“Hoe wil je je verjaardag vieren?” vroeg ze.
Mijn leven lang heb ik dat niet zo belangrijk gevonden en ik maakte me er meestal van af met een grapje: “Jongens doen niet aan verjaardagen, dat is meer iets voor meisjes.” Maar het was deze week mijn zeventigste.
“Groot of klein?” hield ze aan.
“Alleen de familie,” antwoordde ik.
Het is niet zo dat ik nooit mijn geboortedag vierde. Op mijn tiende wilde ik de hele klas uitnodigen, maar dat vond mijn moeder geen goed idee. Ik moest me beperken, maar dat was moeilijk. Ik wilde niemand teleurstellen. Meisjes kwamen niet, want dat vond ik te ingewikkeld. “Wil je op mijn verjaardag komen?” tegen een meisje zeggen. Dat was maar één stap verwijderd van de vraag “Wil je met me lopen?” Ik ben schrijver en maak het misschien te mooi als ik beweer dat er op mijn tiende tien klasgenoten op bezoek kwamen. Ze brachten allemaal een dubbeltje of een rol drop ter waarde van dat bedrag mee, behalve Pol – die kreeg veel zakgeld en gaf een kwartje – en Eelco. Die laatste hield tien losse centen in zijn hand geklemd, maar bleek er toen hij zijn geschenk wilde overhandigen eentje verloren te hebben, zodat we de helft van de middag aan het zoeken waren naar die cent.
Op mijn twintigste dacht ik dat ik nu wel een man was en waren Cuba Libres heel modern. Ik werd voor het eerst stomdronken. Van die verjaardag herinneren ik me dus niets. Alle andere verjaardagen die ik vierde vloeien samen tot een groot partijtje met wisselende gezichten, veel muziek, gezang, lachende mensen. Daartussen figureren een paar vergeten verjaardagen of die welke vielen tijdens een verblijf ver van huis, om me eraan te helpen herinneren dat het leven niet alleen maar gevierd wordt met veel lachen, samen eten en samen muziek maken, al was het alleen maar samen tophits uit die tijd meezingen.
Deze zeventigste was bijzonder, want ik had echt niet gedacht dat ik de zeventig zou halen. Niemand eigenlijk. Dus zongen we extra hard “Oh, wat zijn we heden blij”. Op de zestiende mei was ik nog bang dat er op het laatst iets zou gebeuren zodat het mis zou gaan. Ik was bang dat het zadel van mijn fiets te hoog was afgesteld en dat ik mijn been er niet meer goed over heen kon zwaaien, het ultieme bewijs van mannelijke vitaliteit, en stapte behoedzaam op en af. Ik fietste niet door rood omdat er toch niets aankwam. Op de ochtend van de zeventiende liep ik nog steeds voorzichtig rond, maar naarmate de dag vorderde wist ik dat het werkelijk zo was. Ik had de zeventig gehaald. Wie me feliciteerde hoefde niet te zeggen “en ik hoop nog zeventig jaar erbij”, maar kon volstaan met “en nog vijftien jaar erbij”, omdat het zo lang al duurt dat ik vreedzaam samenleef met het gezwel in mij.
Met alle lovende woorden op mijn zeventigste woorden wist ik niet goed om te gaan, omdat ik te goed wist dat wat zo geweldig lijkt, volkomen berust op toeval. Bij elke afslag van de weg des levens, had het helemaal mis kunnen gaan. Maar de liefde van de mensen om me heen hebben me erbij gehouden.
Ik kreeg een microfoon en twee karaoke dvd’s voor mijn verjaardag en voor mijn lieve familieleden heb ik het lied van alle afzwaaiende mannen gezongen: My Way.
“And now, the end is near
And so I face the final curtain”
Om met daverend geraas het laatste couplet te zingen:
“For what is a man, what has he got
If not himself, then he has naught
To say the things he truly feels
And not the words of one who kneels
The record shows I took the blows
And did it my way”
Daarbij dacht ik, dat ik nog lang niet klaar ben, nog een eenenzeventigste verjaardag wil vieren, en ook nog een vijfenzeventigste en dat ik pas echt helemaal klaar ben als we de laatste cent van Eelco hebben gevonden.
Ivan, je bent een prachtig mens en een geweldig schrijver. Op naar de 75!
Nog een dikke proficiat!! Ook ik word 70 in juli, nooit heb ik zin gehad in jarig zijn, maar door het lezen van deze week 21 van de man die ik al jaren volg, kijk ik er dit jaar wat anders tegenaan. En zal ik man en kinderen versteld doen staan, als ze mij
voor het eerst horen zeggen: “Mensen, het wordt tijd dat we het maar eens gaan vieren.” Bedankt Ivan Wolffers, en laat die cent nog maar poosje zoek!
Ivan, zelf ben ik ook 17 mei jarig en ik heb aan je gedacht die dag want ook ik had niet gedacht dat je dat halen zou. Maar ik ben heel blij voor jou dat dat toch gebeurd is! Ik moet dat eerst nog maar doen. 66 nu. Ik hoop je volgend jaar weer te mailen!!
Prachtig vehaal weer, en niet te goed zoeken naar die cent……proficiat!
geweldig verhaal weer Ivan, wat geniet ik er toch van.
Ik zal alle centjes niet meenemen als ik naar Holland weer kom, want ik wil zeker dat jij jouw 75ste levensjaar samen kan gaan genieten met Marion en allen die je lief zijn.
Bye the way dan hoop ik wel 81 te zijn geworden, haha!
Lieve groeten Senya Grondhuis
Ja, zo is het!
Wat ben je toch een bijzonder lief mens.
Met een prachtige vrouw en familie! Je moet me alleen niet zo aan het huilen maken… Iedere keer
Weer heel mooi om te lezen. Ik hoop dat het goed met je gaat Ik hoop dat je lang mag blijven leven te midden van je dierbaren.Ik had nog iets gedeeld op je berichtje voor je verjaardag! Lieve groet van Corrie
Van harte en graag nog minstens vijftien jaar erbij
Deze blog was een extra week wachten waard!
Inmiddels een jaar ouder
dan Bowie.
Het feestje vieren
door vooral
zelf de slingers
op te hangen
en je dierbaren
uit te nodigen.
Het leven
zelf leven
op je eigen manier,
je my-way,
that’s the way!
Keep up
the good work!
100 pro-cent Ivan!
op dat ene centje na.
;0)
Hieperdepiep
Ik had het over wonderen, misschien is dit ook wel een wonder Ivan. Wens je nog vele jaren!
Je hebt het ons gemakkelijk gemaakt een cent voor je gedachten te geven…
Gefeliciteerd, Ivan. Ik heb geen aanleg voor bewondering maar voor jouw vitaliteit buig ik diep.