Op de dag dat mijn kleindochters op bezoek kwamen werd ik wakker met een vreselijke smaak in mijn mond. Nog nooit had ik zoiets vreselijks geproefd. Kanker en dood leken bezit van me te hebben genomen doordat er geen ruimte in mijn gedachten meer was voor iets anders. Mijn volledige arsenaal aan geruststellende argumenten over een eeuwig prachtige toekomst was onbruikbaar geworden. ‘Als dat eenmaal voorbij is, dan…’ was een zin geworden die ik niet positief meer af kon maken. De opmerking ‘Er komen weer goede tijden’ leek me het toppunt van cynisme. Hoe zou het ooit weer in orde kunnen komen?
Achter mijn tekstverwerker zocht ik naar de zinnen die ik zou kunnen gebruiken bij de crematie van mijn beste vriend. Ja, we houden hem vast in onze gedachten en ons hart zal hij nooit verlaten, maar zijn hand is koud en zijn helft van onze herinneringen is verdwenen.
En als we praten met de zus over wie we ons nu zorgen moeten maken gaat het gesprek weer over morfine, sondes, scans.
Een hele generatie is terminaal aan het worden. We moeten ruimte maken voor nieuwe mensen. Misschien is kanker in dat geval wel een draaglijker lot dan de Alzheimer.
Ik kan bij het heengaan van geliefden niet vermijden te denken dat het toeval is dat ik er nog ben. Telkens als iemand me vraagt hoe het me gaat, zeg ik ‘goed’ en vertel dan over wie me ontvallen zijn als om me te verontschuldigen dat ik toch niet echt blij kan zijn. De droefheid dat het leven dat zo mooi is toch ooit tot een einde komt zit als een laag hars over mijn lijf, verstikt mijn huid en blokkeert de zuurstof die mijn hersenen nodig hebben om aan een fris leven zonder donder en onweer te denken.
Met die vreselijk ijzer en afvalsmaak kan ik niet bij mijn kleinkinderen in de buurt komen, maar als ze me begroeten lijken ze het niet te merken. Ze willen schilderen, plakken, buiten spelen, samen lunchen in een echt restaurant.
Helena heeft niet zoveel zin in een boswandeling, maar Marion legt haar uit dat ik elke dag een uur moet wandelen om te zorgen dat de kanker me niet meeneemt. Daarom besluit ze ons toch te vergezellen, klimt onderweg in metershoge bomen en als die er niet zijn houdt ze stevig mijn hand vast.
“Opa, je gaat toch niet dood?” informeert ze.
“Nee,” verzeker ik haar. “Er zijn nog steeds medicijnen die bij mij werken. Niet bij mijn vriend. Die had pech. Pas hoorde ik weer over een nieuw medicijn. Maar dat is alleen nog maar in Amerika te krijgen.”
Ben ik nu ook nog met mijn kleindochter over dat kankergedoe aan het zeuren? Het lijkt wel een gif dat overal indringt, ook in mijn tong.
“Kunnen we het daar dan niet halen?” wil ze weten.
“Dat gaat niet zo eenvoudig,” leg ik uit. “Ik hoop maar dat als ik het nodig heb, het ook in Nederland te krijgen is.”
“Ik ga een actie beginnen,” zegt ze resoluut. “Om te zorgen dat die kankermedicijnen allemaal snel hier naartoe kunnen. Ik heb 1000 euro gespaard. Zou dat genoeg zijn?”
Voor het eerst die dag besef ik dat de hele dag de zon al schijnt, weet ik dat wandelen helpt om de kanker uit je kop te laten waaien en ben ervan overtuigd dat kleindochters van groot belang zijn voor een lang leven. Hoe het met me gaat? Goed. En daarachter hoor je een enorme punt nagalmen.
Beste Ivan,
Weer een mooi en indringend stuk. Als gezond mens durf ik er bijna geen reactie bij te plaatsen. Maar, ik doe het toch. Er zit geen logica in het leven. Voel je niet schuldig over het feit dat jij nog leeft terwijl zoveel anderen er niet meer zijn. Leef ook een beetje voor hen en probeer zoveel mogelijk van het soort geluksmomenten bij elkaar te vergaren zoals die waar je mee eindigt.
Warme groeten, Jacqueline.
Met tranen hier aan de keukentafel….het leven…raar…meedogenloos. ..mooi.
Dikke warme knuf Ivan. ( en ook voor jou Jacqueline Schäfer voor je mooie commentaar xxx)
Ivan, als jij zegt dat het goed met je gaat, dan geloof ik dat. Jij weet hoe jij je wilt voelen en in dat geval heeft kanker nu eens een keer niets te willen; helemaal niets. Geniet van de dagen, van je kleinkinderen en van Marion.
Dit is de realiteit van velen van onze generatie en jij hebt de moed om het onder woorden te brengen en te publiceren. Daar help je anderen mee. Dank daarvoor lieve Ivan.
Ja, dat kunnen we doen: het goede voorbeeld zijn voor onze kinderen en kleinkinderen! Ze de vrije teugel geven…ze de ruimte geven om van hun jeugd te genieten…. ze zo min mogeijk belasten met onze sores……en ongemerkt gaan we dan mee-dansen en mee-huppelen. Aangestoken door hun onbevangenheid en enthousiasme. Zoals veel ouders (nee, lang niet allemaal helaas) het goede voorbeeld waren voor onze generatie: optimisten tot in hun kisten. Die kist of urn komt er toch wel. Dat schijnbaar (?) definitieve einde is in feite onverdragelijk…zeker voor mensen die zo enorm van het leven kunnen genieten. Dat onze hele generatie nu al terminaal zou zijn, lijkt me schromelijk overdreven.
Correctie: ” Een hele generatie is terminaal aan het worden” staat hierboven. De gemiddelde levensverwachting ligt toch echt boven de 80. Terminaal in de letterlijke betekenis van “eindig” zijn we helaas allemaal al bij onze geboorte.
Dankjewel weer!
Weer een heel mooi stuk Ivan,dank je wel.
Mooi hoe jij je gevoelens en gedachten deelt. Dank je!
Dank je wel. Voor de tranen die nu eindelijk over Mn wangen mochten biggelen. Die al zo lang vast zaten.
Ik lees af en toe wat via n bekende van me die ke teksten deelt. Deze raakt voor mijn gevoel de essentie van genieten van het leven. Wat een ontzettend mooie tekst. Bedankt! En blijf genieten.
Opnieuw een mooi verhaal! Dankjewel.
Ontroerend
Dank je wel voor dit indringende en confronterende stuk. Geniet vsn elke seconde die je door kunt brengen met je kleinkinderen en je dierbare vrouw en andere lieve mensen om je heen. X
Zoals het is…..
Prachtige tekst.
Heel veel sterkte en blijf genieten!
Heel veel sterkte en blijf vooral genieten.
Dank je wel Ivan voor je ontroerend verhaal,koester de mooie herinneringen van je beste vriend in je hart
ook al is het zo verdrietig.
Probeer te genieten van de kleine dingen om je heen,je lieve vrouw je kinderen en je kleinkind,de zus waar jij over schreef liet mij erg schrikken
toch niet A of L.?
Sterkte Ivan en wat een prachtige kleindochter.!
k wens jullie allemaal heel veel sterkte en wat een schatje van een kleindochter.
Als lotgenoot heb ik het onvermijdelijke op een gegeven moment gewoon geparkeerd. Het leeft zo veel lichter! De narigheid zal op een geven heus wel komen maar het is nog niet zo ver. Ben lichamelijk zeer actief en ga nog met rugzak lang op reis. Geniet van het leven. I’ll cross the bridge when I come to it.
Iedere keer als ik jou zie maakt mij dat gelukkig…….dat je er nog bent………dat jij er nog mag zijn. Yes hij staat er nog die sympatieke vent wat een zegen wat is dat toch fijn. Ik lees je stukken ….je boeken …en geniet van jou en Marion op Facebook maar nog belangrijker is je aanwezigheid in ons midden en de liefde die je uitstraald naar een iedereen om jou heen.
Dikke Kus
nou dan van harte gefeliciteerd met je verjaardag ,be blessed