De dame op straat kijkt me van opzij aan en zegt een beetje giechelig: “Ik heb u in de kist gezien.” Ze bedoelt het interviewprogramma De Kist, maar ik vind de opmerking erg grappig. Het is of ze naar de gelegenheid tot afscheid nemen is gekomen, waar ik keurig lig opgebaard en mensen iets in een boek kunnen schijven, dat na een paar jaar in een vuilcontainer belandt.
“Ik loop voor een door kanker geplaagd man nog levendig rond hè,” antwoord ik lachend.
Bij de boekhandel vraagt de vrouw die er werkt: “Is het nu te laat om elkaar gelukkig nieuwjaar te wensen?”
“Volgens mij is het nooit te laat,” zeg ik en ik ontvang hartelijke kussen. Dat komt echt niet omdat het 21 januari is, maar omdat we beseffen dat het leven kort is en je zulke dingen niet tot 1 januari 2016 moet uitstellen. Het is echter of mensen anders naar me kijken sinds dat programma.
Op Facebook en Twitter had ik al gezien dat mensen allerlei aardige dingen naar me stuurden, maar nu ik me voor het eerst sinds afgelopen zondag op straat begeef voelt het of ik door iedereen een beetje gedragen word. Arme man, bijna dood.
Toen ik gevraagd werd om aan het televisie-interview mee te doen had ik niet lang getwijfeld. Schrijven is raar werk. Ik doe dat in principe omdat het mijn passie is en elke dag woorden achter elkaar zet of ik er nu voor betaald word of niet. Als er dan een boek van me verschijnt is er een gelegenheid voor mensen die graag mijn teksten lezen mijn werk te kopen. Dat is fijn want de hypotheek moet betaald worden. Maar hoe weten mensen nu dat ik zo´n boek heb geschreven? Dan moet ik me over mijn verlegenheid heen zetten en mijn neus laten zien. En zodoende verscheen ik die zondagavond bij veel mensen thuis in de huiskamer.
“Er komt dan iemand met een kist bij u thuis,” legde de man van de redactie van De Kist me van te voren uit. “Heeft u daar bezwaar tegen?”
“Nee laat maar komen,” had ik geantwoord.
Als je A zegt moet je B zeggen anders ben je niet erg professioneel bezig. Dus keer ik mijn hersenen en hart op verzoek om en toon mijn zorgen, angsten en ontdekkingen aan iedereen. Eerlijkheid gebiedt te zeggen dat ik mezelf ook een beetje speel. Maar wie doet dat niet? Ik ga me niet met opzet van mijn chagrijnigste kant laten zien en er zijn dingen in mijn leven gebeurd die ik niet met anderen deel. Dat hoeft ook niet als we gewoon maar een beetje over leven en dood praten.
Tegelijkertijd voel ik me al gedurende het interview, maar ook later als ik naar het programma kijk, een beetje een bedrieger. Dat wordt erger door de vriendelijke reacties. Ik lees ´inspirerend´ en ´een voorbeeld´. Het benauwt me, want als de mensen die zo lovend zijn zelf in mijn schoenen stonden zouden ze waarschijnlijk de zelfde dingen zeggen. Het is vrij simpel wat ik beweer en je hoeft er echt niet voor gestudeerd te hebben: wie nog niet dood is moet blijven leven. Laat daarom de kanker je bestaan niet overheersen.
In een behoorlijk drama sneuvelt echter de held uiteindelijk, wat hij ook onderneemt om zijn lot te keren. Daar rekenen mensen ook op. Maar ik heb slecht nieuws voor ze: ik ga helemaal niet dood en ben van plan eeuwig te blijven leven. Als de mensen die zo aardig voor me zijn erachter komen dat de dood aan mij voorbij gaat, wat zullen ze daar dan teleurgesteld over zijn. Over een jaar is het weer 1 januari en dan denken ze “Gaat hij nooit dood? Nou dit jaar geen kussen hoor”.
Marion is na een slechte nacht waarin ze maar steeds aan het programma moet denken de volgende dag erg duidelijk. “Ik geloof die man helemaal niet,” zegt ze.
Ze heeft gelijk. De toekomst is van ons. De dood komt vanzelf en betrapt me op heterdaad terwijl ik nog druk ben met mijn leven.
Wat kun je alles toch goed verwoorden. Ik lees met bewondering jouw artikelen en blog.
ik lees al artikelen en boeken van u sinds de jaren Zeventig, en, ook al laat u zich van uw beste kant zien, gelukkig zou ik zeggen, ik vind het al jaren boeiend. De humor ook er in, genieten! Marga van Poecke
Ik heb het programma helaas gemist, meneer Wolffers, maar het weekbericht weer met plezier gelezen. Zo sta ik er als man met ongeneeslijke prostaatkanker ook in. Je kunt onder de paraplu gaan zitten om te wachten tot het gaat regenen. Ineke en ik heb ervoor gekozen ‘gewoon’ door te gaan met leven. Enne…dat bevalt met het nemen van wat hobbeltjes hier en daar, eigenlijk prima. Die 1 januari 2016 gaat er komen. Zeker weten! Succes en groet,
Nol
Ik heb zeer veel bewondering voor U, hoe U erover schrijft.
Ik heb zojuist de uitzendig bekeken bij Uitzending gemist.
Heerlijke arrogantie, mooie praktische voorbeelden hoe je met kanker en dood om kan gaan, gevoelig als het over je familie gaat, en vooral erg herkenbaar!
Nee, ik geloof mezelf ook niet altijd ! En mijn omgeving vind het soms maar vreemd, maar blijkbaar voelen dingen soms echt zo simpel als het is.
Het is zoals het is.
Volgens heb je afgelopen 12 jaar mede te danken aan jouw instelling. Daar geloof ik wel in.
Lekker doorgaan met leven Ivan, maar dat ben je toch al van plan.
Vrienden van mij vonden dat ik even naar De Kist met Ivan Wolffers moest kijken. Als optimistische prostaatkanker patiënt zou ik er wat aan hebben. En verdomd, met plezier gekeken. Hoewel gekeken? Het was eigenlijk een soort tweegesprek met weinig misverstanden. Ook wel eens leuk. Het geeft me wat extra energie. Die heb ik nodig om met periodieke wegtrekkers overweg te kunnen.
Ivan, ik heb net de uitzending van de kist nog gezien op uitzending gemist.
Voelt als heel logisch wat je zegt over eerst leven en dan pas doodgaan enniet al doodgaan terwijl je nog leeft
Ik luister naar je en lees jouw woorden en leer daar veel van. Dank
Geweldig hoe jij over het ‘leven’ denkt! Inderdaad, het geeft mij kracht om blij, ondanks mijn borstkanker, het leven in te kijken. Voor mij is er op deze manier altijd een morgen en ik leef vandaag!! Het leven heeft je sterfdatum al vastgesteld die niemand weet dus leef en geniet ik ook.
Dank je wel voor alle wijsheid die jij me bijgebracht hebt. Lieve groet, Rita
Ivan, ik durf er niet naar te kijken terwijl ik leef met het feit dat ik niet lang meer tijd van leven heb. En daar niet bang voor ben. Sterker nog, ik verlang er vaak naar als eierstokken ca patiënt met vele chemos in mijn lijf.
Denk veel aan de dood en mijn uitvaart maar zo’n kist…
Ik zeg al heel lang’ ik laat mij niet kisten’ en dus kies ik niet voor een kist.
Vind het onvoorstelbaar moedig en bizar tegelijk om dan voor zo’programma in een kist te gaan liggen. Dat is het enige wat ik gezien heb van de vooraankondiging van het programma.Verder ken ik het programma niet.
Mijn lef en moed zijn die van het loslaten en opgeven en dat komt helemaal vanuit mijn kracht.
Hilda
Mooie slot conclusie in je bijdrage van deze week. En het gedeelte in het verhaal in het tv programma over jullie zoon ook aangrijpend, hoe dicht leven en dood bij elkaar, en dat het leven het wint.