Bijna twaalf jaar geleden werd mijn eerste kleindochter geboren en ik zei tegen wie het maar wilde horen dat ik haar naar de middelbare school wilde zien gaan. Het was onderhandelen met de onbegrijpelijke hogere machten die de kanker zo maar zonder plan of rede aan ons uitdelen. Ik moet gedacht hebben: een kind zien opgroeien, dat kunnen ze me toch niet weigeren? Ik vraag niet om geld, niet om roem.
Om eerlijk te zijn had ik ook niet zoveel andere wensen. Nog een boek schrijven? Ik had er op dat moment al zo veel geschreven. Wat kon ik er nog aan toevoegen? Nog een keer om de wereld en plaatsen zien waar ik nog nooit geweest was? Ik was die aarde al een paar keer rondgereisd, had ongelooflijke dingen gezien en wat onzichtbaar was, had ik gehoord en geroken, maar ik had vooral geleerd dat rond de hoek de verbazing al begint.
Op het schoolplein als ik op Helena wachtte, bij de zwemles als ik haar in het benauwde kleedhok af moest drogen, tijdens de vele lunches wachtend tot het tijd voor de hockeytraining was, dacht ik wel eens dat ik Helena een beetje hielp met het verwerken van de scheiding van haar ouders en zij mijn leven met kanker lichter maakte. Inmiddels was ze gelukkig met vier ouders en ik was al lang niet bang meer voor het donker.
Voor de grote uitvoering van de schoolmusical door de achtstejaarsleerlingen waren helaas geen kaarten meer beschikbaar, maar naar de generale repetitie op vrijdagochtend mochten we wel. Helena speelde een opa. Zou ze dat zelf hebben uitgekozen, zoals ze ook, als ze bij ons logeert, een oud T-shirt van me kiest en dan zegt ‘lekker, het ruikt naar opa’?
We waren er een half uur te vroeg en de leerkrachten kwamen ons onhandig tegemoet. Ze hoefden ons niet uit te leggen dat om het halftien begon en dat het nu negen uur was, maar we wilden een goede plaats hebben.
Mijn wens was uitgekomen, maar ik wil de onderhandelingen voortzetten. Kan ik ook nog zien hoe Helena het op de middelbare school doet? En haar jongere zus Katelijne is vier jaar jonger. Mag ik haar uitvoering van de schoolmusical ook meemaken? En in november wordt er nog een kleindochter geboren. Van hoe zij opgroeit kan ik toch ook nog wel wat jaren getuige zijn?
Na de vervelende PSA uitslag wilde mijn uroloog snel een nieuwe petscan maken en zei me dat ik hem een mail moest sturen als het gebeurd was, want dan zou hij vanaf zijn vakantiebestemming contact met me opnemen. Maar er is op korte termijn geen plaats voor me bij de scanafdeling want er is een camera in revisie en ze moeten het nu met slechts één doen. Kan het dan niet ergens anders? Ik moet namelijk snel weten wat er van de uitzaaiingen te zien is, hoe ver de sluipmoordenaar mijn botten al heeft aangevreten. Ik zou namelijk een nieuw voorstel willen doen aan de machten die de lengte van onze levens bepalen.
Uiteindelijk zaten we bij die generale repetitie helemaal achteraan, vonden we alles even mooi en onze Helena de allerbeste. Eerst viel haar pet af, daarna haar snor en uiteindelijk was ze alleen nog zichzelf terwijl ze in een koor van ongetrainde kinderstemmen over de liefde zong. De liefde die alles overwint.
Lief!
Er valt weinig te onderhandelen met de hogere machten. Wel kun je de interne krachten en gedachten aanspreken om het afbraakproces een zo’n stevig mogelijk halt toe te roepen. Tegelijker tijd houd je oog en oor voor het leven zelf. Als je het leven en avontuur niet heel ver kunt opzoeken, dan moet het maar naar jou toekomen. En dat doet het. Dat blijkt uit de wekelijkse anekdotes en de fijnzinnige pen. De zomervakantie is (bijna) begonnen. Laat je meenemen aan de hand van vrienden en (klein)kinderen. Ik wens je een goeie vakantie!
Ik hoop dat het Heilige Uni-Versum je nog héél lang bij je familie en vrienden en bij de lezers hier laat blijven! Lieve mee- levende en respectvolle mensen horen gewoon bij het Goede Leven en niemand kan jou en je familie al die afgelopen mooie intense jaren nog afnemen. De geur van je opa….WAUWWW! 😉 Ik herinner me de geuren van mijn beide opa’s gelukkig ook nog goed. De ene rook vnl naar sigaren en naar Sandelwood scheerzeep. De ander naar kroontjespennen, inkt, oude blanco schriften, potgrond, touw, Lathyrus en laurierdrop.
moest zijn sandalwood = sandelhout
Als iemand nou op jonge leeftijd al begonnen is op een gedurfde andere manier naar gezondheid te kijken, dan ben jij het wel Ivan. We hebben je nog veel te hard nodig om de medische wereld wakker te krijgen….
Ik hoop dat jouw familie, maar ook wij, nog lang van je mogen genieten!
In ieder geval veel dank voor al je inspiratie!
Stil
Je kunt overwegen om naar Caroline Leaf te luisteren of haar boeken te lezen.
Heb je voorgedragen bij de Taalstaat als taalmeester, wie het leven zo in taal weet te vatten als jij, verdient die titel.
Dag Lucie,
Dat zou ik graag onderschrijven. Als dat ergens ondersteund kan worden, laat het even weten.
Mijn man gaat met al,zijn uitzaaiingen naar Heidelberg. Daar hebben ze een prachtige remedie.