Midden in de nacht werd ik door iemand hard van achteren geschopt. Onmiddellijk werd ik wakker en keek verbolgen om. Daar lag Marion in diepe rust. Misschien heb ik wel af en toe een schop onder mijn kont nodig, maar liever niet van degene die mij het beste kent. De volgende dag vertelde ik haar dat ze mij in haar dromen een trap tegen mijn achterwerk had gegeven, maar ze wist van niets, zei wel dat ik de hele nacht onrustig was geweest. Misschien lopen soms haar en mijn dromen ook wel door elkaar heen.
Een paar dagen later droomde ik dat ik door vreemden aangevallen werd. Ze wilden iets van me, maar ik begreep niet wat. Ik probeerde vergeefs de aanvallers terug te duwen. Marion kalmeerde me door mijn hand in de hare te nemen. Daardoor werd ik wakker. Slapen lukte me die nacht niet meer, maar ik bleef hoopvol liggen en keek elk kwartier op mijn horloge tot ik op kon staan.
Dromen. Een enkele periode in mijn leven uitgezonderd, ben ik helemaal geen dromer. In 2003 – toen ik bestraald werd – droomde ik elke nacht dat ik verdwaald was en in een verkeerd leven was terechtgekomen. Ik wist niet meer waar ik mezelf kon terugvinden. Het zal wel mijn manier zijn geweest om te verwerken dat ik niet meer bij de mensen behoorde die vanzelfsprekend altijd blijven leven. De bel voor de laatste ronde had geklonken. Al snel bleek dat enorm mee te vallen. Meer een vijfde deel van mijn bestaan leef ik nu met kanker. Ik ben eraan gewend geraakt dat ik geen last van de kanker heb, maar wel van de behandeling ervan en dat de medische wetenschap in staat is om het proces van mijn heengaan tergend nauwkeurig in beeld te brengen. De grote klap moet nog komen en dankzij de dokter weet ik dat die dichterbij komt. Ik zie hem gloeien op de PET-scanafbeeldingen, maar hij heeft zijn klauwen nog in de zakken van zijn winterjas.
Als we tegenover mijn uroloog zitten vertelt Marion hem dat ik wachtend op de resultaten van de PET-scan elke nacht onrustig was. Toch maak ik mezelf wijs dat ik geen nachtmerries had, maar dat het dromen waren die me confronteerden met wat ik in mijn leven gedaan heb. Een soort zomergastenprogramma aan de hand van dromen.
Net als alle andere mensen zeg ik dapper dat, als ik mocht kiezen, ik alles in mijn leven hetzelfde zou doen. Maar is dat echt zo? Ik heb zo weinig besloten in mijn leven. Het gebeurde vanzelf. Omdat ik in de militaire dienst moest, ging ik geneeskunde studeren want dan kreeg je uitstel. De vulpen brandde in mijn rechterhand en ik moest daarom wel schrijver zijn. Ik werd verliefd op Marion en wilde de rest van mijn leven bij haar in de buurt zijn. Daarna ben ik nog verliefd geweest toen mijn zoon werd geboren en later ook bij de geboorte van mijn kleindochters. Ik had geen keus en moest van ze houden. Dit was het script dat voor me klaar lag, het DNA van mijn bestaan op aarde. Dat van de kanker stond er ook in, maar de hogere wijsheid daarvan ontging me.
In de nacht voor de afspraak in het ziekenhuis droomde ik dat Junichiro een Japanse arts boos op me was. Ik kende hem uit de projecten rond aids bij migranten in Oost Azië. Met het risico wakker te worden concentreerde ik me en keek hem aan om te horen wat hij wilde. Hij verweet me dat ik toen ik hoorde dat ik kanker had, gestopt was met alle projecten waarbij ik niet binnen anderhalf uur met de Nederlandse Spoorwegen kon komen. Volgens hem was dat nergens voor nodig geweest en hij wilde dat ik terug naar Azië kwam. Ik weigerde en Junichiro – een van de aardigste mensen die ik ken – begon me in mijn gezicht te slaan. Aanvankelijk probeerde ik me tegen hem te verweren, maar op een gegeven moment leek het me een goed idee om hem een mep terug te geven. Misschien hielp dat.
“Wat doe je?” riep Marion geschrokken. “Wil je me slaan?”
“Sorry, sorry,” zei ik en bleef de rest van de nacht wakker. Om zes uur zat ik achter mijn computer, maar ik wist niet wat ik moest schrijven. Wat deed het er nog toe? We kwamen te vroeg in het ziekenhuis en in de wachtkamer las ik in een boek alsof er niets aan de hand was.
“Als ik zo onrustig slaap is het niet omdat ik bang ben voor de dood,” zei ik tegen mijn uroloog, “maar omdat ik niet zeker weet of ik het leven dat me ooit is toebedeeld wel goed heb gebruikt.” Daarna keken we met zijn drieën naar het scherm waar alle uitzaaiinkjes weer waren toegenomen. In aantal en omvang. Ze zijn groen zoals de wijzers van mijn horloge waar ik ’s nachts naar kijk. Kwart over drie, half vier, kwart voor vier. Het komt steeds dichterbij.
Eenmaal weer buiten, besloten we het leven te vieren, want zo lang het er is, moet je het gebruiken. We winkelden, zagen de film De zomer van 1993, liepen tot tranen geroerd zwijgend door de stad en op de weg naar huis, zag ik in het schijnsel van de koplampen van de auto een hertje uit het bos komen tot een meter van het asfalt.
“Marion kijk, een hertje.”
Ze remde op tijd, keek naar rechts, zag het dier net nog verdwijnen en wist dat het geen droom was. Hoogstens een teken van iets wat we niet begrepen. Misschien om te laten weten dat ook als het leven zonder plan geleefd wordt, we toch zonder het te beseffen de juiste dingen doen.
Wat een interesant idee: je dromen door elkaar laten lopen. Dank je wel Ivan voor het delen van je gedachten, zo heb ik ook weer wat om over na te denken. Ik wens je sterkte op je reis!
Je dromen met ons delen is bijzonder. Ik word ook weer geconfronteerd met eigen dromen. Wat zit het leven toch mooi in elkaar.dank je Ivan
Dank voor het delen van het droeve nieuws, ik gun u zo oprecht het beste toe, m o o I m e n s !
X
Om over na te denken. Met man en zus op dit vlak ook veel van dichtbij meegemaakt.
Sterkte en ik wens je een paar mooie en rustige dromen toe.
Liefs
Ik vind het héél lief dat je spreekt van een hertje, maar het was waarschijnlijk een ree. Ik heb van 1956 tot 1971 in het heerlijke Soest Zuid gewoond en met familie enorm veel gewandeld en gefietst in de omgeving met bossen en duinen en helaas nooit één ree (en ook geen hert ) gezien! Dus bijzonder vind ik het zeker! Want het bevreemdde mij al, dat wij ze nooit gezien hadden, terwijl ze er toch zeker moesten zijn. Ik woon nu in de Achterhoek en zie hier regelmatig reeën. Jaren geleden lag er hier vlakbij een ree midden op de weg die licht was aangereden en heb ik het zware warme “wilde” dier mogen omarmen om het in de berm te leggen. Een heel bijzondere ervaring. Wat later erlangs gereden of hij of zij alweer weg was. En ja, dat was gelukkig het geval. Natuur biedt zoveel troost.
Het hert, als symbool van de kringloop van de natuur…
Wat een droevig nieuws, en de dromen daarvan hoop ik dat ze mooier en rustiger worden.ik wens u en uw vrouw nog een hele mooie tijd toe, en heel veel sterkte. Geniet van alles, veel liefs, Ria
Ontroerende diepgang in jouw verhaal, en zo tastbaar, het leven, de liefde, jouw gezondheid en het vrezen. Het maakt het zo herkenbaar, mede door jouw dromen, de angsten verbonden met vraagtekens, verwoord naar een prachtig eind van je verhaal. Totaal geraakt, heb je mij, die de ziekte moest leren kennen.
Wat een droevig nieuws Ivan en wat een topper ben je toch om je verhaal met andere te delen,
Ik wens jou samen met allen die je lief zijn nog een goede tijd toe,groetjes Marja.!
Ivan en Marion sterkte in dit leventje , het is al zo kort ,maar je verwoord het zo mooi , werd er emo van , ben zelf , wat jullie niet weten 2x bijna gaan ” hemelen ” het leven is te mooi om op te geven !!!! liefs uit Bonaire ! Lieke
Mooi verhaal, Ivan.
Ik kan me een beetje voorstellen hoe je je voelt, ook t.o.v. van je geliefde Marion. Ik maak het ook van dichtbij mee, maar gelukkig betreft het (nog) niet mijzelf. Wel halfjaarlijkse controle. Jullie verhaal in Lust & Liefde, zo mooi en gevoelig geschreven door Marion, geeft ons meer begrip en ook steun.
Veel sterkte, jullie beiden toegewenst.
Groet.
Mooi! Het komt zoals het komt! Wat een prachtige weg bewandelen jullie waarop julliebereid zijn om ons aan jullie handen mee te nemen! Het is zo vreselijk leerzaam voor ons!Dromen ze zullen altijdblijven bestaan. Dank jullie voor het delen!
Dank, heel veel om over na te denken.
interessante droom met aanwijzingen. Junichiro en 1/5 deel van je leven met kanker, misschien heeft deze Japanse medicus een aanwijzing voor je. Probeer hem eens te bellen. Je hebt in je droom immers al contact gemaakt door hem terug te slaan. (arme Marion, ha ha) Wie weet waar hij nu mee bezig is.
Dank alweer Ivan voor het delen met ons, weer zo heel mooi geschreven, en veel sterkte gewenst, ook alweer, voor jou en Marion en allen uit jouw direkte ‘kring’, en nog heel veel prachtige belevenissen gewenst, waarvan wij hier dan ook mee genieten … keep my fingers crossed dat het nog heel lang mag zijn !
Ik bewonder je levenskracht en optimisme.
Diepe buiging.
Alle goeds gewenst.
Dank voor deze prachtige overpeinzing, maar terwijl ik je las en mezelf in jouw schoenen schoof, kreeg ik het wel benauwd want ik wist dat ik in die omstandigheden waarschijnlijk niet de moed zou hebben om anderen te laten delen in mijn diepste gedachten en gevoelens. Groetje aan jullie beidjes.