Op de dag dat ik 68 werd kroop ik tegen haar aan om te schuilen voor alles wat ik nog niet weet maar zeker zal gaan komen. Ze streelde mijn lichaam en zette de tijd stop ergens tussen het moment dat ik haar leerde kennen en de woorden die soms driftig opvliegen omdat we de verantwoordelijkheid voor alles wat we begonnen zijn niet meer aankunnen. We waren helden in onze eigen levens en geen uitdaging was voor ons te groot, maar nu de krachten tanen en ons geheugen soms niet meer helpt om drie dingen tegelijkertijd te doen, lijkt ons leven op een jas die een paar maten te groot is.
Ineens stopte haar troost brengende beweging en ze zei ”Je lichaam voelt anders”.
Ja, dat moet ergens onderweg gebeurd zijn, zonder dat ik het wist. Ik kan het niet goed uitleggen en verantwoorden. Een licht schuldgevoel blijft schrijnen na haar opmerking.
“Daar zaten spieren,” zei ik, “maar die zijn door de behandeling verdwenen en vervangen door vet.”
Wat hard was is zacht geworden. Misschien zegt dat kort en bondig alles wat er over verouderende mannen te vertellen valt. En zij die de kanker te slim af willen zijn en daarom medicijnen slikken die de eiwitten afbreken in plaats van opbouwen, worden sneller oud dan wie ook.
Ik kan haar nog veel meer geheimen vertellen over wat er anders is geworden, maar ik doe dat niet, bang als ik ben dat ze doorkrijgt dat ze al een tijd lang met een ander in bed ligt.
Zie mijn buik. Hij is een schietschijf geworden door de voltreffers van de prikzuster die om de drie maanden een injectie geeft. De kleine sneetjes die nodig zijn om het spiraaltje met het medicijn aan te brengen laten littekens na en rond mijn navel zijn de sporen van een oefensessie van rekruten te zien. Gelukkig wordt de roos nooit geraakt en mijn navel is nog zoals vroeger. Daar moest ze altijd om lachen omdat hij niet naar binnen kijkt, maar naar buiten uitpuilt alsof de vroedvrouw iets te ruim de navelstreng doorknipte en een stukje over had om daar een mooi roosjes van te draaien.
Mijn borsthaar verdween, maar dat merkt ze niet, want na veertien jaar prostaatkanker is ze ervan overtuigd dat ik dat nooit heb gehad. Zelf mis ik het omdat het me definieerde, zoals ook de haren op mijn benen en armen bij me hoorden. Ze zijn verhuisd naar de plakboeken met foto’s waar we nooit meer naar kijken.
De bovenbenen waren ooit als een tafelblad, waar je op kon slaan met het risico je te bezeren, maar ze doen nu vooral pijn door het mank lopen, omdat de heup versleten is.
Het lichaam is veranderd, maar mijn geest ook. Ooit was ik volgens een van mijn schoondochters cool. Wanneer er iets vervelends gebeurde incasseerde ik als een getrainde bokser, overwoog mijn opties, schatte in of ik me de klap over een maand een jaar nog zou herinneren, zette de productie van mijn stresshormonen terug naar nul en nam mijn verlies als een kerel. Zonnebril op en doorlopen. Ik weet inmiddels niet meer hoe je die hormonen je wil oplegt en over kleinigheden kan ik tegenwoordig lang piekeren. Werken is dan onmogelijk. Ik kijk uit het raam en vraag me af waarom ik me nog druk zou maken en verlang terug naar de glimlach die ik mijn leven lang op mijn gezicht kon toveren en bedoeld was om duidelijk te maken dat er niets aan hand is. Echt niets.
“Laten we je verjaardag vieren,” zei ze in eens en ik stapte uit bed, schoor me – iets dat ik niet vaak meer doe, want mijn gezichtsbeharing groeit ook nauwelijks meer – en keek ernaar uit om samen met mijn kleindochters taart te eten. De ander die ik was geworden lachte met me mee en geloofde weer in een nieuwe dag, een nieuw jaar.
Heel mooi verwoord. Maak nu een zelfde soort tijd mee met mijn vriend(61 jaar slokdarmkanker).
Traantje gelaten bij het stukje.
Bedankt!
Tiny
Ivan ben ontroerd , maar wat zegt uiteindelijk het uiterlijk?
Je innerlijk en de liefde voor elkaar, de vreugde die je kinderen en kleinkinderen je geven….
Kanker is een vreselijke ziekte, maar geloof me , jij bent nog steeds een pracht van een man met of zonder borsthaar, dus nog steeds (cool)
Samen kunnen jullie alles aan Marion en jij, pluk de dag…
Niemand belooft je immers morgen, en daarin zijn we als mens allemaal 1.
Wat lief geschreven.
Hoe graag had ik gewild dat mijn man nog veranderd zou zijn, in welke hoedanigheid hij veranderd zou zijn, ik was in ieder geval naast hem wakker geworden. Maar het lot besliste anders. Zoals ik hem kende, zo ging hij dood. Dat gebeurt als je maar 12 dagen hebt om aan het idee te wennen dat je ziek bent en doodgaat. In zo’n korte tijd verander je niet veel meer.
Zoals in 1 van de geschriften van Boeddha: You think you have time. Dat dachten wij in al onze onschuld ook.
Wat mooi om te lezen dat je zo bewust in het leven staat. Want we ervaren alleen maar nu. Als ik naar foto’s en berichten kijk van jou en Marion samen, dan kan ik zo jaloers zijn, want dat wilde ik ook. Maar tegelijkertijd gun ik het jullie zo, het samen door het leven, genietend en struikelend, een genot om naar te kijken. En mee te genieten in het theater.
Dank voor je bovenstaand bericht. Ontroerend mooi.
Lieve Ivan,
Wat een mooi omschreven tederheid en liefde!
Geloof me, Marion heeft vast de dezelfde ideeën over haar lichaam, hoewel ze er nog prachtig uit ziet, net zoals jij overigens, hoort dat toch gewoon bij het ouder worden?
En het grootste bewijs van jullie liefde voor elkaar zijn juist deze overdenkingen!
En geloof me, jij bent nog steeds hartstikke cool en Marion is nog steeds een spetter, kortom een prachtig paar, dat misschien wel geen drie dingen meer tegelijk kan doen, maar nog wel onwijs veel van elkaar houden na al die jaren, en al die dingen die op jullie pad zijn gekomen.
Keep up the good work! Of zoals mijn moeder altijd zei, ga zo door en gij zult spinazie eten.
Ik ken jullie niet persoonlijk maar bewonder jullie beiden om jullie kwaliteiten en hoop dat ik er nog lang van kan genieten!
Lieve groet, ook voor Marion,
Nance
Verhip….ik heb “slechts” 4,5 jaar prostaatkanker. Ging eens even voor de spiegel staan en ja hoor, borsthaar verdwenen. Het is zo geleidelijk gegaan dat ik het zelf niet eens doorhad…. Hoewel de rest van de beharing natuurlijk zichtbaar bijna verdwenen was en de kop kaal. Maar borsthaar…..
Prachtig geschreven Ivan, dank je
Groeten Wim
Puur eerlijk en oprecht.
Dank daarvoor !
Jeetje wat schrijf je indrukwekkend mooi!!! Om stil van te worden.
Dit heeft mijn ziel geraakt. Dank voor deze troostende , échte woorden.
Wat mooi geschreven. Wat een sterke man ben jij!
Lieve Ivan, steeds weer ben ik geraakt door wat jij schrijft. Ik leef met jullie mee. Heel knap dat je je gevoelens zo kunt beschrijven. Geniet van elkaar en van wat er nu is. Heel veel sterkte gewenst! Ik voel heel veel liefde in alles wat je schrijft. Lieve groet, Linda
Zo herkenbaar. Zit in hetzelfde schuitje. Mijn zoon zei laatst, toen ik een korte broek aan had,: je hebt wielrenbenen gekregen, alle haar weg. En ik hoefde niet te scheren. Borsthaar ook weg. Hoofdhaar en baard zijn gebleven maar voor de rest wordt ik zacht en rond als een baby. Gelukkig houdt mijn vrouw erg van babys.
Hoe krijg je het toch elke keer weer voor elkaar om me te ontroeren. Wat n verbluffens lief stuk schreef je ook dit keer weer. Je bent er nog….dat telt. Liefs…..
Je openhartigheid over het veranderen van je lijf, onder invloed van de medicatie én het voortschrijden van de jaren, is beangstigend eerlijk Ivan….
Geen idee of ik het zou kunnen/willen. Weet alleen, dat ik je woorden, haast in beelden voor me zie. Respect! Liefs, M
ik leef op afstand met je mee en ben steeds weer geraakt je indringende verhaal, heel veel sterkte,
hier, voor de broodnodige afleiding, groet, Henk
(zelfgemaakte video’s op YouTube met foto’s van Gejo Wassink)
https://www.youtube.com/watch?v=lusMP4gpxa0&list=UUYhRum9iFO2IW24NMQ3U_2Q&index=5&nohtml5=False
https://www.youtube.com/watch?v=0VICDvYtQc8&list=UUYhRum9iFO2IW24NMQ3U_2Q&index=1&nohtml5=False
Ivan,
Wat ik lees is verdriet om alles wat je kwijt raakt, wat minder wordt, wat ooit was. Dat jij dit extra ervaart heeft alles met jouw ‘klote’ ziekte te maken. Bij jou lijkt het in sneltreinvaart te gaan, zeker bij iemand die zo bewust leeft als jij, die overpeinst, van een afstandje bekijkt, van binnenuit voelt, doorleeft, rationaliseert, en zich daar maar met moeite bij wil neerleggen. Niet wil neerleggen, niet wil toegeven maar dan….net als op die andere dagen weer opstaat en de vreugde ziet van wat er wel is. Het simpele taartje eten met de hoopgevende kinderblik waarin ook al weer zoveel wijsheid besloten ligt.
Ivan, ik kan het alleen maar met je eens zijn, met alle ouderen eens zijn dat ouder worden een zegen is, en tegelijk een zoete bittere pil. Dei we moedig slikken, elke dag, tot de laatste….X, Elma
Je bent niet alleen!
De buitenkant en de binnenkant en hoe die zich tot elkaar verhouden,
Schoonheid zit en komt van binnenuit……. Het gaat om de aard van het beestje, niet om de vacht……..
Je wordt met het ouder worden steeds meer frontsoldaat. Je weet nooit wanneer de volgende onheilstijding op je af komt.
Dat moet je mentaal allemaal maar aan kunnen. Als er voldoende tijd tussen de rampen zit, gaat het wel. Niet te veel ernstige ziekten en begrafenissen in een te korte tijd. Dan moet je aan de zenuwpillen.
Hou je haaks, maat!
Oh Ief, ik vind je nog steeds zo cool, niet alleen vanwege die mooie strakke Italiaanse pakken die je zo perfekt zitten alsof jij voor ze gemaakt bent of andersom, met je oude rockers look ( die van ‘t Reve ook had, maar hij juist toen ie jong was, jij nu en steeds meer met je mooie witte spuuglok), maar vooral vind ik je cool omdat je de moed hebt om te verwoorden wat en hoe het is, dat is zo sterk en ontroerend tegelijk, daar glijdt een traantje van over mijn wangen terwijl – ik zei het je al eerder – ik ben geen huilebalk, maar sommige woorden ( of beelden) ben je niet tegen bestand en dat is maar goed ook!
Xx Judith