Tegen de ochtend hoorde ik dat mijn gevangenisstraf voorbij was en kon gaan, maar niemand wist hoe ik thuis moest komen. In mijn geheugen zocht ik naar hoe het was en waarom ik eigenlijk had vastgezeten. Maar dat ik onschuldig was, wist ik zeker.
Hoewel de rechter vond dat ik me langdurig en hardnekkig had laten misleiden door valse profeten en softies had hij mild geoordeeld en me een korte straf gegeven. In eenzame opsluiting kon ik nadenken over mijn fouten. Elke ochtend als ik bijna wakker was had ik de zelfde nachtmerrie. Waar was ik terechtgekomen? Het idee dat ik in een gevangenis verbleef was onvoorstelbaar. Het was ook meer een benauwd gevoel waar ik last van had, maar tegen de tijd dat ik een paniekaanval kreeg ontwaakte ik gelukkig meestal. Ik begreep het niet.
De man die me een week lang bewaakte had me uitgelegd dat ik veroordeeld was voor het geloven in valse waarheden en voor het hardnekkig volgen van vals nieuws. Dat het niet normaal is te denken dat het klimaat zal veranderen, dat het niet normaal is om groenten en fruit te willen eten in plaats van het veel goedkopere industrieel bereide voedsel – mond open, je moet onze economie steunen -, dat het niet normaal is te denken dat we de problemen die we samen veroorzaakt hebben door te neuken als konijnen en nu elk hoekje van de aarde bevolken, ook samen opgelost moeten worden, dat het niet normaal is om het tuinhek open te laten staan zodat iedereen zomaar binnen kan lopen, dat het niet normaal is te denken dat een mens kan kiezen hoe hij wil leven, dat het niet normaal is te denken dat er geen verschil is tussen mensen met verschillende huidskleur, verschillende afkomst, dat het niet normaal is te zoeken naar oplossingen via overleg. De democratie is voorbij, een achterhaalde illusie. Dat is allemaal Old School en alles moest snel newskoel worden.
Mijn week zat erop. Mocht ik nu echt weg uit het gevang? In de week dat ik opgesloten was geweest in mijn slechte dromen was me duidelijk geworden dat de alternatieve werkelijkheid het nieuwe woord van god was geworden. Ik moest maar wennen aan de muur die de buurman tussen zijn tuin en de mijn heeft gezet, dat ‘gezondheidszorg voor iedereen’ een communistisch stuk propaganda is en dat het beter is als iedereen ziek is dan toe te moeten geven dat de vrije markt alles oplost – zelfs de kanker in mijn prostaat -, dat alles wat je overkomt je eigen schuld is en dat de samenleving waarin je existeert slechts een decor is en het pas leuk en gezellig wordt als iedereen met een Heineken in de hand precies op elkaar lijkt, zich normaal gedraagt. Ik moet er aan leren wennen dat we steeds minder lezen en steeds meer plaatjes kijken zodat we in een oogopslag alles weten over vaccinatie, opwarming van de aarde, en andere zaken waarover we jaren bedrogen zijn, dat mijn opinieweekblad geen mening meer heeft, dat ik te oud ben geworden om deel te nemen aan het grote neonkleurenfeest van onze nationale sporters en dat men efficiëntie en kwaliteit met elkaar verwart.
Het was koud en het sneeuwde. De medewerker van de justitiële instelling – alleen ouderen durfden nog cipier en gevangenis te zeggen – zei dat ik nu echt naar buiten moest. Ze konden me er niet houden. Ik had mijn straf uitgezeten en nu was het mijn eigen verantwoordelijkheid weer.
“Mag ik nog een nachtje blijven?” smeekte ik.
“Wat kun je allemaal?”
“Schrijven over mijn dromen,” zei ik voorzichtig.
“Sorry, daar hebben we niet zo veel aan. We hebben bouwvakkers nodig voor de muur.”
“Mijn heupen, de artritis van mijn vingers.”
Er zat niets anders op dan te vertrekken en ik voelde me ineens weer sterk, want ik had nog een laatste hoop. Daarbuiten waren ook de mensen die ik lief had en met de liefde zouden we het misschien wel redden. Op dat moment werd ik wakker.
Elke week kijk ik uit naar het werkboek.
Blijft boeien. Altijd wel herkenningspunten.
En maatschappij kritisch . Dank
Alweer zo mooi. En zo integer en juist.
Ik lees je posts allemaal.
Ik zie Trump opdoemen, daarna Wilders en vervolgens Rutte. Gewone politici uitten zich eng in gevaarlijke dreigende taal, abnormaal gewoon. Laten we geen muren bouwen, geen mensen uitzetten, niet normaliseren. Wel de hand reiken, inclusief denken en elkaar inspireren. Liefde is dan wel een mooie bouwsteen.
Ik zit te denken wat ik zal schrijven. Wilders en Rutte op een hoop gooien zoals mijn voorganger doet is erg kort door de bocht. De angst die Ivan voelt hebben de mensen van zijn leeftijd waartoe ik ook behoor allemaal. Maar het vermogen om het mooie te zien en te genieten van de kleine dingen is bij sommige ver te zoeken. Laat je niet opjutten door de krant en Teevee. Wij leven in een prachtige tijd en worden bang gemaakt. Waarvoor?
Dag Riet,
Opdoemen doen de figuren voor mij in het verhaal. En helaas herken ik het dagboekfragment niet alleen als een enge droom maar zie ik die donkere schaduw ook in onze maatschappij. Democratie lijkt inderdaad Oldschool en er lijkt haast voor een ‘newskoel’
Kortom het dagboekfragment zet me aan het denken en besluit met een alternatief: een bouwsteen.
DE werkelijkheid is maar toevallig zo ontstaan en niet bepaald door de meest fijnzinnige geesten.Ik zou nog niet voor alle miljarden van Trump ( komt van het Duitse Trumpf = troef. Nomen est omen? ) met de man willen ruilen. Een leven in keurslijven van maatpakken, stropdassen,liften, oerlelijke hoger dan hoogbouw, gepantserde auto’s, vliegtuigen, bodyguards, bluffen, troeven, overtroeven vooral, kinnesinne, ikke ikke ikke en de rest kan stikken, zowel zakelijke als familie-relaties gebaseerd op de macht van geld, etc etc. Krank-zinnig dat één individu met misschien niet een muur van beton om zijn hart, maar toch duidelijk met een dikke laag eelt ( steeds dat bête gewetenloze lachje!), zoveel anderen kan en mag meeslepen in zijn eigenwaan. Laat het Amerikaanse congres de mogelijkheid van het opstellen en tekenen van decreten door hun president per direct afschaffen. Dat ligt in hún macht. Trump- achtigen zullen steeds weer de nare kop opsteken. Het verschijnsel is zo oud als de wereld en zal nooit verdwijnen. Werkelijk goedwillende mensen, die kunnen en willen delen, schat ik persoonlijk op hooguit 30 % van de wereldbevolking. Naar mijn mening en vooral voor mijn gevoel is het een compleet zootje.
o, het engelse trump betekent ook al troef. En bazuingeschal! 🙂
Liefst dagelijks flink trompetteren ( etymologisch dezelfde stam) en in het wereldnieuws komen. Met een rechterlijke macht, die trompetje helaas slechts gedeeltelijk terug kan fluiten. Honderden gedupeerde mensen. Een mis-dadige inbreuk in hun levens.