Onwillekeurig lig ik te wachten tot het op een dag gebeurt. Vooral ’s morgens als ik te vroeg wakker word, het bed nog veilig en warm is, ik me zorgen maak over de mensen die dichter bij de eindstreep zijn dan ik en me afvraag hoe ikzelf dat laatste stukje zal afleggen, is het onaantrekkelijk uit bed te stappen, mijn pillen te slikken, espresso te drinken, thee te zetten en te kijken of de foto die ik FB plaatste wel mooi wordt gevonden. Die sombere gedachten heb ik met name sinds ik mijn tiende roman bij de uitgever heb ingeleverd. Ik verheug me erop dat boek over een paar maanden in handen heb en er handtekeningen in te zetten voor mensen die het willen lezen.
We sterven zoals we geleefd hebben, zijn zelfs aan het slot van ons bestaan nog stijlvast. De mensen die hun leven als een treurspel zagen, spelen uiteindelijk hun mooiste dramatische rol. De weglopers sluipen via de achterdeur weg zonder veel na te laten. Bescheiden mensen vertellen niet eens dat ze dood zullen gaan, terwijl iedereen het al lang weet. En schrijvers?
Ik kocht ‘Het uur van het Violet’ van de Amerikaanse schrijfster Katie Roiphe, een boek over het sterven van zes schrijvers. De nieuwsgierigheid won het van mijn weerzin tegen het lezen van het slot van een boek als je het nog niet helemaal uit hebt. Het zijn zes grote schrijvers en hoewel ik me niet met hen wil meten – zelf heb ik inmiddels tientallen boeken geschreven en ben een meter 85 –, toch moet er ook voor mij in ‘Het uur van het Violet’ iets leerzaams staan.
Mijn definitie van een schrijver is ‘iemand die door woorden te zoeken voor de verwarrende gebeurtenissen in de alledaagse realiteit nieuw leven creëert’. Je zou ook kunnen emigreren of een buitenechtelijke relatie beginnen om zo een extra bestaan te krijgen, maar nee, een auteur schept het met de pen. Een jaar of langer ben je iemand anders, iemand die pas vijftig jaar is, iemand die nog hormonen bezit en midden in het leven staat en voor wie de wekker nog niet is afgegaan. Of je nu de vechtscheiding verwerkt in een meesterwerk of de dood omtovert tot een sprookje, een schrijver gebruikt daarbij altijd het zelfde wapen. John Updike (1932 – 2009) omschreef het als het vermogen om pijn in honing te veranderen. Ja, schrijvers maken er nog iets van en kunnen zelfs van de dood een feest maken. Nou ja, een feest om te lezen.
Updike schreef daarom ook tot hij bijna niet meer kon. Op een gegeven moment legde hij zijn hoofd op tafel en zei tegen Martha zijn vrouw “Ik kan niet meer.” En Martha Updike antwoordde “Nog één boek.” Zijn laatste boeken waren ‘My Fathers’ tears and other short stories’ en ‘Endpoint’ een gedichtenbundel. Enkele van de gedichten zijn geschreven in verschillende ziekenhuisbedden. Hij schreef om in leven te blijven en lette niet meer op de kwaliteit.
En ik? Ik herinner me hoe ik schreef. Leven is schrijven, het tegengestelde van de sleur, elke dag het zelfde omdat je bestaan een reeks herhalingen zonder vernieuwing is geworden. Ik herinner me de eerste zin die altijd vragen oproept, zodat je gretig op zoek gaat naar de antwoorden Elke stap doet het bouwwerk van woorden meer glinsteren en zet mezelf in vuur en vlam. Zo werkt het, maar als de nieuwsgierigheid naar hoe het verhaal verder gaat uitgedoofd is, wat blijft er dan nog over?
Kom op! Ik ga achter mijn computer zitten en begin met een nieuw boek:
“Als ik dit boek schrijf ben ik geen patiënt, maar vooral arts en ik heb mezelf de opdracht gegeven om in dit boek uit te leggen dat de veronderstelling dat we allemaal individuele wezens zijn, die zelf onze beslissingen nemen en die door niets anders dan onze eigen wil gestuurd worden onjuist is. En dat er bovendien meer is tussen hemel en aarde dan wij kunnen zien. Dat inzicht is zo belangrijk voor een goed begrip van onze gezondheid en ons welzijn dat de ontdekking ervan slechts vergelijkbaar is met het idee dat de zon niet om de aarde draait, maar de aarde om de zon. Ik ga mijn best doen duidelijk te maken dat de wereld er niet voor de mens is, maar dat de mens een onlosmakelijk deel van de wereld is.”
Dat is nog eens een ambitieus voornemen en het kan me niet schelen of ik het afkrijg.
Wederom dank voor je openhartige en daarom insirerende blog.
Hoera, that’s the spirit…
Ik kijk er nu al naar uit!
Wil nu wel heel graag dat nieuwe boek lezen
Geweldige kijk op t leven.!!!
Ik wil je 11e roman graag lezen en een handtekening voorin! (Geldt ook voor de 10e) Prachtig die definitie van een (roman)schrijver! Herkenbaar. Ik hoop dat je nog een feestje bouwt (leesfeestje). Dat je het vermogen van omzetten tot de laatste zucht weet te houden. Want jij blijft een onlosmakelijk deel van mijn wereld!
Wat schrijf je altijd eerlijk, met een naar binnen gekeerd oog en je maakt ons allemaal deelgenoot. Ik wens voor jou dat de koffie en de pillen hun werk braaf blijven doen en dat je toetsenbord goed geolied is, zodat ik nog heel veel boeken van je hand kan lezen. Je maakt elke keer dat ik dieper nadenk over dagelijkse dingen. Blij dat je er bent en die foto’s op fb, je kunt er voor mij niet genoeg op zetten. Van jezelf, je prachtige getalenteerde vrouw en de familieleden. Het is echt fijn om deelgenoot te zijn. Fijn weekend en succes met het begin van je nieuwe boek, groetjes Patrice
Gevoelsmatig maakt het niets uit of men werkelijk over een vrije wil beschikt of slechts de illusie heeft over een vrije wil te beschikken. Het kan allemaal volkomen willekeur zijn… of iedere mus die van het dak valt wordt idd gezien en ieder veertje geteld. Misschien zijn we wel robotten ( licht aan- licht uit. uitvallende armen etc. op tilt slaan. tikkende tijdbommen. wandelende blaasbalgen. etc. ) en dat ergens in het heelal wezens achter toetsenborden ( om voor het gemak toch maar even een aards beeld te geven) zitten en zich rot zitten te lachen om de handelingen van de door hun gedirigeerde robotten op planeetje # 3 miljard 76 # . Hoe complexer en afwijkender hoe leuker. Hendel Trump over. En moet je daar zien in Leende, daar doen ze ook gestoord genoeg. Om je te bescheuren. Ze worden daarboven op hun wenken bediend. Ook daar moeten ze de tijd zien te vullen. Mensen mensen, wat een mensen. Ik heb weleens gelezen dat mensen slechts steunweefsel zijn voor het totaal.
Je krijgt het af. Punt uit!
Aan de slag Ivan en dank voor deze mooie filosofische beschouwing.
Gaat het daar niet allemaal om? Om lekker bezig te zijn met de specifieke zaken die een mens als uniek individu wezenlijk boeien. Om regelmatig iemand blij te maken, want daar wordt een mens uiteindelijk zelf het meest echt blij van. Om veel plezier te maken en te genieten vooral. Al je zintuigen open als van een kind. Is het wel zo belangrijk om iets af te krijgen? Het cliché van “de weg er naartoe is belangrijker ” duikt meteen op. De mooiste beschreven gedachten over leven en dood staan voor mij in Die Aufzeichnungen des Malte Laurids Brigge. De mooiste filosofieën over iets als een god en de zin van het bestaan in Geschichten vom Lieben Gott. Ja, ik ben een bewonderaar van Rilke. Rilke lezen zou verplichte leerstof moeten zijn. In verplichte lessen filosofie… die al mogelijk zijn op de kleuterschool. Naast verplichte lessen schaken. Genietze! Ik lees je met graagte!
Ik bewonder je.
Ik bewonder je e uiteraard heb ik meer woorden.