Voordat Marion en ik op reis gaan moet de hielspoor in mijn linker voet me minder pijn bezorgen, want ons grootste plezier bestaat uit het maken van voettochten. Ricardo doet zijn uiterste best. Hij trekt en duwt aan mijn voet. Daarna plaatst hij hem in een bak water waarin een elektrode hangt en bevestigt een andere op mijn knie. Zo worden spieren waarvan een normaal mens het bestaan niet eens vermoedt onder stroom gezet. Zelf moet ik als ik het weer verdragen kan de stand opdraaien. Boven de honderd gaat het martelwerktuig niet. Twintig minuten lang voel ik me een veredeld stuk schrikdraad. Ondertussen praten we. Sinds hij de hielspoor in mijn andere voet in 2007 behandelde zijn we goede vrienden geworden. Elk onderwerp kan daarom langskomen. Van de gênante momenten in het leven tot de liefde. Vandaag gaat het over de PSA. “Hoe hoog is die nu bij jou?” “Ik laat hem vanmiddag weer prikken,” zeg ik. “En ik hoor dan snel hoe het ermee staat. Elke drie maanden gebeurt dat. Al meer dan twaalf jaar lang. Zo zie je of we met de behandeling de boel nog een beetje onder controle hebben. Ik ben ooit de allereerste keer begonnen met 96, maar de laatste tijd zit het onder de tien met de neiging stiekem een beetje te stijgen.” “Ik denk dat het bij een ander die zich minder druk over zijn vitaliteit maakt misschien heel anders zou zijn. Doordat jij met alle geweld wilt blijven bewegen ben je er waarschijnlijk nog.” Ik geloof dat graag, maar weet het niet. Weten en geloven vormen een slecht huwelijk, maar ze blijven bij elkaar vanwege hun kind, de hoop. Omdat niemand weet of het enige zin heeft flink in beweging te blijven, geloof ik maar dat ik er goed aan doe. Als het lopen echter steeds moeizamer wordt en elke stap waarbij ik op mijn linker hak beland pijnlijk is, weet ik niet wat ik ondanks mijn wil, mijn wens, mijn hoop, mijn inzet kan doen. Fietsen en zwemmen? Maar ik wil zo graag die lange voettochten weer maken. Ze hebben mijn leven gemarkeerd en zijn zelfs een metafoor geworden voor hoe Marion en ik geleefd hebben. Rugzakje met water bij ons en een kompas. Hoe onbekender onze bestemming des te mooier de paden. We moeten nog een eind lopen. Daarom hoop ik dat Ricardo me kan helpen. Voor de behandeling van mijn prostaatkanker denk ik dat ik meer heb aan een goede fysiotherapeut dan aan de uitslag van de PSA test. Maak dat echter de cijferfetisjisten van de medische wetenschap maar eens duidelijk. In mijn kankerleven heb ik al meer dan vijftig uitslagen van die getallen zien passeren. Het is een bestaan met pieken en dalen maar nooit lang genoeg stabiel. Net zoals ik ongevoelig word als de pijn in pijn hak lang genoeg duurt, zo doen die uitslagen me ook niets meer. Als het maar nooit 33 is. Ik heb een hekel aan dat getal. In 1933 kwamen de Nationaal Socialisten in Duitsland aan de macht en verliet het gezin van mijn vader München omdat mijn opa vermoedde dat de vreemdelingenhaat joden weinig goeds zou brengen. Dat jaartal belichaamt voor mij alles wat er verkeerd kan gaan met mensen. Daarom wil ik nooit in een huis wonen met huisnummer 33 en zou ik het erg vervelend vinden als de uitslag van mijn PSA het met die twee drieën moet doen. Na twee mailtjes aan mijn uroloog krijg ik antwoord. “Licht gestegen,” schrijft hij. “We prikken weer over drie maanden en bespreken dan hoe we verder gaan.” Zijn kompas is de bloeduitslag. Die is door de dubbele cijfergrens heengegaan, maar de toename daar gaat het om. Nog niet zo erg, nog niet zo erg. Nog een paar weken om die hak te laten herstellen en dan vertrekken we weer. Ik hoop dat ik nog veel en ver kan lopen.
Recent Posts
- Week 37 – 2022 September 16, 2022
- Week 2022 – 34 August 18, 2022
- Week 2022 – 30 July 28, 2022
- Week 2022 – 18 May 6, 2022
- Week 2022 – 16 April 25, 2022
Recent Comments
- Rob van Kruijssen on Week 37 – 2022
- Wim Heezen on Week 37 – 2022
- Berry Simons on Week 37 – 2022
- Martin Kind on Week 37 – 2022
- Monique on Week 37 – 2022
dat hoop ik ook voor u, sterkte!
Hoop ik ook voor je – jullie. Gewoon doorgaan met blijven genieten van je leven. Zelf ben ik nu een jaar of 4 elke 3 maanden aan t psa prikken – met ups and downs. Soms wil je het gewoon niet weten, net een loterij.. werken die anti androgenen of hormoonprikken en pillen nu wel of niet meer… Je wil wel, maar je kunt niet meer zo leven als voorheen en dan word je nog ouder ook pfff. Niet altijd eenvoudig om daar ‘positief’ mee om te gaan en te relativeren, er is altijd – en hoe langer hoe meer ellende in de wereld lijkt t wel
Dank voor al die stukjes die je schrijft, een grote steun voor velen, voor mij. Zelf combineer ik mijn 3mnd PSA prik + consult met ‘n leuk uitje of ander cadeautje aan mezelf, maakt de gebeurtenis aangenamer en draagbaardeer, net als massages voor mn stijve spieren (door t tuinieren – wandelen hoeft niet zo van mij) Feit blijft dat m’n hormoongestel behoorlijk ongesteld is en ik er zelfs tegenop zie om met passen en meten nieuwe kleren voor m’n veranderende lichaam aan te schaffen, en zeker komende week in tropisch Amsterdam..waar ik voor, t consult in t VUmc elke keer weer naar toe reis ( 1000 km vanuit de franse bush bush) Prettige zomer Ivan en aan ieder die dit leest
Klink makkelijk maar,…Hoop met jullie mee!
Laat Ivan maar lopen, die komt er wel. Hij maakt al zo lang deel uit van het peloton voor anders-levenden; hij is onze top-deskundige. Hij weet dat hij het ook niet weet. Zelf maakt ik nu een jaar of drie deel uit van dit peloton en ik moet zeggen: ik ben er blij mee. Nee, niet met die kankerzooi, maar het gevoel in een clubje te zitten waar je jezelf kunt zijn en waar je begrepen wordt.
Voor mij werken die hele grote uitdagingen niet, wel een lekkere overzichtelijke wandeling, een potje krakkemikkig tennis en sinds kort, het heeft mijzelf ook totaal verrast: golf. Veel meer ben ik nu geïnteresseerd in de ontwikkeling van mijn golfhandicap (sinds kort 33,5; sorry Ivan voor die 33) dan de hoogte van m’n PSA. De belangrijkste winst die ik daar geboekt heb is dat ik, in overleg met uroboy, de contrôle-periode naar 6 maand heb gebracht. Heerlijk!
En wat misschien wel het allerbelangrijkste in mijn situatie is: regelmatig ouwehoeren met vrienden. Alles komt daarbij aan de orde en niets wordt opgelost; wat een verademing. Gisteravond was weer zo’n moment. lekker glaasje erbij en de wereld ziet er tijdelijk heel anders uit: mooier en beter. Ja, en dat blijft niet zo, maar tegen die tijd bedenk ik wel weer wat anders. Je moet toch wat!
Ik wens je Ivan nog veel mooie wandelingen met Marion toe. Inderdaad: je hebt meer aan de fysio dan de psa meting.
Voor mij geldt dat ook na drie jaar, begonnen met 156 en vorig jaar zomer na de Zoladex 0.3 en afgelopen najaar en winter ineens ontploft naar 20, 100 en 250. Nu na de vierde chemo gezakt naar 83. Ik heb meer aan dat ik nu nog goed kan, uren kan wandelen met de hond, tiendubbel geniet van elke dag dan aan de psa waarde, dat bleek dus vorig jaar we: juichen om de 0.3 was van korte duur. Wat bijwerkingen van de chemo en soms wat bot pijn, maar denk er niet te veel over na, nu nog niet. Hopelijk kan ik de tien chemo’s volmaken want dat betekent dat de psa blijft zakken, dat is de voorwaarde welke de wetenschap/ medici stellen. En ik hoop dat …………………… de uitzaaiingen tot stilstand komen.