Ooit was ik een atleet, die rende zonder doel, alleen maar om het plezier zijn lichaam optimaal te voelen functioneren. Het werd mijn identiteit, elke dag dat trainingspak en de sportschoenen aantrekken, bij het aanrecht in de keuken wat rekoefeningen doen. Af en toe spande ik mijn spieren en voelde hun mannelijke hardheid. Die man woont al lang niet meer in ons huis.
Mijn stem klinkt zacht, het harnas is verdwenen. In de afgelopen drie maanden ben ik vijf kilo afgevallen en de eetlust is verdwenen. Mijn mond voelt als die van een vreemde. Soms tast mijn tong verbaasd langs de achterzijde van mijn tanden om te zoeken waar de smaak is gebleven en als ik in de spiegel kijk en de dunne armen in het te wijde T-shirt zie herken ik niemand. De spijkerbroek is twee maten te groot geworden en zakt oneerbiedig af. Ook al trek in de riem strak aan, het valt niet te verhullen dat er iets verdwenen is. Soms zegt Marion liefdevol ‘Rechtop lopen Ivan!’ en ik weet dat ze gelijk heeft. Je moet nooit je hoofd laten hangen, maar de angst te struikelen houdt mijn ogen gericht op waar ik mijn voeten neer ga zetten.
Wat moet ik ervan denken? Oei, de kanker doet zijn werk of fijn de medicijnen doen wat er van ze verwacht wordt? Van dat laatste ga ik uit, want anders moet ik me druk gaan maken over het allerlaatste deel van mijn levensreis en dat lijkt me suf en saai. Er is nog zoveel te doen. Maar stel je voor dat ik op een ochtend wakker word en ook geen trek meer heb om te schrijven, met woorden te spelen en Marion in de weg loop. Wat dan?
Gisteren was Helena jarig. Ze werd dertien en haar geboorte in 2005 voelde alsof ik een beschermengel kreeg die me hielp door op de juiste momenten haar kindervragen te stellen. De vragen over waar we vandaan komen, waar we naartoe gaan, waarom er oorlog is en hoe alle ziektes kunnen worden genezen. Ik ging met haar naar hockeytraining, naar zwemles, soms naar de tandarts, naar het ziekenhuis voor een controle of liep met haar mee in de avondvierdaagse. Invalouder, reservemoeder, extravader. Marion vergezelde intussen onze tweede kleindochter Katelijne. En als we dan weer bij elkaar waren speelden we gezinnetje, net als vroeger met Kaja maar dan met meer pannenkoeken, tot de meisjes opgehaald werden of we ze ergens af moesten leveren. Een leven van ophalen en wegbrengen, waar we vol op van genoten.
Haar verjaardag werd tussen twaalf uur en half drie gevierd met taart, koffie, soep en cadeautjes. Ze is een jonge vrouw geworden met eigen plannen en een eigen agenda. Ze moest hockeyen. Al die trainingen vroeger waar ze over het veld huppelde met de stick in haar nek en de armen eroverheen hangend naast haar hoofd, waar ze geroepen werd om te rennen of een bal te stoppen maar in haar hoofd bezig was een grap te verzinnen totdat ze uiteindelijk besloot dat het haar sport niet was. In de winter als het guur weer was en ik in de kantine ging zitten, zei ze ‘U kijkt toch wel opa’ en ik antwoordde bevestigend, ging bij het raam zitten en zag haar in de verte de verkeerde kant op rennen, terwijl ik eigenlijk voor mijn werk een document had moeten lezen. Sinds kort is ze weer begonnen in een vriendinnenteam.
We vroegen of we mee mochten en zagen wie ze geworden was, iemand die haar ogen op de bal hield, rondkeek waar die vriendinnen stonden. Ik riep ‘Zet hem op Wolffers’. Het kwam zo maar in me op, maar ze luisterde niet. Pas toen de wedstrijd voorbij was, keek ze naar de kant en zag ze ons, veranderde haar serieuze gezicht met daarin prominent het zwarte bitje en verscheen haar vrolijke glimlach.
We zijn veranderd. Zij is een tiener die nergens naartoe hoeft te worden gebracht en in haar agenda moet kijken wanneer je samen iets wil ondernemen. En ik hoef nog nergens naartoe te worden gebracht, heb afscheid genomen van wie ik was, probeer wat me zo beviel in dit fantastische leven vast te houden met mijn pen. Alles goed door zijn de schoonheid.
En je hebt zoveel kunnen doen in je leven Ivan. Altijd een bijdrage geweest voor iedereen die zich afstemde op jou.
En je verlangens zullen blijven naar meer. En dat is die voortstuwende energie wat blijft stromen om de focus te houden op meer van dat alles wat “leven” is.
❤️Liefs Ilse
Oh Ivan,
het is alsof jij al jaren schetst wat ons (mijn man die ook uitgezaaide prostaatkanker heeft en ik) te wachten staat. Ik hoop dat hij het ook zo lang volhoudt. Hij hangt net zo aan het leven als jij en beweert net als jij dat de liefde hem overeind houdt. Ik op mijn beurt zou graag eens van Marion lezen hoe zij leeft met de onzekerheid en angst voor wat komen gaat.
Wens jullie het beste
Dag Ivan,
Iedere week kijk ik uit naar je column, mijn 72 jarige man is afgelopen vrijdag bestraald – uitzaaiingen in de rug -. De psa was van 240 gezakt naar 14. De afgelopen week vijf maal doorgebracht in het ziekenhuis. Zelf nog steeds onder controle voor borstkanker. Wij hebben twee jaar achter elkaar chemokuren gehad, en de ochtend stijfheid is vaak niet te harden. Genieten ieder weekend van onze studerende tweeling die trouw thuiskomen. Ook gebruiken wij jou boeken, over wat er ons nog te wachten staat. Mijn man is inmiddels 11 jaar ziek, en de ziekte is een jaar geleden ondekt. De gleason score is 7. Net begonnen in Äls de tijd voor altijd stil zou staan”Dat zouden wij net als jullie ook graag willen. Hartelijk dank voor de prachtige column.
Houd moed, mooie en bijzondere man. Niet je spieren maken wie je bent maar je gedachten, je woorden en overtuigingen. Geef de wereld nog meer en langer Ivan Wolffers
Hartelijk bedankt voor deze mooie column. Ik ben mijn man verloren aan deze ziekte.. Blijf positief, blijf geloof houden.. Alle mensen die deze ziekte hebben zijn kanjers! Ik wens jou sterkte en nog heel veel mooie jaren toe!❤️
Broos… en krachtig tegelijk. Krachtig op wat er onomstotelijk is, ook dat. Dank!
Dank je, Ivan voor je laatste stuk. Het was weer mooi en roerend.
Ik bof erbij dat mijn kanker me nog laat tennissen. Ik ben zelfs bezig met trainen voor een toernooi met de indrukwekkende naam van World Seniors Games. Het is goed voor mij om zo’n concreet doel te hebben. Het houdt me bezig om verder te gaan na een dag waar alles verkeerd loopt… mijn linker knie doet het niet en ik hink maar een beetje rond maar dan gaat het de volgende week weer beter. k heb geen idee waarom. Ik doe wel wat oefeningen maar wijt alles maar aan het toeval toe. Mijn kleinzoon vierde ook net zijn verjaardag, de zevende en de dag daarna werd mijn zoon 45 . De tijd gaat veel te snel. Ik probeer het te vertragen maar dat lukt me niet zo best.
Gelukkig heb jij Marion en blijkbaar eindeloos moed om door te gaan met schrijven en met het vieren van je leven. Ga alsjeblieft zo verder. Wanneer ik eenmaal niet meer kan rennen zal ik me ook werpen op schrijven met jou en Marion als voorbeeld. Nog eens dank!
Verschrikkelijk, Ivan, hoe ‘verrot’ jouw lichaam is, en je in de steek lijkt te laten. Je moet accepteren dat je gedwongen wordt om in een andere levensfase te stappen. Maar jouw geest is nog ongebroken. Want ook deze fase kent een schoonheid, die je al schrijvend met ons deelt.
Je rol van observator, inspirator, opa, partner, vriend, auteur is nog lang niet uitgespeeld. Elke blog, al komt ie uit je tenen, ontroert lezers omdat ze een kijkje krijgen in leven en overleven. Hoe het leven zelf, steeds weer de moeite waard blijkt als je perspectief weet te vinden. Ook al moet dat met gebogen hoofd
Prachtig geschreven. Ontroerend en tegelijkertijd krachtig. Zo voelt het voor mij als lezer en voor je lotgenoten, zie ik aan de reacties. Weer enkele kilo’s minder, maar nog altijd stevig in je schoenen. Bewondering heb ik voor je!
beste Ivan,
Van harte gefeliciteerd met Helena! Hoe open en eerlijk kun jij zijn…tranen in mijn ogen. Broer van God.Ik ben zelf 73 en kan me ondanks dat ik geen ernstige ziekte heb me helemaal in jou verplaatsen. Kijk nog zoveel mogelijk naar je sportende kinderen en kleinkinderen. Ik doe dat ook en dat geeft jou en mij grote vreugde!.
Laten we er nog een feest van maken die laatste jaren ondanks alle pijn die het met zich meebrengt. Carpe Diem,
Taco
je eerste regels..
en onweerstaanbaar dringt zich het lied “auch ich war ein Jungling mit lockigem Haar”
en ik hoor het je zingen
dank je
(kan de umlaut voor J niet vinden)
Dag Ivan,
Ik ben geen verhalenverteller, maar ik heb ontzettend veel respect en bewondering voor de wijze waarop je met je kanker, je leven en je geliefden omgaat. Ik hoop nog lang te kunnen genieten van jouw bijzondere vertelkunst.