De wereld is een wonderschone planeet en de gelukkigen die daar geboren worden mogen zich een leven lang verwonderen over alle schoonheid en kennis die je er tegenkomt. Het is jammer dat er een einde komt aan de ontdekkingsreis, maar als je alles weet ben je nu eenmaal klaar. De tocht begint als je als een baby over de vloer kruipt en met grote ogen dingen tegenkomt die je in je mond stopt om te proeven wat het is en het eindigt als de slang die in je maag is aangebracht niets meer kan bieden dat je nog verbaast. Het enige dat nog rest is te geloven in reïncarnatie, zodat je misschien nog een rondje mag maken, maar mocht dat mogelijk zijn dan zal je het nooit weten. Het mirakel van het leven is namelijk dat je altijd begint met de onwetendheid. Dus maak je geen illusies. Met dit leven zullen we het moeten doen.
De belangrijkste gezondheidstip die ik je kan meegeven op die kruiptocht is dat je moet zorgen dat je niet al dood bent voor je je laatste adem hebt uitgeblazen. Maak jezelf vooral niet wijs dat je alles al weet, want dan heb je op aarde niets te zoeken. Nee, alles komt nog behalve je jeugd.
Ik geef toe dat ik vandaag licht eufoor ben. Ik bevind me in een landschap waar alles groen is en iedereen lacht. In de verte zie ik vulkanen en een oude man drijft met een lange stok een groep eenden voor zich uit. In een ritmische dans bewegen ze zich voort als een geheel, als een regendruppel die over de vettige voorruit van een auto omlaag glijdt, nu eens naar links dan weer naar rechts, maar altijd als geheel. Bij een kruising gekomen gaat de man midden op weg staan en houdt zijn stok omhoog waarna de auto’s en motoren afremmen en de eenden kunnen oversteken.
Een paar uur blijf ik met een warm gevoel terugdenken aan de man en zijn eenden en er borrelen wat woorden op die een poging ondernemen zinnen te vormen om te beschrijven hoe het leven zich voegt naar de mogelijkheden en uitdagingen, maar ik druk ze weg. Het gaat niet om wat we leren, maar om onze verbazing door het leren, dat we verrast blijven worden zoals een baby op zijn eerste kruiptocht. De emotie die daarop volgt is de essentie van het menselijk bestaan en zorgt voor de dopamine om door te gaan, altijd maar weer.
Verlies nooit de nieuwsgierigheid en de wens te leren. Korter kan ik het niet formuleren.
Dus als je in een spreekkamer zit met tegenover je een arts die zegt dat je ongeneeslijk ziek bent, dan moet je maar denken dat dat voor iedereen geldt – uiteindelijk gaan we er allemaal aan, wat we ook eten of slikken – maar je gretige nieuwsgierigheid pakken ze je hopelijk niet zo maar af. Bedenk dat die dokter slechts je arts is, ver achter in levenswijsheid omdat hij of zij hoogstwaarschijnlijk nooit zelf het idee onder ogen heeft hoeven zien dat er een einde aan alles komt. Hij kan van jou leren, en jij kunt hoogstens van hem leren waar het orgaan zit dat je lichamelijke hinder geeft. Het is een geschenk voor hem dat hij door jou wijzer kan worden en als hij een behoorlijk mens is dan weet hij hoe hij je kan helpen bij wat je nog doen moet.
Terugkijkend op mijn leven tot nu weet ik dat de momenten dat ik me ontwikkelde die waren waar ik alles wat me vertrouwd was los moest laten, waar ik de grond onder mijn voeten verloor, waar ik verliefd werd en niet begreep wat me overkwam, waar ik in een land kwam waar ik nog nooit was geweest en alles anders leek, waar ik tegenover die dokter zat. Ja, ook op dat moment was alles wat ik dacht te weten, alles wat normaal leek, maar het niet was, volledig onbelangrijk geworden. Ik moest opnieuw over die vloer kruipen en uitproberen wat ik in mijn mond kon stoppen en wat niet.
Daarom, ik zeg je, en zeg het me na ‘ik leef, ik leef, ik leef’ en laten we doorgaan met waar we mee bezig waren, met leven. Laat het je niet gebeuren dat je de woorden overneemt van degenen die bang voor de dood zijn en trek je niet terug in het hol waar je geen uitzicht op de planeet meer hebt, waar de afspraken op het ziekenhuis de structuur van je bestaan zijn gaan vormen. De dagen ertussen, daar gaat het juist om. Leef en leer tot je alles weet, tot de oude man met zijn stok ons gebracht heeft in de vijver waar we allemaal terugkeren als het donker wordt.
Mooi, Ivan. Leef, Leef! Dat is alles meer is er niet!!
Inderdaad, nooit je nieuwsgierigheid en je wens om te leren verliezen. Dan blijft het leven de moeite waard. Tot het einde.
Wat een zuiverheid…..wederom kippenvel. Maar ervaar het ook als troost en kracht om af en toe oprecht te genieten. Niet altijd, maar de afwisseling van gevoelens maakt dat je ervaar wat leven is.
stil neem ik jouw woorden tot me.
en voel ze diep resoneren…
Oude man met een stok? Liever niet, Ivan! Misschien wordt het na de dood wel lichter…. in alle opzichten. Geen sterveling die iets weet immers. Ja, tussen dat korte moment van geboorte en het al even korte moment van de dood: vooral zoveel mogelijk genieten! Het geluk ligt voor het oprapen voor wie zijn ogen de kost geeft. En waarom moet een mens zich toch zo nodig ontwikkelen? En dan vooral door ellende en verdriet? Ik ben in de loop der tijd meer goede eigenschappen kwijtgeraakt dan dat ik erbij heb gekregen. Mijn onbevangenheid en spontaniteit bijvoorbeeld. Mijn vertrouwen in mensen. Mijn gevoel van onsterfelijkheid 😉 De mensen-wereld is voor mijn gevoel alleen maar lelijker geworden. Het referentiekader van ons als kind beperkte zich tot “soep met sliertjes, meneer Popie.” Kinderen van twee worden nu al blootgesteld aan een speciaal voor hun gemaakt baby tv programma. Dan zijn ze tenminste niet “lastig”. De mensen egoïstischer en lawaaieriger. Overal is herrie. Vertier moet bijna altijd geld kosten. Zelfs voor een werkelijk geduldig en gewillig oor moet je betalen. En die zogenaamde mee-denkers die ervoor gestudeerd hebben (die zelf meestal lichtelijk tot zwaar gestoord zijn) doen het dan voornamelijk voor het geld. Een zo ver doorgevoerd kapitalisme dat zelfs een presidentschap te koop schijnt te zijn. Ik prijs mijzelf gelukkig in een mooi huis in een vakantie-omgeving te wonen. Ver van de moloch van de consumptiemaatschappij en het overactieve 65 -plusserschap. In een officieel stiltegebied zelfs. Iedere dag dezelfde wandeling, iedere dag weer anders.
Lucky you. Veel mensen van 65 + hebben de mogelijkheid nier in zo’n omgeving te wonen.
Dit berichtje had ik net nodig. Leef je leven tot het laatste moment positief en blij. Geniet van het leven, je bent er maar even.
Dat proberen mijn man en ik, iedere dag. Hij ziekte van parkinson en ik heb het daardoor ook . Maar we leven en pakken alle mooie momenten, die, als ik eerlijk ben veel glans hebben verloren. Dus genieten is een algemeen veel gebruikt woord geworden maar niet voor iedereen weggelegd. Zo eerlijk moeten we ook zijn. Sommigen mensen hebben pech en moeten het doen met dat wat overblijft en steeds minder wordt. Helaas.
Wat mooi, hier heb ik echt wat aan
Inspirerend, dat vitalisme!
Misschien gaat het niet zozeer om nieuwsgierigheid en leren, maar om verlangen en ervaring: de warmte van een lach, de verrassing van de natuur, een stilte voor een storm, het begrip van een ander, een schoonheid in de kunst, de sensatie van een gerecht, de ‘AHA!’ bij een uitvinding. Kortom: niet alleen honger naar nieuws maar een gretigheid naar intense ervaringen.
Mooi artikel weer met mooie levenslessen. Blijf genieten op de momenten dat dat even kan.
In India zegt men: de Weg van de Liefde is korter dan de weg van de Kennis en bovendien voor iedereen bereikbaar. Intense ervaringen, ja! En hangen die niet grotendeels af van de eigen intentie? De intentie, het bewuste voornemen, om oprechte liefdevolle aandacht te geven aan zelfs de kleinste dingen?
Een van je mooiste collums Ivan.
Bedankt
Peter van Straaten dood. Ik kan alleen maar even denken: dood, dood, dood.
Prachtig en inspirerend. Dank je wel ♥
Zit ook in de prostaatkanker met uitzaaiingengroep en de arts die aangeeft dat het leven eindig is.
Nou wist ik dat al maar kennelijk eindigt het iets eerder dan dat ik in gedachten had.
Zolang ik me alle dagen concentreer op mijn leven hoef ik niet te denken aan een einde of het lijden wat nog zal komen.
Dus leef, leef, leef ik. En lijden kan altijd nog op het moment dat er wat te lijden valt.
Tja……. Mark.
Maar wie is die arts die tegen jou zegt dat het leven (nu al) eindig is?
Er zijn zoveel meer artsen, therapeuten en andere gezondheidsspecialisten die prostaatkanker kunnen genezen.
Dus….. waarom geloof je en luister je naar deze arts? Wat is zijn waarheid?
Het is bekend, dat reguliere artsen regelmatig fouten maken. Een second opinion lijkt me altijd een goede zaak. En ben het met je eens, alleen al de mededeling dat iemand niet lang te leven zou hebben, kan enorm negatief werken op die persoon. In Duitsland pakken ze dat tegenwoordig heel wat beter aan. Daar gaan ze uit van de mogelijkheden in plaats van de onmogelijkheden en passen zo nodig zelf zogeheten ” alternatieve” behandelingen toe. Wie bepaalt eigenlijk wat alternatief is en wat gangbaar? De geneeskunst heeft zich vrij willekeurig ontwikkeld. Niet in de laatste plaats onder invloed van de farmaceutische industrie. Die zich naar mijn mening rücksichtslos verrijkt.
Tja… Jack, vertel,
want u maakt ons nieuwsgierig, genezen worden zouden wij ook graag willen.
Uit uw toon blijkt dat u wel heel zeker van uw zaak bent maar u bent helaas niet goed geïnformeerd.
Mijn prostaatkanker vanuit het niets als T4tje, waar ik overigens niet van wakker lig wat misschien wel zou moeten, met uitzaaiing naar een nabijgelegen orgaan waarvan men zegt ‘akelige situatie en lastig behandelbaar’ zou volgens u te genezen zijn…,
wel wel dat is goed nieuws voor mij.
Palliatieve behandeling werd als mogelijkheid aangeboden en met een beetje geluk hoor je dan bij de groep die het leven daardoor enige jaren of zelfs jarenlang kan rekken, die behandeling accepteer je dan als realist.
De wonderen zullen de wereld nog niet uit zijn, maar dat T4 prostaatkanker met uitzaaiïng in dit stadium te genezen zou zijn is geen realistische uitspraak, kwakzalvers- of wonderdokters praat daargelaten.
Waarom ik naar mijn gespecialiseerde arts luister en geen enkele behoefte heb om een alternatief circuit in te gaan is heel eenvoudig, de diagnose staat en kan door welk andere specialist dan ook alleen maar bevestigd worden.
That’s it, daar heb ik mee te leven en dat doe ik dan ook zo lang mogelijk.
Net als Mark wiens instelling bewonderenswaardig is.
Domme jackpraat hebben we niets aan.