´Never cry wolfe´, want als iemand roept om ons te waarschuwen voor het prachtige dier met zijn sterke kaken dan verschijnen ook al snel de jagers. Met de diagnose kanker is het ook zo. Je deelt je leven daarna in: voor de kanker en erna. Het kostte me nadat de dokter zei “Waarom ben je niet eerder gekomen?” twee jaar om goed te begrijpen dat die kanker niet het einde van de reis is, hoe zeer ook alles leek samen te spannen om me van het tegendeel te overtuigen. Hoewel ik mezelf graag wijs maak dat ik het snel verwerkte, kon ik met moeite de draad weer oppakken en wist ik dat het om de levensreis, de woorden, de foto´s gaat.
Sinds die diagnose duik ik elke ochtend in mijn fotoarchief om een foto te zoeken die bij de dag, mijn stemming, het weer of het nieuws past. Die zet ik dan op mijn Facebook pagina. Zo help ik mezelf de weg te herinneren die ik gevolgd heb om te komen waar ik nu ben. Van het Soesterkwartier, naar de rijks HBS, naar de Vogelenbuurt, naar de Jordaan, naar Bali, naar Savar in Bangladesh, naar Djenna, door de Andes, langs Kathmandu, naar Welligama, naar de Baliemvallei, naar Hue, naar Pinxuan, naar Maputo, naar de Mekong delta, en nu af en toe met de fiets weer naar Amersfoort om er appeltaart te eten.
Het is een verzameling van tienduizenden foto´s die de afgelopen vijftig jaar van mijn leven markeren en hoewel er een zelfportret van mij onder de bestralingsapparatuur bij zit, gaat het me vooral om de continuïteit en niet om die kankerhobbel.
Als de dokter echter kanker zegt ruikt plotseling iedereen de dood, terwijl je met je haperende ademhaling juist het leven binnen probeert te halen. Het gesprek verandert als mijnheer kanker in een gezelschap meeluistert. De toekomstplannen veranderen in weemoed. Ik heb ontdekt hoe die mijnheer zonder dat je het wilt zelfs mee gaat praten. Toen ik begon te merken dat mijn rechterheup versleten was en nadacht over wat voor mij het beste moment zou zijn een operatie om een nieuwe heup te plaatsen te ondergaan werden mijn gedachten gedomineerd door de vraag of het nog de moeite waard zou zijn. Stel dat ik nog vijf jaar had en ik zou een half jaar moeten revalideren, zou ik er dan nog aan moeten beginnen? Zo verdween het ideale moment uit het zicht en nu loop ik mank door het bos, negeer de pijn omdat op de plaats waar de kom geplaatst had moeten worden inmiddels kleine uitzaaiingen zitten.
Ik heb dertien jaar geleden de uroloog wolf horen roepen en de echo is in mijn oren blijven galmen, de onbevangenheid is voorbij. Ik moet me bevrijden van de gedachte waarbij mijn bestaan gereduceerd wordt tot een aantal beslissingen waarin kansen tegen waarschijnlijkheden worden afgewogen, zonder een struisvogel te worden. Daarom verkeer ik in voortdurende onderhandeling met mezelf over hoeveel leven ik nog op wil eisen. Zonder iemand ermee lastig te vallen overweeg ik welke boeken ik nog schrijven wil. De roman die nog altijd niet af is en het Sumatraboek samen met Marion staan op het lijstje met prioriteiten en uit voorzichtigheid zet ik er niets anders bij. Medische boeken, zo had ik besloten, wil ik niet meer schrijven.
De enige manier waarop je de kanker de baas blijft is echter door plannen te maken, vooruit te leven en onverschillig te zijn voor wat er komen zal. Het grote wachten op de genadeklap heeft nergens toe geleid. Ik ben er nog steeds en nog langer wachten heeft geen zin. De dood aan kanker is als een nukkige geliefde met wie je om zeven uur hebt afgesproken, maar die er om acht uur nog steeds niet is. Zal ik nog langer mijn tijd verdoen of weggaan en iets anders ondernemen?
Ja, ik ga iets anders doen. Deze zomer ga ik met Marion naar Sumatra om een uitputtende tocht door Sumatra te maken om erover te schrijven. Ik zal er mijn heup niet sparen, maar op de proef stellen en foto´s maken van elke stap die we zetten. Deze week heb ik met een vriend – een briljante arts – afgesproken dat we samen een boek maken. Het zal het beste worden wat je op het gebied van gezondheid, voeding en leven kunt lezen. Iedereen zal het boek willen kopen.
hoe realistisch kun je zijn… dank for sharing….
Prachtig Ivan,
De zin ‘ De enige manier waarop je de kanker de baas blijft is echter door plannen te maken, vooruit te leven en onverschillig te zijn voor wat er komen zal’ geeft me net dat zetje om na een ‘off week’ vanaf NU weer mijn dagelijks leven op te pakken… Dank!
Ivan,
Het doet mij goed om dit te lezen. Ik heb vijf jaar geleden ook dezelfde diagnose gehad. Dan is het fijn om te weten dat je gewoon door kunt gaan. Niet altijd makkelijk maar inderdaad, alleen maar erop wachten brengt je niet verder en maakt het misschien veel erger.
Jouw bespiegelingen brengen mij meestal weer vreugde.
Dank je wel!
Jan Koert
Dank dank dank Ivan, voor deze inspirerende woorden
Beste Ivan, bedankt voor je mooie stukje elke week weer.
Ik wens jullie alvast een geweldige reis en kijk nu al uit naar je boek!
Hartelijke groeten
Positive thoughts overcomes all!
Beautiful mind and wonderful plans!
I wish you a very long and happy life.
With love to you and your beautiful wife. xxx
Moedig verhaal. Blijf vooral plannen maken. Laat de heup gewoon doen. Ik heb inmiddels twee nieuwe knieen en dans weer. Ik kan niet wachten tot het boek over Sumatra er is, de geboortegrond van mijn papa. Heel veel dank dat ik dit kan lezen. ♥
Ik verkende het eiland van Medan tot Padang, een nostalgische rootstocht! Jullie zullen een prachtige reis maken en een geweldig boek schrijven, dat ik zeker zal kopen!
Beste Ivan,
Tijdens het lezen van je overdenking, zit ik naar mijn eigen gemaakte muziek te luisteren.
Zelf heb ik het niet zo met woorden, maar meer met klanken. De kunst van het woord is een zegen, vooral als je dit ook met anderen wil delen.
Met blijdschap kijk ik iedere keer weer uit naar je stukje. Heel veel sterkte een een goede reis gewenst “met de opdracht”: blijven delen.
Dit wil ik ook delen zonder opdringerig te zijn, groet, Henk
https://www.youtube.com/watch?v=6ZjzOQ22KSY&index=24&list=UUYhRum9iFO2IW24NMQ3U_2Q
prachtig geschreven . uitvoeren vaak moeilijk Maar moed houden .
lees elke week aandachtig je stukje, mijn man(70 jaar) heeft ook al 8 jaar prostaatkanker met sinds een half jaar uitzaaiingen in de botten.
hij heeft nu 6x bestraling gehad tegen de pijn in schouder en rug en dat helpt wel tegen de pijn.
kan dat iets zijn voor de pijn in je heup?
Alhoewel jij natuurlijk wel het beste weet wat goed voor je is.
maar we moeten natuurlijk nog lang van je verslagen kunnen genieten.
sterkte!
‘De enige manier waarop je de kanker de baas blijft is echter plannen maken, vooruit te leven en onverschillig te zijn voor wat er komen zal’
Vanuit die gedachte ben ik zojuist teruggekeerd van een rugzakreis door een aantal landen in Zd-Amerika. 70 jaar en al 7 jaar kanker. Wat let me?
Gewoon doorgaan met leven!