Vijftien jaar lang heb ik me verzet tegen de doem van de kankerdiagnose over mijn leven. Ik wilde zelf de baas zijn en dat stelletje rebelse cellen in mijn lijf de kans niet geven om te bepalen wie ik ben en wat ik met de rest van mijn dagen moet doen.
Ik beken dat ik vaak in de nacht tegen mijn lief aankroop om te schuilen, maar overdag deed ik of er niets aan de hand was. Als iemand me vroeg hoe het ging antwoordde ik steevast “O, prima”. Misschien was het vooral voor mezelf bedoeld: magische woorden om mijn lot te bezweren. Ik beken ook dat de behandeling van het gezwel mijn leven op zijn kop zette, maar ik deed mijn zonnebril op en glimlachte minzaam. Als een volleerd acteur speelde ik de man die ik voorheen was, maar dan ietsje liever. En ook geef ik toe dat mijn stemming zich soms mee liet voeren bij het zien van dreigende onweersbuien aan het einde van de zomer, maar ik nam me voor de zon in de herfst niet te laten wegglippen. Nee, mij zou de kanker er niet onder krijgen.
De medicijnen die ik gebruikte bleven me jarenlang steunen, maar uiteindelijk kwam er toch een moment dat ze me in de steek moesten laten. De kwaadaardige cellen wisten zich steeds beter te verzetten en de werkzaamheid van prik en pil werd minder. Op de scan branden de lampjes waar ze zich in wervels en ribben verbergen. Het wachten is op de eerste fractuur. Krak. Moeten we nu beginnen met een ander middel, een volgende trede op de trap omlaag? Nog even wachten misschien, en niet meer om de drie maanden het bloed controleren, maar eens per zes weken.
Die tijd was bijna voorbij en meer dan ooit keek ik uit naar wat mijn bloed over me kon vertellen. Ik koos de beste dag om naar het VUMC te gaan, slikte die ochtend een van de fijne tabletten die me tot dat moment zo goed hadden geholpen. Als de PSA nu eens niet zo snel gestegen zou zijn, kon ik er dan misschien nog even mee doorgaan, de andere therapie nog heel even uitstellen?
Ik vertrok ruim op tijd, maar in de metro besefte ik dat het niet zeker was dat ik er voor half vijf kon zijn. Gekke tijd. Wat als je even na je werk geprikt wil worden? Het besef dat de tijd me ontglipte maakte me licht misselijk. Ik stapte uit terwijl er juist een vreselijke bui losbarstte. Ik rende de vijfhonderd meter van de halte naar het ziekenhuis zonder paraplu, maar met een versleten pijnlijke heup. Ik zag mezelf gaan met die belachelijke hinksprongen, de doorweekte regenjas en de bezeten blik in mijn ogen, hier en daar tussen de auto’s door die in een natte file voor het stoplicht stonden.
Het licht was er uit, de schermen voor het loket dicht. Vijf minuten te laat. Er was niemand meer. Hijgend liet ik me op een bank zakken in de wachtruimte die voor het eerst dat ik er kwam helemaal leeg was. Mijn teleurstelling was even groot als toen ik op mijn tiende verjaardag van mijn vader een vliegtuigje had gekregen, dat je zelf met plasticlijm in elkaar moest zetten. Ik had er weken lang naar uitgekeken, maar ik was niet handig genoeg en bovendien ongeduldig. De lijm zat overal op de Super Sabre en maakte vreselijke vlekken. De antenne vooraan het vliegtuig stond scheef. Een diep besef dat ik niet in staat was met mijn handen mijn dromen te verwezenlijken maakte me ontroostbaar.
Na vijftien jaar brak ik. In mijn natte kleren keek ik verdwaasd naar de vloer voor me en hoopte dat niemand me zo zag. Na een minuut of twintig kwam er plotseling een vrouw in een ziekenhuisuniform uit een deur, die bezorgd naar me keek en naar me toekwam.
“Gaat het wel?” vroeg ze.
“Ja, het gaat goed,” mimede ik meer dan ik sprak.
“Kan ik u misschien helpen?”
Ik maakte wel bewegingen met mijn mond, maar kon niets zeggen. Het was teveel om allemaal uit te leggen.
“Te laat. Ik heb zo hard gelopen.”
“Is al dat water om u heen van de regen of van de transpiratie?”
Ik schudde mijn hoofd.
“Nee, ik huil.”
Ik moet ook huilen Ivan, sterkte!
Heel veel sterkte Ivan,
ik hoop dat veel jongens iets leren van jouw schitterende mannelijke kwetsbaarheid, harte groet
Krijn
Altijd je groot houden, posief blijven en anderen sparen, brengt je heel veel, maar kan ook zorgen voor opeens zo’n uitbarsting van verdriet. Fijn dat je dat hebt gehad. Lucht vaak zo op. Sterkte!
Ook ik voel tranen prikken nu ik dit lees, heel veel sterkte lieve Ivan.
Heel veel sterkte van een onbekende die je post net op FB tegenkwam.
man o man…wat een confrontatie met jezelf, sterkte Ivan!
Ik ben zo van je gaan houden…door je indringende mooie verhalen…ik voel je pijn…
Dinsdag ook weer naar de dokter…ben ook stiekempjes bang…ik wil nog dansen..en lopen zonder pijn…
Ik ga zo ook wandelen in de plensregen..liefs voor jou/jullie
Een ellendige gedachte dat ieder mens in wezen eigenlijk eenzaam is (als je ultiem wordt teruggeworpen op jezelf) en de sores zal moeten verdragen die er op zijn of haar pad komt. Een inktzwarte bladzijde….zo’n hoosbaaldag. Hopelijk en vermoedelijk is er inmiddels weer plaats gemaakt voor licht. Je lichte toets al slot. Genoeg water voor tranenthee…. (Bij Uil thuis, Arnold Lobel) Hou je soepel! En ja, onze generatie is opgevoed met ” een man mag niet huilen” . Totaal achterhaald inmiddels.
Sterkte en doorgaan met ademhalen mooie lieve man
Ivan, sorry voor mn stomme reactie op je vorig weekboek. Ik had geen idee dat je waarschijnlijk niet meer kunt joggen. Heel veel sterkte, ik heb het allemaal meegemaakt met mn ook zo actieve vader, mn beste vriend, die ook altijd zei dat alles goed was. Heel veel sterkte en een man die huilt is tenminste een echte man.
Wat een mooi echt en verdrietig verhaal! Hoe kwetsbaar zijn wij mensen en tegelijk ook zo krachtig waardoor dit verhaal geschreven kan worden. Dank daarvoor! ❤️
Na regen komt zon, laat hem niet wegglippen…
Om je kwetsbaarheid zo te tonen moet je toch iets van een held in je hebben Ivan.
De kracht van kwetsbaarheid houd je toch overeind. Je moet toch doooor. Wat een bewondering heb ik voor deze sterke man. Dank voor het delen van deze gevoelige boodschap.
Wat gaf je een mooi antwoord, Ivan
Veel sterkte Ivan.
Vijftien jaar niet-huilen moet er óóit een keer uit…. Je hebt ons weer getrakteerd op een machtig mooi kwetsbaar/gevoelig stukje mee-leven. Dank!
Sterkte Ivan vind he erg dapper
Heel herkenbaar ! Sterke Ivan !!
Zo indringend en kwetsbaar geschreven. Veel sterkte
Ik vind u een groot mens. Ik bewonder uw empathie in de columns. Ik mag graag denken dat het makkelijk is om van u te houden.
Al rennend in de regen kom je de mooiste dingen tegen…. Of we dat niet dansend?
Het is zo jammer dat er niemand als je dan zo drijfnat daar staat even de tijd neemt om even dat beetje bloed af te nemen en even een paar troostende woorden spreekt met een zachte tissue de tranen droogt! Er werken werken er mensen voor mensen! Van mij krijg jij een knuffel! Lieve sterke stoere man!
Zit met tranen in mijn ogen Ivan…..je schrijft t zo mooi op….je houdt je zo sterk…..logisch dat je even breekt.
Wat een ellende kan een mens toch meemaken. Ook mijn man is ziek heeft MM
Hou je goed…ik wens je heel veel sterkte.
Lieve Ivan,
Je mag huilen, maar het is geen onmacht, want je hebt 15 jaar lang geloofd in je kracht! En die heb je. Ik begrijp je, je bent mens, mag mens zijn. Verdriet hebben. Het leven heeft twee kanten …. soms zo onwerkelijk niet te bevatten.
Geniet zoveel mogelijk van moment naar moment. Zo ongelooflijk trots op jou.
Sterkte en jammer genoeg herkenbaar.
Lief mens, wat een ontroerend inkijkje in jouw binnenwereld. Het neemt me mee naar de tijd dat ik daar vaak zat met mijn zus.
Net als zij ben jij een krachtig en orachtig mens. Geconfronteerd worden met dat wat jij doormaakt is heftig. Ik wens je veel liefde en sterkte❤️❤️❤️
Ivan ach man,wat een recht uit t hart verhaal,ik ken je niet,maar herken t gevoel wel,ik denk aan je voor wat t waard is!!
Ik wens jou lieve Ivan heel veel sterkte toe.!
sterk, lief, voelbaar tot in de onderlagen .. zó knap ook .. sterkte & kracht gewenst ..
Hier word ik stil van…inmiddels leven weij lezers zo mee allemaal, het wordt wel steeds beklemmender en zal altijd blijven beklijven..
Zo intens verdrietig, je zit onder mijn huid..Moge al de positieve energie van je lezers, invloed hebben op het tragisch proces, zal geregeld lichtjes branden, op z’n minst..
Hoorde ik ooit niet dat er een experiment is, dat men juist de ziekte toedient, opdat het lichaam zelf antistoffen ontwikkelt? Als geen ander zul je hiervan weet hebben natuurlijk.
Zou dat achteraf niet beter geweest zijn, zoals je zegt, nu is het andersom geschied…zou het nog kunnen misschien?
Eigenlijk durf ik niet te reageren, omdat jij/u , zo prachtig dingen kan verwoorden en ik beslist niet..courage, vriend..xx
Heel veel sterkte Ivan. Ik voel met je mee.
Mijn hart huilt.Ik ben stil en heb respect voor je levensinstelling. Kaarsje brandt hier en ik bid om Evenwicht en Kracht voor je.Een virtuele omhelzing en dikke cium voor jullie 2tjes. gbu2 xx
Jouw tranen zijn ook onze tranen
Jouw verdriet is ook ons verdriet
Jouw ontreddering is onze ontreddering
Jouw moed is onze moed
Verbinding, het mooiste goed
Achter de woorden: “Met mij gaat het prima,” gaat zoveel schuil. Vraag je zelf nog wel eens de vraag aan anderen: “Hoe gaat het?”
ik haat die rotkanker
Sommige boeken
Schrijven zichzelf.
Getekend leed
Langs tijdlijnen
De urgentie
Van aantekenen
En overdenken.
Zielenroerselen
Die raken
Tot op het bot
Bundeling van
Menselijkheid
Geen hoogdravende
Wereldbestorming
Maar doodnormale
Eenvoud
Legt de essentie
Van het leven
Bloot
Wordt het niet eens tijd om door de blogs te schoffelen, te selecteren en te bundelen? Prachtig literair filosofisch werk
Lees vaak je blogs en ook nu komt er bij mij een traan. Sterkte
Hou le lieve Ivan! Het lukt je al zo lang!! Ik eef met je mee!
Hou je lieve Ivan! Het lukt je al zo lang! Ik leef met je mee!
Ivan ik heb geen woorden voor een “passende” reactie. Gewoon omdat ik hier heel triest van word. En ik bewonder jouw eerlijkheid en de moed die je opbrengt om dit allemaal met ons te delen. Dank.
Huil ook in stilte met je mee ..
Ivan, heftig, maar zo mooi. Je breekbaarheid is eerlijk en herkenbaar. Ik heb pas een kleine twee jaar mijn zonnebril op en glimlach ook vrolijk. Mijn tranen zijn al op. Ik word gek van het waakzaam wachten en de psa uitslagen elke drie maanden.
Veel respect voor je doorzettingsvermogen en je positiviteit. Zo mooi hoe je elke keer weer je gedachten verwoord.
Keep going. Misschien wil je lid worden van mijn kanker-commando. Dan gaan we met elkaar die kanker-ratjes uitroeien.
Fred Guurink http://www.fredguurink60.nl
Ivan, net je boek..als de tijd voor altijd stil zou staan….uitgelezen. Wat een gave zoals je alles kunt verwoorden, zo ontroerend…je heldhaftige houding ten opzichte van je ziekte, je omgang met je kleindochter..zo wijs.
Nu ook je blog ontdekt.Leef erg met je mee!
Zoveel gevoel, en pure emoties, gedeeld met ons lezers. Kippenvel over mijn armen, brok in mijn keel. De wilskracht, het doorzettingsvermogen., met angst doorspekt.
Lieve Ivan, je raakt, je strijdt, je leeft, en je geeft volop.
Wat een rot ziekte, voor de patiënt maar ook voor zijn omgeving. Ben je dagboek uit 2007 aan het lezen. En nu na 10 jaar nog steeds bezig met die kloterige PSA waarden, om gek van te worden. Je bent zoveel meer gelukkig dan die dokter met kanker. Leuke man voor Marion en super opa voor je kleinkinderen.
Het is een cliché natuurlijk, GENIETEN, elke dag.Carpe Diem. Als helaas ervaringsdeskundige heb ik mezelf voorgenomen om elke dag, hoe rot soms ook, stil te staan bij een mooie boom, plant, wolken etc. Al is het maar een paar minuten.
Het is gek, maar alles wordt steeds mooier en dat is zo fijn. En die paar minuten zijn nu soms wel een uur. Wonderlijk.
Als mijn kleindochter danst en zingt, plas ik bloemetjes. Zo lief.
Liefs els
Els Walstijn.
69 jr.
Geen woorden, maar een diepe buiging …..