuwe meubel, maar toen het verpakkingsmateriaal verwijderd was, kwam er iets te voorschijn van een vreselijke kleur. Die wilden we absoluut niet en we vroegen de bezorgers het gedrocht onmiddellijk mee terug te nemen, maar die hadden geen zin het weer in te pakken en terug te brengen. Ze lieten hem bij ons staan, bezworen ons dat ze snel de juiste bank zouden brengen en dat we dan konden betalen. Ze zijn nooit meer terug geweest en wij drapeerden geleidelijk aan steeds meer onze mooiste ikat dekens over de bank heen, zodat het een troon werd waar een belangrijk deel van ons leven zich afspeelde. De snelle vrijpartijen, serieuze gesprekken over wie we waren en wat we wilden, maar vooral de vele verjaardagsfeesten. De bank lachte en huilde met ons mee. Onze kleindochters doken er op als ze bij ons op bezoek kwamen. ‘Film met pizza’ riepen ze. Een bank met vlekken van rode wijn en pasta die zo goed en zo kwaad als het ging verwijderd waren. De wereld van de kleine zeemeermin en Assepoester. Vele malen zaten we daar tegen elkaar aan en telkens weer kwamen de tranen en doken de meisjes weg als het monster of de boze schoonmoeder op het scherm verscheen.

Na vierentwintig jaar is hij zo maar verdwenen. We hadden er regelmatig samen over gesproken, maar ineens was het in een half uur besloten. Weg.