De vraag waarom nadat veertien jaar geleden de diagnose uitgezaaide prostaatkanker bij mij werd vastgesteld ik nog altijd leef verbaast me. Met regelmaat moet ik dat uitleggen, alsof het een wonder is waarvoor ik verantwoording af moet leggen. Had ik ondertussen dan dood moeten zijn? Het antwoord is simpel: ik heb gewoon een vorm van kanker die zich vrij langzaam ontwikkelt. Mijn tijd zal heus wel komen hoor, net als die van de mensen die nieuwsgierig zijn naar wat ik geleerd heb van het gezwel in me.
Nee, er is geen geheim, er zijn alleen maar onoplosbare raadsels. Er is geen verborgen dieet, ik doe geen eeuwenoude oefeningen en heb me evenmin onderworpen aan een strenge god die in ruil voor gebeden mij een jaar extra schenkt.
Soms denk ik dat ik het einde van het proces voel naderen, alsof het leven traag afbrokkelt. De geur van mijn adem wordt herfstig. Heup, knieën en enkels knarsen. De onderbroek moet vaker verschoond worden omdat het zachte katoen er niet meer in slaagt alle zuren onmerkbaar op te nemen. De darmen rommelen de hele dag. Maar dan spreek ik mezelf flink toe. Ben ik niet ook sinds ik als kankerlijer door het leven ga veertien jaar ouder geworden? Nou dan. Zo lang er niemand op mijn schouder tikt ga ik daarom maar gewoon door met leven, vul mijn agenda met leuke dingen, schrijf drie uur per dag, lach om alles wat ik zie of hoor, huil om de pijn in de wereld en til mijn kleindochters op als ik ze van school afhaal. In mijn gezicht lezen ze de steek in mijn ledematen en zeggen “Opa, zet me maar weer neer hoor”.
Het enige antwoord dat ik kan verzinnen op de vraag waarom ik er nog ben, is dat ik in leven gehouden word door de mensen rondom me en dat ik de dood nog niet interessant genoeg vind om me er aan over te geven. Zo lang men mij hier op aarde nog wil, doe ik mijn uiterste best de rol van een levende en levendige man te spelen.
Af en toe word ik gevraagd te vertellen over de kanker en de dood. Voor dertig zilverlingen verloochen ik even mijn geloof in het leven om aan de geile verwachtingen van de toehoorders te voldoen. Het liefst horen ze over de impotentie door de kankerbehandeling, alsof dat een aankondiging van het komend einde is. Men gelooft dat eerst de lust het opgeeft, daarna de gewrichten en dat uiteindelijk de ademhaling stokt. Maar zo is het niet echt. Het leven is absoluut, net als de dood. Er zijn geen fasen van sterven. Je moet kiezen: Je bent of het een of het ander. En de hormonen die je in een dwaas veranderden toen alles nog goed werkte zijn niet meer nodig voor de intimiteit waardoor je lijf zich voedt. “Kom bij me lief. Ik wil je tegen me aan drukken, bij je horen, de liefde voelen.”
Helena, die me toen ze jonger was vaak vroeg of ik alsjeblieft niet dood wilde gaan, maakt zich inmiddels geen zorgen meer. Ik ben er immers nog steeds en er is geen beter bewijs van mijn leven. En Katelijne heeft zelfs nog nooit de mogelijkheid overwogen dat ik er op een dag wel eens niet meer zou kunnen zijn.
Houd er daarom nog maar rekening mee dat ik er voorlopig nog even ben. Mijn leven is een lange poging te leren vliegen en ik kan echt nog niet toegeven aan de zwaartekracht.
Een week herfstvakantie met de meisjes werkt beter voor me dan alle medicijnen bij elkaar. Ik moet op al hun vragen een antwoord geven, zakken vol kibbeling kopen, buiten spelen zodat ik uitgeput ’s avonds tegelijk met ze naar bed moet. Er zit net nog genoeg energie in mijn lijf om een stukje voor te lezen. Ik lig onhandig op de houten rand van het roze ledikantje van Katelijne van zes en lees voor over de dieren overal ter wereld, van capucijneraapjes tot bladsnijdermieren. De olifant wil vriendjes en steekt zijn slurf in de mond van de andere olifant. Zo ruikt hij of die betrouwbaar is, bij hem past.
Ze zegt dat ik mijn neus in haar mond steken en ruiken.
“Wat lekker,” roep ik enthousiast uit. “Net een bos met de mooiste bloemen. Ik wil wel altijd in je buurt zijn.” Ze lacht, maar zegt dan iets waar ik al voor vreesde. Nu zal zij bij mij ruiken. Oei wat een intiem ritueel hebben die olifanten. Nu zal ze ontdekken dat bij mij het bederf is ingezet en dat ze voor wat betreft de lange termijn niets aan me heeft. Ik hou zoveel mogelijk mijn adem in.
“Het ruikt een beetje,” zegt ze en mijn hart zinkt in mijn schoenen. “Maar dat geeft helemaal niet.” Ze ruikt nog een keer en lacht. Als u mij vraag waarom ik er nog ben, dan kan ik alleen maar zeggen “Daardoor”.
Hallo Ivan, ik schaam me diep. Ik heb je een aantal weken geleden benaderd over mijn doodswens. Ik wist niet van jouw situatie. Zo tegenstrijdig nu, jij bezig met je gevecht om in leven te blijven door de ziekte zo lang mogelijk de baas te blijven, ik bezig met mijn gevecht om in leven te blijven door niet toe te geven aan mijn gevoelens.
Wij hebben 2 kleinkinderen van 7 en 4 en ook ik heb eigenlijk een zelfde soort ervaring als ik ze voorlees bij het naar bed brengen als ze bij ons logeren. Ook ik hoop dat ik dat nog heel vaak mag doen, maar de uitgangsituatie is zo anders. Ik kan me voorstellen dat jij me zo ondankbaar vindt vanwege mijn houding.
Ivan, nogmaals mijn excusesen ik hoop oprecht dat jij nog heel lang van je kleindochter mag genieten.
Hartelijke groeten , Maarten
Heerlijk kon iedereen, met of zonder kanker, maar zo positief in het leven staan.
Wat een mooi verhaal!
Je leeft maar een keer en je wilt want je houdt van het leven, dat kan ik voelen uit je verhaal
Zelf ben ik 5 januari Oma geworden en zelf net 58 jaar geworden. Ook ik voel nu extra : “de noodzaak” van leven; ik wil het allemaal meemaken met mijn kleinzoon Dylan.
Uit je verhaal blijkt dat je een hele lieve, moedige Opa bent. Ook in je vakgebied heb je met enthousuiasme, betrokkenheid en kennis mooie bijdragen geleverd!
We willen allemaal leven en gaan allemaal dood, dat blijft een schande!
Ik hoop op nog veel mooie momenten voor je
hartelijke groet,
Brenda Reyerse
Ivan,
ik heb prostaat kanker bij mijn schoonvader gezien.
Tijdens dat proces heb er enkele opmerkelijke observaties gedaan die mij de overtuiging geven dat de oplossing nogal eenvoudig van aard is.
Graag wil ik van gedachten met je hierover wisselen.
De herfstkleur oranje past nu bij jou. En de buitenkant ziet er nog steeds mooi uit, alleen jij kunt voelen wat je voelt aan jezelf. dat het einde nadert, zolang je maar blijft eten is er nog niets aan de hand, en zul je genieten van het leven, dat leven is mooi en nog niet geweest. Blijf de kracht van het leven zoeken en voelen. Een mooi en liefdevol weekeind gewenst.
Ps Denk er aan dat jij niet die ziekte bent. Zolang zul je blijven leven.!
heerlijk zo genieten van de kleinkinderen en voor ons als lezers: genieten van uw geschreven woord en wat betreft het einde: je bent gelukkig nog steeds niet aan de beurt want ik zet op mijn laatste kaart:
Boven aan de lijst gekomen
is er geen ontkomen aan,
want niemand vraagt je
of je tijd of zin hebt om te gaan
Zin om na te sudderen? Google cd 14 nr 7
Een hartelijke groet van een meelever, sorry meelezer, Henk Baars
Mijn reis is net begonnen en ik hoop dat ik je nog lang mag volgen…
Ivan,
-. Helemaal eens ! Ik heb maar een kleinzoon en weet zeker dat het daar bij blijft (hij wordt in december 6 jaar ) en ben zo dankbaar met dat Gods geschenk ,het mooiste wat ik ooit on mijn leven heb gehad (ben 67 jaar ) heb in december al weer 2 jaar prostaat kanker Met uitzaaiingen en heb sinds ander half jaar het hoogste PSA van 1,1 !! Ik ben dan ook super tevreden en een rijk man !
Mijn kleinzoon en mijn werk en de medicijnen (waaronder Prostasol en mai tack ) en het feit dat ik een positief mens ben houden mij op de been , voel me goed en ben super optimistisch !!
Ook lees ik jouw column wekelijks en daar herken ik veel in En heb daar ook grote steun van !
Chapeau !
Blijf aub goed en ga zo door !
Jan
Ivan,
-. Helemaal eens ! Ik heb maar een kleinzoon en weet zeker dat het daar bij blijft (hij wordt in december 6 jaar ) en ben zo dankbaar met dat Gods geschenk ,het mooiste wat ik ooit on mijn leven heb gehad (ben 67 jaar ) heb in december al weer 2 jaar prostaat kanker Met uitzaaiingen en heb sinds ander half jaar het hoogste PSA van 1,1 !! Ik ben dan ook super tevreden en een rijk man. Mijn kleinzoon en mijn werk en de medicijnen (waaronder Prostasol en mai tack ) en het feit dat ik een positief mens ben houden mij op de been , voel me goed en ben super optimistisch !!
Ook lees ik jouw column wekelijks en daar herken ik veel in En heb daar ook grote steun van !
Chapeau !
Blijf aub goed en ga zo door !
Jan
Wij varen er wel bij…
prachtig … vooral het laatste stuk met de meisjes…. zo aandoenlijk !
leef lang geniet veel !
dank voor deze heerlijke stukjes
ps met prachtig bedoel ik dan wel hoe jij
alles beschrijven kan … super.
wou je wel alleen maar gezond weten
natuurlijk,
maar dat is een ander
chapiter…
Fijne opa, fijne kleinkinderen.
Leven in het klein
is groots!
Met de juiste focus
met de juiste aandacht
en fijne mensen om je heen
hoef het leven niet zo moeilijk te zijn
als de gezondheid een beetje mee wil werken.
Blijf nog lang genieten van deze mooie dingen
en fijn dat je ze op je site wilt delen.
Was deze week voor de halfjaarlijkse controle en zei tegen de arts dat het idd vreemd dat je als je 15 jaar na de diagnose nog leeft bijna moet uitleggen hoe dat komt. De arts gaf toe dat hij dat wel herkende en dat, dat soms wel schuurt. Ivan het is zo herkenbaar wat je schrijft en het is eigenlijk ook een zegen dat ondanks alles dat besef er is. Soms prijs ik mijzelf gelukkig dat ik nog kan doorgaan met het “leven” zie ook heel vaak lotgenoten die na de diagnose compleet wegzakken wat ik ook best begrijp. Je bent zo als je bent en daar moet je het meedoen, voel mij overigens wel bevoorrecht dat ik er zo mee om kan gaan, zo lang als dat goed gaat overigens. Bedankt ook deze was weer zeer herkenbaar.