Ik weet niet meer of we De kleine Zeemeermin of Assepoester vaker zagen. Samen op de bank, dicht tegen elkaar aan keken we naar de Disney dvd’s. Helena, mijn oudste kleindochter, en ik. Sprookjes die vertellen waarom vaders hun dochters liefst klein houden, bang zijn voor vreemde mannen die haar begeren, maar ook waarom dochters toch afstand moeten nemen van de man die het belangrijkste in hun leven was om een eigen weg te kunnen gaan. Verhalen over hoe in je leven het mooiste uit je boven kan komen en dat ook jij dan het gouden muiltje past. Helena kon er niet genoeg van krijgen en ik evenmin omdat ik me liet meevoeren in de vertelling die in haar hersentjes binnenkwam en reacties opriep, traantjes, angst en opluchting. En ik was haar opa en kon de voorstelling live meemaken.
Wij werden nog dikkere vrienden toen haar ouders relatieproblemen kregen en uiteindelijk uit elkaar gingen. Ik heb daar nooit over willen schrijven, ook al spookte het voortdurend door mijn hoofd. Ik kan nu echter wel vertellen dat Helena toen ze hoorde dat haar ouders gingen scheiden, zei: “Daar moeten we eerst samen over praten.” En ze eiste een lunchafspraak. Het tekent haar karakter. De kleine verzoener, die zelf probeert nooit iemand te kwetsen, maar toch altijd wel zegt wat ze vindt. Ze had al jong een PhD in op vriendelijke wijze voor jezelf opkomen.
Op het diepst van de crisis, op haar zesde verjaardag, wist ze niet goed wat voor cadeau ze wilde, want haar grootste wens viel niet te vervullen. “Met mijn hoofd in de verjaardagstaart,” zei ze. Een vlucht in de slagroom. We vonden haar allemaal erg grappig, maar ik heb toen stiekem die taart toch gekocht. Met een vinger over haar gezicht namen we likjes van de room. Ze lachte.
Marion en ik wisten dat we moesten helpen, maar we konden niet veel anders doen dan ze van school halen, naar zwemles brengen, naar hockeytraining vergezellen, heel veel gekke plannen uitvoeren, altijd spelen en praten als het moest. Al snel zorgde Marion meer voor Katelijne die vier jaar jonger was en ik voor Helena. Dat was praktischer.
Elke vrijdag een uur rijden om op tijd bij school te staan, samen lunchen, dan naar de training, dan twee uur iets leuks doen en dan was er nog zwemles. We brachten daardoor veel tijd samen door en schuwden geen enkel gespreksonderwerp. Van Kerstfeest tot Pasen, van Vaderlandse Geschiedenis tot Anne Frank. En tussendoor zongen we onzinliedjes, om de beurt een zin verzinnend. Ze had op een of andere manier gehoord dat ik kanker had en vroeg me ernaar. Ik gaf zo goed mogelijk antwoord. Na een tijdje besefte ik – zonder dat het nu zo erg te duiden was – dat zij me een beetje bij de kanker hielp door altijd door te vragen en details te willen weten – en ik haar door mijn aanwezigheid en bereidheid overal op in te gaan, hielp bij het wennen aan de scheiding.
Vorige week was ik bij mijn kapper. Hamid veegde na afloop de vloer van zijn winkeltje en zei “Wat een mooi wit haar heb je toch Ivan”. Ik keek naar de grond en zei “Goh, ik zal er een foto van maken.” Hamid schudde wat hij al op het blik had liggen terug. De foto plaatste ik op Instagram. Grapje. Helena reageerde daar later op met twee vraagtekens. Toen ik niet antwoordde schreef ze me via whatsapp: “Kun je foto sturen?” Het was al laat. Om elf uur hoort iemand van haar leeftijd eigenlijk niet meer met haar telefoon bezig te zijn.
Ik begreep haar niet. “Wat voor foto?”
Daarna belde ze me onmiddellijk. “Ben je nu kaal?”
“Nee.”
“Laat je gezicht eens zien.”
“O lieverd, dacht je dat ik aan de chemo ben? Het gaat best goed met me. Ik heb vanmiddag nog zeven kilometer gelopen. Dat kan je niet als je heel erg veel kanker in je lichaam hebt.”
Lieve heer of wie of wat er ook over gaat, mag ik nog even? Ik heb van alles aan mijn bucketlist toegevoegd. Ja, het is mooi dat me gegund is vandaag op Helena’s twaalfde verjaardag aanwezig te zijn, maar ik zou zo graag de film nog even willen volgen, want hij is nog niet afgelopen. Ik zou willen zien wat mijn kleindochters worden in de samenleving. Actrice, juriste, milieuactiviste, romanschrijver, moeder, taartenbakker, bedenker van tekenfilms?
Mooi geschreven Ivan, ben zelf ook opa. Zelf heb ik nooit een echt gezinsleven gehad.
Zo mooi dit. Blijf alsjeblieft schrijven
prachtig, dat wittehaarverhaal …
dank je … hoop dat je nog lang
van de kids kunt genieten !
Ontroerend mooi en lief! Geniet van deze bijzondere dag en van alles wat jullie verder samen beleven… proficiat!
Tja, wat een ontroerend verhaal. Het geeft je wel kracht om verder te gaan, met zo’n lieve grote kleindochter.
Sterkte
De appel valt nooit zo ver van de stam en zijn wortels. Ik hoop dat jullie nog heel lang samen spelen en praten
Mooi… grappig dat mannen vaak de zorg voor de oudste op zich nemen… helena was dan al uit de poepluiers.. vermoed ik en Katelijne zat nog in die periode in het begin dus ging die zorg naar Marion of heb ik het mis! Verder wens ik je een fijne verjaardag en van harte gefeliciteerd met Helema die ontzettend veel van jou houd! Mooie dag…
Ik betwijfel ten zeerste of vrouwen poepluiers nou zo geweldig leuk vinden 😉 Maar het verschonen van luiers moet nu eenmaal gebeuren. De huidige generatie mannen vindt het heel normaal om dat vieze werkje even op te knappen. Tenminste wat ik zie bij mijn zoon en zijn vrienden. Voor onze generatie ( ik ben van ’52) werd het nog vnl aan de vrouwen overgelaten. In dat ouderwetse rollenpatroon waren de vrouwen en de mannen van toen nu eenmaal opgevoed. Ik heb me er altijd tegen verzet 😉
Wat een juweeltje weer, ik doe m in een doosje bij de andere, en leg het onder mijn hoofdkussen.
Maar stoppen met blogs schrijven? Hoe moeten mijn vrijdagen dan verlopen? Ik verheug me er altijd zo op om ze te lezen. Hoop dat je geïnspireerd blijft door die mooie fijne kinderen en mensen om je heen en ons, je lezers daarmee verwarmd en verrijkt.
Wat een mooi verhaal. Zo recht uit het hart. Zonder omhaal. Het lijkt wel of u bevriend bent met uw wijze klein dochter. Wat een voorrecht om zo samen te kunnen zijn!
Ja, die beroemde klik…hij bestaat. Met sommige mensen heb je dat gewoon. Leeftijd heeft dan geen betekenis, want zielen/geesten/ zijn naar mijn mening geslachtsloos en leeftijdsloos. Heerlijke zielsverwantschap ! Wat een absolute genade in deze vaak zo keiharde rotwereld ! Vooral samen kunnen lachen en lekker gek doen geeft zoveel energie. Hiep hiep hoera voor de lieve Helena !
Prachtig en heel gevoelig weer. Wat een feest zo’n Opa en Oma te hebben! Blijf nog lang bij ons!
Ben 80 jaar en voor de eerste keer oma geworden. Wat een belevenis. Geniet van elke minuut en verder van alles van dit kleine mensje. Weet dat ik van heel veel dingen ( eigenlijk alles) in zijn leven geen getuige meer zal zijn. Daarom stop ik alle liefde die ik voor hem voel in elke minuut dat ik bij hem ben. Hij kan zich dat later niet herinneren, maar jouw kleinkind wel, jij laat, ook als je er ooit niet meer bent, heel veel na. Onuitwisbaar en onvergetelijk mag je nu en straks verder leven.
Al heel lang wil ik je bedanken voor je prachtige, ontroerende verhalen en gedachten, en vandaag doe ik het!
Ik wens je nog veel mooi geniet-momenten .
Je verhaal gelezen met tranen. Wat had ik graag gezien dat mijn man zijn nu anderhalf jarige kleindochter nog meemaakte. Maar met 48 is het veel te vroeg. Elk mooi moment heeft een vleugje verdriet bij mijn zoon een mij. Ook met zijn masters was papa er niet bij. Kleindochter weet van het begin dat opa om mijn hals hangt en elke keer als ze het pakt en opa zegt, hoop ik stiekem dat hij het toch meekrijgt. Dank je voor weer een verhaal dat ook nabestaanden zoals ik moed en ideeën geeft.
Als je zo doorgaat, vind ik je columns nog fijner om te lezen dan je boeken! Fijn om elke keer het weekend mee in te gaan. Houd vol!
Ivan, ik geniet elke keer van deze stukjes. Je bent zo echt en eerlijk, niets geen mooie verpakkingen gewoon net zoals het is. Je voelt de band met Helena, ik heb haar een keer op youtube gezien met haar vakantieverhaal, ik vind het een lief uniek grappig meisje , die komt er wel.
Wat een ontroerend en lieve blog ,en wat een wijze kleindochter .
Mooi, jammer genoeg hebben wij nu kleinkinderen die denkelijk hun opa, die zo gek op ze is en zij op hem, helemaal niet meer echt kunnen herinneren. Wij gaan er alles aam doen om hem in hun herinnering toch levend te houden. Wat is dit toch moeilijk… hou allemaal moet om zo lang mogelijk doo te gaan. Iedereen een dikke knuffel
Gefeliciteerd met je kleindochter. Wat een geluk dat zij in je leven is en dat jij in haar leven bent. Ik wens jullie dagen, jaren, eeuwen…..
Weer heel mooi geschreven. Nog fijn genieten van je kleinkinderen.