Het zijn de duizend kleine dingen waarin het geluk ligt verborgen. In de dankbare glimlach omdat ik bij de supermarktkassa de vrouw met tweelingkinderwagen voor laat gaan. Hoe de man in de theewinkel waar ik Earl Grey en Verveine thee koop zijn product zorgvuldig via een grote koperen trechter uit grote blikken in kleine zakjes schudt. Hij ziet dat ik zijn toonbank stevig vastgrijp want het gaat even niet meer. Met spoed wil ik naar het café op de hoek want ik heb een toilet nodig. “Ik sluit de winkel wel even en breng u er naartoe,” stelt hij voor maar dat hoeft niet, want zijn bereidwilligheid bestaat uit veel klein geluk en geeft me vleugels. Klein geluk zit ook in het geluid van de huilende baby’s die net geboren zijn in de film over de Franse vroedvrouw, die we samen in de bioscoop zien. Sage-femme. Als Marion later haar hand in de mijne legt, onze hartslag en ademhaling synchroon zijn en de pijn minder wordt is er nog meer klein geluk. Het zit ook in het geduld van de Surinaamse vrouw die mijn bloed moet prikken – het is weer tijd voor de kankercontrole -, maar ik stuntel met het opstropen van de mouw van het lichtblauwe overhemd. “We hebben alle tijd,” zegt ze. Hebben we dat? Ja, dat wil ik geloven.
Er is een god van de oorlog en een god voor de handel, een godin voor de liefde en ook een voor de zee. Bij zulke grote dingen hebben mensen nu eenmaal hulp nodig. Laat je het aan henzelf over, dan maken ze er een rotzooi van. Voor je er erg in hebt verandert de oceaan in plastic soup. De kleine dingen, daar moeten we echter zelf voor zorgen. Onze boosheid en ergernis niet op anderen afwentelen. De echte helden zijn de mensen die zelf verantwoordelijkheid nemen voor hun woede en irritatie.
Het klein geluk schuilt in de nieuwe schoolfoto’s van mijn kleindochters, in de lichtjes in hun ogen als we ze van school ophalen en ze ons zien. Het zit in het verhaal dat mijn fysiotherapeut vertelt over zijn zoontje dat net op voetbal zat, maar tijdens de wedstrijd ineens met iets in zijn hand naar zijn vader aan de zijlijn rende en om het te laten zien. “Kijk papa, zo mooi. Een klavertje vier. Nu gaan we zeker winnen.”
Ja voetbal. Ik kon daar ooit gelukkig door worden. De kameraadschap van een stel jongens die als een groep bijen achter de bal aan rennen, maar ruzie krijgen over wie het doelpunt nu precies scoorde. “Ik heb hem het laatste aangeraakt.” En op zondagmiddag over het hoge hek van het stadion van HVC de plaatselijke voetbalclub klimmen om de lokale helden – met een elastiekje om hun vette haar naar achteren te dwingen – te zien strijden.
In de derde lade van mijn bureau vind ik het eerste boek dat ik schreef. Het ligt daar al meer dan vijftig jaar. Ik heb er nooit meer naar gekeken nadat de Arbeiderspers het terugzond met daarbij een brief met de boodschap dat het niet in hun fonds paste. Na al die jaren lees ik het behoedzaam, bezorgd dat het adolescentenleed zal zijn en ja, dat is het ook, maar de titel was goed gekozen. ‘De belofte’. Alles mocht dan grauw zijn in de jaren voor de Beatles op het toneel verschenen, maar er was vriendschap, de droom dat ik ooit net zo goed zou voetballen als Johan de jongen die op zijn zeventiende in het eerste van Ajax debuteerde, de zekerheid dat alles op een dag anders zou zijn en dat de schrijver in me als een vuurpijl de lucht in zou gaan. In mijn eerste boek spring ik net als mijn leeftijdsgenoot bij de Amsterdamse voetbalclub over de uitgestoken benen van de voetballers van het andere team en ren met de bal aan de voet af op het doel van de tegenstander.
Met voetbal ben ik nooit ver gekomen. Bij de spontane potjes na schooltijd werd ik pas als derde of vierde gekozen, maar tot mijn schoonvader overleed deed ik mee met de familiepartijtjes op het pleintje, stopte pas als mijn overhemd drijfnat was en iemand riep dat sport in beeld begon. Klein geluk vinden we ook als de meisjes en een vriendinnetje naar hun lievelingsrestaurantje willen omdat ze daar zelf in de keuken hun toetje mogen samenstellen met veel ijs, rode en oranje sausjes en knisperkoek. Met hun mond komen ze vlak bij ons oor en laten ons meeluisteren. Als we thuis komen willen ze in de voortuin voetballen. Jong tegen oud, zij met z’n drietjes tegen oma en opa. Ondanks de pijn in mijn heup spring ik met de bal naar hun doel toe en schop hem wel eens naast maar ook een keer erin. Marion en ik houden elkaar vast en juichen, de meisjes lachen. Met drie twee verloren, maar het leven herwonnen. De rouw is heel even weg, er gloort zomer na de depressie en er zijn geen zorgen over PSA-uitslagen. De spaarkaart met kleingelukzegeltjes is vol en kan worden ingewisseld.
ontroerend
Het zijn de kleine dingen die het ‘m doen. Fijn dat de pas zich koest houdt.
Die volle spaarkaart inwisselen en een cadeautje uitzoeken voor iemand die je er ook blij mee kan maken……..
Dank voor je kaleidoscopische waarneming! Zoo wordt de wereld groter….
Fijn, dat de rouw ook weer plaats gaat maken en kan maken voor de kleine dingen in het leven, die ook heel belangrijk zijn, zoals je al benoemt. Voor wat de herinnering betreft; voor morgen sterkte en fijn dat jullie als familie zoveel met elkaar delen.
Mooi en ontroerend heel veel sterkte en lieve groeten!!
Ja, de kleine dingen daar gaat het allemaal om! En wat kunnen wij uitverkorenen hier in Nederland daar veel van hebben.
By the way.. ik zweer bij Twinings Earl Grey decaffeinated. Een reeds jarenlange verslaving. Weet niet of ik hier merknamen mag noemen 😉 Te koop oa via Ebay all the way from the UK. En via DOD. En sorry, ik geef wél anderen de schuld dat ze er een rotzooi van maken. Ik begrijp er allemaal niks van! En ik kan er wel om janken dat deze mooie wereld compleet verragd wordt door idioten en voel me machteloos. Mijn eigen wereldje is nog stil en mooi. Veel natuur.
Mijn lieve oma schreef dit in de jaren 50 in mijn “poesie”album:
Wees tevree met kleine dingen,
met een kleine bloem die bloeit,
met de vogeltjes die zingen,
met een vlindertje dat stoeit.
Met de heldre regendroppen
met de blijde zonneschijn-
wees tevree met kleine dingen
en je zult gelukkig zijn.
Maker of maakster onbekend 😉
Ik vind het plezierig je manier van schrijven Ivan, ga vooral zo door. Evenals de boeken; Het Java van Bloem en Het Bali van Bloem. Het Sumatra van Bloem moet ik nog bestellen.
Prachtig, Ivan! De meest subtiele en onverwachte kleine gelukmomentjes blijken vaak de grootste hoogtepunten op een dag.
Ik ben blij, dat je je kleindochters meisjes noemt en niet meiden. Meisjes vind ik zoveel vriendelijker en liever en vooral zoveel echter klinken.
Meiden klinkt voor mij aftands en populair. De kids…ook zo erg.
….speachless
Prachtig en ontroerend om mee te kijken met jouw oog voor het mooie van het leven.
Dank je wel. Jij ziet het maar hoevelen lopen er langs zonder het op te merken.Tijdens een van onze vele wandelingen (in het verleden helaas) zei een goede vriendin mij plotsklaps boem ” hou toch eens op met dat eeuwige gefilosofeer..” Ik borduur vaak door op wat ik zie en ik vraag me af…. Nooit eerder over nagedacht dat het voor een ander vervelend is.. Tijdens het resterende gedeelte van de wandeling wist ik niets te zeggen, als de dood dat ik weer zou filosoferen..
Groot geluk dat je het opschrijft
Prachtig, Ivan Wolffers.
…….en geluk is uw schrijven lezen…..relativeert ons eigen verdriet. Dank u wel……en mijn wens aan u is, dat u er nog velen mag schrijven!
Geluksmoment van de week “Ivan lezen”
Kijk steeds uit naar jouw mooie gedachten die je voor ons opschrijft!!!
Dank je wel.
Het zijn inderdaad de kleine dingen die het leven mooi groot maken.
It’s in the eyes of the beholder… and from the pencil of the wise author.