Ik heb een huis gebouwd van woorden waarin ik me heb verschuild. Daar ben ik veilig voor de voor- en de tegenstanders van alles wat er in de wereld gebeurt, van vluchteling tot zwarte piet, van hooligan tot dwarsligger. Laat mij maar verhalen maken waarover ik de baas ben. Omdat bijna niemand meer leest, is de kans groot dat niemand me nog opmerkt, maar soms wil ik even naar buiten om iets te delen. Dan schrijf ik een stukje. Waarom ik dat nog ouderwets een ‘stukje’ noem en niet column of blog weet ik eigenlijk niet. Misschien omdat je voor een column betaald dient te worden en voor een blog bij een groep heethoofden die de waarheid beheert moet behoren.
Deze week werk ik aan mijn roman en wil daar eigenlijk niet uit weg, maar soms ben ik een zin begonnen, waar ik nooit meer een einde aan kan verbinden omdat alles te genuanceerd is om nog begrepen te worden en teveel tegenstellingen bevat om nog iemand te behagen.
De zuster van de buikprik kwam langs en voor ze haar scherpe naald te voorschijn haalde vroeg ze hoe het met me gaat. Was het beleefdheid of interesse? Ik weet het niet. Ze komt hier al een paar jaar en hoeft inmiddels bij menige buikprikklant niet meer te komen. Uitbehandeld. Misschien dacht ze “Zou mijnheer Wolffers weten hoe lang het met hem nog duurt”. Niemand heeft echter toegang tot het grote boek der geheimen en ik vond het een beetje flauw om niet te antwoorden.
“We leven nog,” zei ik. Niet de meest briljante zin die ik ooit bedacht heb en daarom voegde ik er snel nog wat aan toe: “Ik word al maar ouder en weet niet of ik last heb van verschijnselen die het merendeel van de 68-jarigen heeft of dat het komt omdat ik beroofd ben van mijn mannenhormonen.”
Ze knikte empathisch en zei “De spierkracht wordt minder zeker”, waarop ik besloot wat meer uit de kast te komen: “Ja, maar pas sprak ik met mijn beste vriend en die krijgt de prik niet, maar die heeft er ook zo’n last van en ik hoor iedereen van mijn leeftijd klagen over ochtendstijfheid en dagelijkse startpijn. Ik zie kanker daarom maar als een metafoor voor versneld ouder worden en de behandeling als het uitstel van de klap.”
Ik had nog nooit zo lang met de prikzuster gesproken.
“Waar ik echt niet meer tegen kan door de afwezigheid van mijn testosteron is stress. Onrust in mijn leven grijpt me zwaar aan. Toen de vrije hormonen nog enthousiast in mijn lijf rond kolkten hielpen ze me de enge wereld op afstand te houden via de onverschilligheid van echte kerels. Draag daar een zonnebril bij en mensen denken zelfs dat je cool bent. Maar zo is het niet. Ik schrompel weg en geen enkele bril die nog helpt. Wij praten hier thuis na het avondeten daarom niet meer over moeilijke onderwerpen want als er veel verdriet door de kieren van ons huis binnenglipt krijg ik nachtmerries. Een paar weken geleden droomde ik over de smerige binnendringer en probeerde hem een rotschop te verkopen. Die kwam lelijk aan. Ik dacht dat mijn tenen gebroken waren, want ik had alleen maar de verwarmingsradiator naast het bed hard geraakt. Sindsdien probeer ik op mijn andere kant te slapen, maar Marion zei dat zij dan mijn volgende slachtoffer zou kunnen worden. Afgelopen nacht gilde ik in mijn slaap “Kom te voorschijn jij. Ik zie je wel. Sodemieter op” en maakte daarmee niet alleen mijzelf wakker, maar wekte ook mijn vrouw die vervolgens niet meer wist terug te keren in de veilige armen van Morpheus.”
De prikzuster dacht mogelijk dat mijn verhaal over de boze droom een subtiele poging mijnerzijds was haar duidelijk te maken dat het misschien met haar komst had te maken en zei: “Zullen we dan maar”, waarop ik naar de bank liep, mijn overhemd omhoog trok en de rand van de spijkerbroek iets omlaag. De naald gleed naar binnen en leverde in het onderhuidse een klein spiraaltje af dat helemaal vol zit met testosteronmoordenaars. Daarna plakte ze een keurig klein wit onschuldig pleistertje op de plaats waar even daarvoor nog wat druppels bloed weggeveegd moesten worden.
Nadat ik deur achter haar had gesloten kroop ik terug in het veilige woordenhol om verder te werken aan mijn boek, maar niet nadat ik eerst nog even dit stukje schreef.
Weer veel dank voor dit ‘stukje’
Een stukje recht uit het hart!
Wat ben je toch een nachtmens!
Een stukje recht uit het hart!
Wat ben je toch een prachtmens!
Nou Ivan ga vooral door met je ‘stukjes’ ze worden verslonden door mij!
Prachtmens!
Sterk stuk Ivan, net zoals jij, niets in het verborgene houden , maar recht voor de raap, dank je voor je openheid
Dank weer voor dit mooie “stukje”. Wat kun jij alles toch goed verwoorden.
Wat een prachtig geschreven stuk! Ik ben je enorm dankbaar dat jij het zo via de mail naar mijn huis stuurt. Ik lees jouw artikelen graag. Inderdaad wij wachten op de laatste klap! Een spannende periode van elastieke tijd. Een buikspuitje rekt de tijd nog een beetje. Gezond eten een beetje geluk door schrijven laat jeeen voet-printje achter. Nu in een cloud. En of in een boek. Wij weten heel zeker dat het definitieve afscheid nadert. Wij kunnen zelfs al datum en tijd bepalen. Dat kan voor die laatste zekerheid kies ik niet ik rek mijn tijd nog een beetje. En tot die tijd schrijf ik. Neen geen boek ik schrijf weereldwijd met …. hoe noem je mensen die je op het web ontmoet en die je herkent en erkend. Het heet geloof ik mailen? Maar ik weet het niet zeker. Ik schrijf wereldwijd en gebruik daarbij door google translate en mijn geheugen meerdere talen. Wij zijn strijdbare moeders en of begeleiders van mensen die vallen onder het autistisch spectrum. Wij proberen te begrijpen wat nog niet begrepen is. Nee, wij dragen geen naam, dat hoeft niet onze achtergrond is een wereldwijd spectrum. Onze kinderen verdienen respect en goede zorg! En zeker niet het onbegrip van de overheid vansommige landen waarbij de kinderen gekidnapped door de politie worden en geplaatst worden in klinieken en vervolgens gedrogeerd worden. Of als peuter uit het gezin verwijderd worden en dan voor veel geld ter adoptie worden aangeboden in een ander werelddeel. Ik schrijf voor het ongrijpbare onbegrepene en het zeldzame dat autisme heet!
In jouw woordenschat proef ik je kracht Ivan,
woorden die toch zalvend werken.
Ik wens jou sterkte en ga door met schrijven en blijf gefocust op de mooie dingen om je heen. Alles wat de neerwaartse spiraal omver haalt. Steeds bedankt voor je inspiratie op foto gebied.
Groetjes Wopke
Ik gil even met je mee: Sodemieter op en laat Ivan met rust. Hij heeft Marion en (klein)kids nog liefde te geven en de wereld nog zo veel woorden te vertellen…
Keer op keer weet je me te raken lieve Ivan, je bent er nog bij je geliefden die je omarmen.Mijn lief is mijn lief niet meer zoals hij was en is geweest. Na 3 slopende jaren begonnen met acuut hartfalen,de implantatie van n l-vad ( Steunhart) 5 minor cva’s een major. Veel rest verschijnselen. Heeft een hart transplantatie ondergaan en het gaat lichamelijk redelijk met hem. Hij is vaak verward, in de war en weet over 5 minuten niet meer wat hij heeft besproken , dat gaat hem slecht af. Grote hersenbeschadiging en een nieuw begin voor ons met een onbeschadigd hart. Onze relatie is veranderd , herinneringen zijn gewist, nieuwe blijven niet hangen. Soms is er nog genegenheid maar anders. Ben soms zo boos op het leven dat ons is overkomen. Dankbaar dat hij er nog is , in een andere vorm maar verlangend naar wie hij vroeger was. Onze diepgaande gesprekken tot in de kleine uurtjes met veel lach en soms een traan stokken nu in in 3 lettergrepen woorden na een paar zinnen.Ook dat mis ik zo, lichamelijke lusten zijn niet meer, hoe kan ik verlangen naar hem van toen en hem van nu? Het valt niet mee Ivan . Groeten aan Marion.
We love you Ivan, we all want you to live and enjoy and share the love of your family and friends and fans… many fans…
Alweer wil en moet ik je danken voor dit diepgravende prachtige stuk. Wie schrijft die blijft zeggen we vaak. Blijf alsjeblieft! ❤
Heel mooi en openhartig geschreven, Ivan.
. Ik denk dat jij blijft bestaan door wat je schrijft. Maak je maar niet ongerust.
Jaren lang volg ik je, vanaf morgen kom ik bij de club. De uroloog weet niet wat hem wacht, ik begin de dag met een dansje . Een dansje dat 70 jaar terug kwam kijken. Alles sal reg kom.
Ivan Wolffers is getrouwd met schrijver en filmmaker Marion Bloem. Ze hebben een zoon en twee kleindochters.