De mooie theekoppen staan op de houten tafel, waar olijfolievlekken en gemorste inkt een bont patroon hebben achtergelaten. Het had een verhaal kunnen zijn, als er een ervaring aan verbonden was geweest, maar het gebeurde allemaal zonder dat ik het doorhad. Vanzelf, omdat we rond die tafel zaten en er aten, mens-erger-je-niet speelden, samen tekeningen maakten en leefden. De blauwe koppen zijn er voor het bezoek, maar we gebruiken ze dagelijks omdat er altijd wel iets te vieren valt. Bij drie van de zes zijn er in de loop van de jaren beschadigingen ontstaan. Een barstje of een schilfer eraf. Weggooien valt ons moeilijk. Ze zijn nog altijd mooi. Het zelfde lot ondergingen onze zes Japanse soepkommen. Uit een daarvan eet ik dagelijks mijn fruit en muesli met sojayoghurt. Eén van de kommen is onherstelbaar kapot, maar staat nog in een hoekje, want misschien komt er ooit nog iemand op bezoek die beschikt over wonderlijm, en twee hebben een scherp plekje, wat je voelt als je de kom aan je lippen zet. “Zo jammer,” denk ik, telkens als ik het merk.
Op donderdag at ik echter geen yoghurt en ik dronk geen thee, want ik moest nuchter zijn voor de petscan. Twee dagen voor mijn afspraak was ik nog opgebeld door iemand die me daaraan herinnerde en benadrukte dat ik veel water moest drinken.
De uroloog had gezegd dat we snel die petscan moesten maken en me opgedragen hem een mail te sturen zodra dat gebeurd was, want hij ging op vakantie. Snel was echter niet mogelijk. Er was maar één camera beschikbaar. De andere was in revisie en met de derde was ook iets mis. “Goh,” dacht ik, “zal je zien dat in die wachttijd er nog net een stel van die rotcelletjes bij mij overlopen naar de vijand en ik te laat aan een nieuwe behandeling begin.” Maar ik ben cool. Dat is Engels voor Stoïcijns. Haast is nooit zinvol, want je komt altijd op tijd voor je eigen begrafenis. Daarom besloot ik niet meer aan zulke kinderachtige dingen te denken. Zo gaat het niet met die kankercellen. In legers lopen de soldaten pas in grote getale over als er geen geloof meer is in de overwinning.
Op deze afdeling komen mensen niet graag. Met gedempte stem richt men zich tot elkaar. In de wachtkamers wordt niet gelachen en de tijdschriften van een half jaar geleden worden door niemand ingekeken. Ik moest denken aan een passage uit mijn roman Broer van God: ‘De kille verlichting in de gangen, wachtruimtes en spreekkamers legde onbarmhartig bloot dat het houtwerk en de wanden aan een verfbeurt toe waren. De zieke adem van de bezoekers, het gecondenseerde angstzweet en de klamme handen van verdwaalde mensen op zoek naar hulp hadden gezorgd voor een ondefinieerbare grauwe sluier over alles.’ Er was niets veranderd sinds ik de omgeving vijf jaar geleden beschreef.
De vrouw met de donkere hoofddoek en de droeve blik was een jaar of veertig en liep mank. Aan haar vroeg ik waarom die scan niet bij een ander ziekenhuis gemaakt had kunnen worden, ergens waar alle camera’s werkten. Met een vermoeide glimlach probeerde ze me duidelijk te maken dat er geen andere mogelijkheid was geweest. Helemaal begreep ik haar uitleg niet, maar ik vond het vervelend om het nog een keer te vragen, omdat ze dan misschien zou denken dat ik het niet snapte doordat ze met een accent sprak.
“Wilt u naar muziek luisteren terwijl u in de scanmachine ligt?”
Van de eerste petscan herinner ik me dat me gezegd was mijn lievelingsmuziek van huis mee te nemen. Er waren nog niet veel van die machines in Nederland en de dichtstbijzijnde was in Groningen. De muziek had ik afgegeven, maar niemand had de CD opgezet, en toen ik naar huis ging was ik hem vergeten, zodat ik sindsdien van de dubbel CD Bitches Brew van Miles Davis nog maar de helft bezit. Bij de tweede keer had ik muziek geweigerd, maar nu vroeg ik om Radio 4 op zetten. Het was Beethoven die me met overwinningsmuziek binnenhaalde. Daar had ik niet op gerekend, maar ik lag al in die buis zo onbeweeglijk mogelijk te zijn. Ach, en Beethoven bleek echt zo erg niet als de ruis van de slecht afgestemde radiozender.
Na afloop vroeg ik of ik wat kon zien. Dat doe ik altijd, want het gaat allemaal tenslotte om mij. Bij de vorige petscan waren er vage groene vlekken in de botten waar ik me zorgen over moest maken, maar misschien zag ik er door al die radioactiviteit in mijn uitzaaiingen nu wel uit als een felle gloeilamp waarbij je de hele avond zelfs de kleinste lettertjes in je lievelingsboek kunt lezen.
“Nee, dat mag niet,” zei ze met een gepijnigde uitdrukking in haar gezicht.
Waarom zou ik het haar moeilijk maken?
“Waar kom je vandaan?”
“Afghanistan,” zei ze met een brede lach.
Aan het eind van ons leven is overal en bij iedereen wel ergens een scherfje af, zeker van onze ziel. Bij haar vast en zeker ook. Dat herkennen we bij elkaar en zo ontstaat de grote oceaan van mededogen die van de aarde de meest leefbare planeet van het universum heeft gemaakt.
Dank wederom voor het delen Ivan!
Dank je wel!
mooi…
Wat een nare ervaring, weinig mededeelzaam en meevoelend en slecht onderhoudende scanmachines; waardoor men lang moet wachten op een scan… nu weer wachten op een bemoedigende uitslag …. fijn dat je ook dit wilde delen.
Weer prachtig beschreven,,die sfeer je voelt het in je huid Dankje Ivan
Wat heb je de sfeer goed beschreven, Je voelt het in je huid kruipen! Dankje Ivan.
Jij geeft in al je columns blijk van je grote talent tot mededogen.
Dat naar mijn mening lang niet iedereen heeft, hoor. Was het maar waar!
Jij bent een ijsbreker.
Jouw ziel komt steeds stralend over.
Zoals jij je lot draagt….chapeau! En sterkte gewenst!
Prachtig zoals jij die miserabele toestand weet te beschrijven! Dank je wel dat je dit met ons wilt delen!
Het greep mij aan ..moest er van..huilen…nou weet….ik niet of dat versterkt werd omdat jij zo jammerlijk de helft van je miles davis Witches brew ….kwijtraakte……maar ook dat het binnenkwam …..jouw ziekte……en ik nu 61 jaar geworden…….over 9 jaar 70 …over 20 jaar 80…….of ineens ziek……..ik weet het allemaal niet……mijn zoon 31 gaat samenwonen en heeft een kinderdrift …..dus kom maar op met die kleinkinderen…. ik wil het druk hebben met mijn opa bestaan……
Ps … was weer een mooie tekst
.
Mooi en prachtig weergegeven. !
Wat een gave toch, als je zo de
wereld inkijkt en het ook nog zo prachtig kunt verwoorden, ben er stil van en hoop zo gretig dat de uitslag mee zal vallen, echt! x
“Haast is nooit zinvol, want je komt altijd op tijd voor je eigen begrafenis.” Het is die zwarte humor van jou die maakt dat ik je column zo graag lees. Hoewel… “Graag” is het goede woord niet. “Geboeid” is beter. Plus dat ik zoveel beschrijvingen herken. De sfeer in de kankerafdeling is waarschijnlijk overal hetzelfde, in Singapore toch ietsje vrolijker. Maar iedereen gedraagt zich daar net zo cool. Ik hoop dat de uitslag beter is dan je gevreesd had.
Juist de mensen waar ‘een scherfje af’ is, blijken vaak zoveel interessanter dan de minder doorleefde ‘koppen’. Zij hebben een verhaal te vertellen, kunnen confronteren, inzicht geven of pijn doen. een spiegel voorhouden. Dat doet ook de wekelijkse blog van iemand waar een scherfje vanaf is, met een scherp randje. Maar ook iemand die we nog lang niet willen afschrijven. Want het is misschien wel één van de belangrijkste exemplaren in onze collectie. Zuinig op zijn ;0)
Wat betreft ontbrekende kopjes of soepkommmen…werkelijk ALLES is via internet bij te kopen, terug te kopen. Zo heb ik al veel dingen weer gekocht waar ik goede herinneringen aan had van vroeger. Zelf mijn oude vrij unieke jaren 50 kinderstoeltje weer op de kop kunnen tikken 😉 Ik heb zelfs het gevoel/idee, dat het écht míjn oude stoeltje is! Ik zet het altijd klaar als mijn kleindochtertje komt. Veel muziek en boeken en speelgoed etc. met goede herinneringen gekocht via Ebay en Kringloop en MP voor een krats.
Mooi verwoord weer Ivan!
Bitches Brew
“… Dat herkennen we bij elkaar en zo ontstaat de grote oceaan van mededogen die van de aarde de meest leefbare planeet van het universum heeft gemaakt.”
– hier hoeft geen enkele letter bij –
Wat raken jouw verhalen mij toch steeds weer. Dank je wel.
Mooi, ontroerend, geraakt moest weer aan Joyce denken, dank je Ivan.
Ben elke keer weer ontroerd door je fijnzinnige vertelling van deze deels verbijsterende belevenissen. Wie zullen we hier meer missen, ooit, de persoon Ivan of de schrijver? Onmogelijke vraag maar aardig bedoeld, hoor. Blijf alsjeblieft nog heel lang en dan graag ook lang schrijvend, zo mogelijk. Dank je heel, heel hartelijk ….. Ik geniet hier verder ook van de bondige reakties van Mathilde, (van de andere reakties natuurlijk ook), maar bv zo eens was ik het met haar opmerking over meeleven, en heerlijk vond ik de ‘ontbrekende soepkommen’-oplossing.
Dank voor het complimentje, Nel. Ik ben net afgehaakt bij Zomergast e. van der laan die net verkondigde dat zijn ” droom” is een soort New York te maken van Utrecht Rotterdam Den Haag en Amsterdam. Is die man nou helemaal gek geworden? Kleinschaligheid is juist altijd de charme geweest van Nederland. Fuck off ( van der laan had het ook over fuckers, dus moet even kunnen) Eberhard, met je walgelijke streberige megalomanische grootschaligheid-ethos! Kus vooral de voeten van Trump! Het Groene hart als Central Park….dat kreeg hij uit zijn strot…. wat een gotspe! Meneer de burgermeester vindt het klaarblijkelijk nog niet genoeg dat veel Amsterdammers zijn vertrokken naar elders en dat de stad is overgenomen door yups en toeristen? Niet helemaal on topic, maar bij Ivan gaat het toch ook altijd over aandacht. En volgens mij ook over kleinschaligheid.
nel met de kleine- n 😉 lekker kleinschalig 😉
ps meeleven : mededogen
Toen ik voor mijn eerste PET-scan op moest werd deze een week van tevoren weer afgebeld, vanwege ‘corona-maatregelen’.
Ik zei in dat gesprek, dat ik er niets van begreep, maar besloot er een weekend over te slapen. Op maandagmorgen dacht ik de telefoon te pakken, en mijn eigen zaak eens flink te gaan bepleiten daar in het Martiniziekenhuis.
Maar plotseling kwam er een andere gedachte: naast mij zouden er vele mensen zijn, die een mededeling van uitstel hadden gekregen. Ik besloot, daar eens even stil bij te staan.
Na een half uurtje ging de telefoon: het ziekenhuis had zojuist besloten, de PET-scanner weer aan het werk te zetten.
Zo kan dat dus ook gaan………