Marion ziet elke dag wat meer en het lijkt of mijn zicht daardoor ook wat completer wordt. De bezorgdheid verdwijnt langzaam maar zeker en de zon krijgt een kans.

Om een heel weeblog te schrijven is het nog te vroeg. Ik citeer mezelf uit mijn boek ‘Broer van god’. Een van de karakters waarin ik ben gekropen om mijn verhaal te vertellen is op weg naar zijn dementerende schoonvader:

“‘In het ziekenhuis hadden ze zijn toestand beginnende alzheimer genoemd, maar Ruud had het gevoel dat alzheimer helemaal geen ziekte is, doch het begin van de onthechting, de eenzaamheid, het moeten loslaten van de tentakels die je met het leven verbinden. Misschien is het niet eens alleen een kwestie van moeten, maar ook van willen, omdat het geen zin meer lijkt te hebben je vast te klampen aan de wereld, die je onhandig de werkelijkheid noemt. Wat moet je nog als je geen deel meer uitmaakt van de plannen van je kinderen, geen rol speelt in de dromen van je kleinkinderen, als de grappen die je met je vrienden maakte niet meer om te lachen zijn? Het verdwijnt allemaal in een heelal dat zich te snel uitbreidt; je vliegt erachteraan, maar raakt er steeds verder van verwijderd. Je kunt de horizon van je eigen leven niet meer zien en je weet evenmin nog waar je begonnen bent. Het is een proces van losmaken uit de gemeenschap omdat niets meer belangrijk is en niets je meer genoeg boeit om het te onthouden. Noem het maar alzheimer, laat die specialisten maar naar bèta-amyloïde en tau-eiwit zoeken, maar daar gaat het niet om. Het gaat om de ogen van andere mensen die jou zien en het gaat om de liefde die je erbij houdt.“

Ik ben bang dat voordat iemand de chemische geheimen van de hutspot in onze ouder wordende hersenen in kaart heeft gebracht we al in de vergetelheid weggeglipt zijn.

Marion en ik wandelen tussen vervallen huizen, over zandpaden en langs de zee. Gisteren kwamen we terecht bij een oude vuurtoren die geëxploiteerd wordt doet een schatrijke man die mensen van grote bedrijven en politici met helicopters er naartoe brengt om over de toekomst na te denken. Daar hielden we halt en keken naar het blauw van de zee, de rotsen, het groen van de bomen, de wereld zoals god hem op een lome zaterdagmiddag schiep en ik voelde een golf opkomen van het soort geluk waar oude mensen het van moeten hebben. Niet de hunkering naar een glanzende toekomst, maar het gevoel van nietigheid door het besef dat de wereld groter is dan wijzelf en heel goed zonder ons kan.