Het wordt steeds moeilijker de vraag “hoe gaat het met je?” te beantwoorden. Als ik opgeruimd “Goed,” zeg, doe ik de waarheid geweld aan, maar als ik een zuur gezicht trek en al mijn problemen op ga sommen, voel ik me een huichelaar. Wie na vijftien jaar palliatieve behandeling vanwege zijn prostaatkanker nog leeft, moet de hele dag glimlachen. Van bloeduitslag naar scan, en van scan naar bloeduitslag ben ik voortgeslopen, en kijk waar ik ben beland. In een andere wereld dan die van 2002, toen het gezwel bij mij werd vastgesteld. Daarin gaat het niet zo goed met me als ik zou willen door de bijwerkingen van de medicijnen die ik gebruik, door de ouderdom die in mijn gewrichten is gekropen, door de stress van de mantelzorg voor mijn schoonmoeder en door de wereld die een lelijker gezicht heeft gekregen, maar lachen blijft het belangrijkste smeermiddel voor de menselijke communicatie.
Een serieus antwoord op de vraag of het me goed vergaat duurt langer dan een haastig gesprek verdraagt en is te saai om je vrienden te behouden. Vaak zoek ik ook nog een naam, een plaats, een detail, dat uit mijn geheugen is geglipt en val ik stil. Tegen de tijd dat ik het heb gevonden, zijn de anderen alweer twee onderwerpen verder. Iedereen probeert me ervan te overtuigen eveneens last te hebben van vergeetachtigheid, maar zelfs mijn lief begint zich zorgen te maken dat dit het begin is van dementie.
Ik heb besloten die vraag niet meer te beantwoorden, nooit meer. Ik zal mijn schouders ophalen en glimlachen. En de vaste anekdotes die behoren bij een rijk leven, haal ik niet meer uit de bibliotheek van de herinnering te voorschijn om te voorkomen dat ik een keer te vaak verhaal over een wereld waarin alles anders was, waarin we droomden van de vrede die binnen handbereik leek, vol mensen die daar hun best wel voor wilden doen, hoe moeilijk het ook was.
Als ik toch nog de moed heb en vertel over hoe we ooit hard werkten aan de verbetering van de gezondheid en het welzijn van migranten, is het of ik over een ander mens praat. In 2018 staat op de achterkant van de jas van de vrouw van de machtigste man ter wereld “I really don’t care. Do U?” Ik wil me dat nog altijd aantrekken, anders gaat het niet goed met me. Ik weet hoe we als het niet goed met ons gaat het liefst aankruipen tegen degenen die ons liefhebben. Wie oud wordt heeft niet veel meer te kiezen. Het leven is als een mond geworden waarin steeds meer tanden en kiezen ontbreken. Wie is er nog over? Vader weg, moeder weg, zus weg, beste vriend weg. Wie nergens meer kan wegkruipen mist de warmte en het gevoel voor veiligheid. Er kan van alles misgaan, de stress blijft. Altijd. Voor jonge kinderen is het vreselijk. Ze zullen voor eeuwig beschadigd zijn. Ze horen bij hun ouders.
Van de week bracht mijn zwager ons een kort bezoek. Hij woont in Baltimore, heeft daar een fantastische baan en is erg druk. Mijn schoonmoeder was er ook. We hadden de televisie aangezet om een voetbalwedstrijd te zien. Het houdt de hersenen van mijn schoonmoeder bezig, want er zijn veel eindjes in haar hoofd die nergens meer toe leiden. Maar de bal gaat van speler naar speler en heeft zijn eigen logica. Wij spraken zowel over voetbal als over hoe de wereld nog gevoed kan worden als er niet een radicale wijziging is in de manier waarop we ons voedsel produceren. Daartussen door vroeg mijn schoonmoeder telkens aan haar zoon waar hij die nacht zou slapen. Ze heeft in het kleine kamertje een logeerbed vrij staan. Haar moederinstinct vertelde dat je je kinderen dicht tegen je aan moet drukken. Helaas moest hij zijn vliegtuig op tijd halen. Zoals we daar samen waren was het net als vroeger, toen we met alle familieleden die er nog waren in de kleine huiskamer van het huis van mijn schoonouders samen naar voetbalwedstrijden keken. Ons gezamenlijk commentaar op spelers, de overtredingen, de scheidsrechters, de strategie, de blunders, de kwaliteit van het beeldscherm, de kleur van de grasmat, de zweetdruppels die rondspatten, de passie in de ogen van de jonge mannen, de enkels die het moesten ontgelden voerden ons een wereld in waar de regels duidelijk waren. Na afloop volgde het contact met onze zonen, die ver weg waren, om te horen wat zij van de wedstrijd vonden.
Ik had de kinderen die van hun moeder werden gescheiden horen huilen doordat ik een linkje op Twitter had aangeklikt en het liet me niet meer los. Als de wedstrijd voorbij is, hoor ik ze huilen en komt het verdriet onmiddellijk terug. Het gaat er niet om hoe het met mij gaat. Het gaat erom hoe het met de wereld rondom ons heengaat. Vraag me voortaan maar als je me ziet “Hoe gaat het met de wereld?”
mooi mens, mooi stuk..
Tot tranen geroerd door je aangrijpende column. Dank voor je woorden, telkens weer zinnen die ertoe doen. Blijf zo schrijven, Ivan Wolffers.
‘De vraag hoe gaat het’ is welhaast een retorische vraag je hoort eerder een uitroep- dan een vraagteken. Ik hoop nog heel lang de vraag te stellen en hier op deze plek het antwoord van je te krijgen: hoe gaat het nu werkelijk met je?
Deze week bespraken we ook nog de tijd waar ‘love and peace’ het motto was.
We houden hieraan vast tegen de verdrukking in, stil of luidruchtig.
Waar blijven we anders op deze wereld!
♥️
Mooi!❤️
Wat ontroerend mooi verwoord…dank hiervoor!
Bedankt Ivan,Melancholia+Nostalgia gaan hand in hand!
Het is niet erg om verhalen die je geraakt hebben vaker te vertellen,dat gebeurt bij terug kijken op een leven toch?
Een 15 jarige behandeling met chemo+etc. is geen je weet wel,dat dubbele ervan is moeilijk.
Wat het scheiden van Babies en heel jonge kinderen betreft!!!
Wreed en sadistisch,die grote griezel daar die wens ik niet veel goeds toe,die bulldozer verziekt in 2 jaar tijd zóveel,doodeng.
Ik wens je sterkte met alle problemen en terugkerende spanning.
Liefs voor jullie beiden.XX
Weer prachtig, Ivan. Inderdaad hoe gaat het met je. Steeds maar inleveren en inleveren. Tot de koek op is! Maar je bent er nog ouwe rakker. Met je prachtige vrouw kind en kleinkinderen. Geniet van je eigen wereld om je heen, zo lang als het kan. De grote wereld is zo zwaar veel te zwaar! HOPEN HOPEN dat het goed afloopt is het enige dat we kunnen doen voor deze wereld en een beetje meehelpen door positief en voorzichtig met elkaar en alles te zijn!
Zo mooi verwoord, zo is het. Het laat mij ook niet los…
Je moet een bijzonder mens zijn om elke keer weer op zo’n gevoelige en prachtige manier ons te laten weten hoe jij over bepaalde zaken denkt, wat je voelt, ons te vertellen over jouw wel en wee. gedachten en wel en wee te betrekken
Heel mooi dank.
Prachtig geschreven. Het raakt me.
Het doet me denken aan mijn Oma toen ze doodziek was. Op deze vraag antwoordde ze steevast: “Als het met mijn kinderen en kleinkinderen goed gaat dat gaat het met mij ook goed”.
Prachtig, brok in mijn keel. Dank je wel.
Wow wat raakt me dit. Dank je wel voor je heldere blik op de wereld. ❤️
Mooi en dierbaar Ivan!
Met de wereld als aardbol, die zal het voorlopig wel doorstaan.
ManKIND bestaat niet.
U bent ernstigs ziek, een heftige confrontontatie, wat u sublimeert in een goed stuk. Dat is cultuur. Cultuur zou bij iedereen voor beschaving moeten betekenen. Dat is helaas niet het geval. Ik ga niet vervallen in obligate wensen. Niets pijnlijker dan dat. Tenminste zo vergaat dat mij.
Mijn achteruitgang is progressief. Als superlatieven tekort schieten, is zwijgen veelZEGGENDER Manja Croiset auteur.