Door de publiciteit die hoort bij het uitkomen van een nieuw boek besef ik dat er verschil is tussen mijn privéleven en mijn publieke leven. Elk interview – of dat nu op televisie is of voor een krant – heeft iets van een theatervoorstelling. Natuurlijk spelen mensen altijd wie ze denken te zijn, maar met de camera op me gericht ben ik me daar erg bewust van en na veertig jaar interviews geven ben ik redelijk goed in weglaten wat ik niet met anderen wil delen.
Er is niemand die dat beter ziet dan Marion. Zij weet wat ik weglaat. Zij hoort me ´s nachts in mijn slaap huilen of om hulp roepen en weet dat ik echt niet altijd zo vrolijk ben als ik het voordoe, dat ik soms boos ben dat het leven me een loer heeft gedraaid en dat ik ook medelijden met mezelf kan hebben en zo maar twee dagen achter elkaar geen idee heb waar ik mijn gebruikelijke levenslust heb opgeborgen. Ik durf dan nauwelijks aan Marion te vertellen uit welke nachtmerrie ik wakker ben geworden. Het beeld van Seneca in zijn bad dringt zich aan me op, het water rood van het bloed, verder alles mooi wit marmer. Ook het gelaat van de Romeinse filosoof. Waarom droom ik dat? Misschien komt het door de vraag die regelmatig in gesprekken aan me gesteld wordt: waar leg je de grens en zeg je dat het genoeg is geweest? Stoer beweer ik altijd dat ik het wel weet, maar wij mensen weten echt niet zoveel zeker als we hopen en ik ben bang dat de grens telkens zal verschuiven. De vraag is daarom meer: Met het verdwijnen van welke functies van je lichaam valt er nog te leven, en met welke beslist niet?
Dat ik af en toe een probleempje met plas of ontlasting heb, is voor mij nog geen aanleiding om in dat bad van Seneca te gaan liggen. Ik voel me trouwens een waar overleefkunstenaar als ik denk aan alle creatieve oplossingen die ik erop gevonden heb. Dat ik niet meer zo gemakkelijk loop en bij inspanning steeds vaker pijn heb? Die pijn kan ik zonder pillen nog steeds de baas, maar dat ik niet meer kan doen wat ik altijd graag deed, verontrust me. Vooral omdat ik al die reizen, lange wandelingen en verre fietstochten samen met Marion maakte. Het was een belangrijk onderdeel van ons gezamenlijk leven. Ik wil niet dat het verdwijnt. Is het al een mythe dat we samen de wereld rondtrekken? En zo niet wanneer zal het dat geworden zijn? Dat ik niet meer wil leven als mijn verstandelijke functies zijn aangetast is het schoolvoorbeeld van een ´open-deur-opmerking´, maar ben je tegen die tijd nog in staat in het bad te stappen? Laat je per ongeluk omdat je iets te lang wacht dan net het juiste moment glippen? En wat betekent het verdwijnen van de seksuele functies? Dat wordt nota bene niet eens door de prostaatkanker veroorzaakt, maar door de behandeling.
Marion weet dat ik met name daarover altijd erg selectief ben in mijn berichtgeving. Ik vertel liever over de keren dat het wel gaat, dan over de perioden dat ik behandeld word en nauwelijks nog weet dat er iets is dat we lust noemen. Daarover heb ik alleen maar wat algemeenheden geschreven, alsof het een universele biologische realiteit betreft. Geen hormonen, dan ook geen lust. Ik heb alle pijn en tranen die Marion en ik daarover vergoten hebben weggelaten en de enkele keer dat het nog wel ging bejubeld. Was ik oneerlijk? Schaamde ik me? En als ik het mooier voorstelde dan het was, had ik het dan misschien nodig om te kunnen blijven geloven in de zin van mijn leven? Volgende week ga ik mijn bloed weer laten testen en als de kankerwaarden laag genoeg zijn, zal ik dan weer het lef hebben met de prik te stoppen om iets van wie ik was terug te krijgen?
Ik ga nu het allerintiemste wat ik ooit heb geschreven met u delen, om eindelijk eens eerlijk te zijn over wat die behandeling doet. Ik kan me alle keren dat we het nog deden, sinds ik de prik begin januari weer kreeg, nog herinneren. Dat is niet zo moeilijk, want het waren slechts drie keer. Eén daarvan heb ik beschreven in het laatste hoofdstuk van ´Als de tijd voor altijd stil zou staan´. De tweede heb ik geheimgehouden, want je hoeft natuurlijk niet elke seksuele handeling in je leven te boekstaven. Het was op haar verjaardag in Boedapest in een hotelkamer met goddelijk uitzicht. Vandeweek had ik me aangekleed voor een lezing die ik moest geven. Blakend van zelfvertrouwen liep ik in mijn mooiste pak naar Marion toe om “tot straks” tegen haar te zeggen. Haar jurk liet de schouders bloot en het bandje aan de linkerkant zakte naar beneden. In plaats van een kus op haar wang gaf ik een kus op haar zachte bovenarm en even later lagen onze kleren slordig op de vloer van de gang.
Terwijl ik klaar kwam huilde ik. Omdat dit ons nog een keer geschonken was en om alle keren dat ik het verzuimd had. Ik kwam wel iets te laat voor mijn lezing.
Beste Ivan,
Slecht één reactie…Dank voor je openheid!
Lieve man, je verdient elk gelukkig moment in je level met Marion, punt uit!
Waarde Ivan, via Twitter volg ik u. Uw blog over eenzaamheid heb ik vandaag gelezen. Voor Bovenstaand prachtig stukje openhartige, respectvol geschreven proza dank ik u hartelijk. U en uw Marion verdienen elk moment van genot in uw dagelijks leven. Van harte wens ik u dat toe.
Een warmhartige groet,
George
Beste Ivan, wat een rakende openheid geef jij, zo herkenbaar geschreven, dank je wel voor het delen hiervan.
Ik ben er helemaal stil van, en bewonder je moed om ons mee te laten leven. (ik heb een partner gehad die dezelfde prikken kreeg en 93 jaar werd)
Dag Ivan,
Je waarachtigheid raakt me diep. Daarnaast: wat een “cadeau” dat jij zo openhartig over dit nare lot en zijn grillige bijverschijnselen schrijft.
Ivan en Marion bewondering voor je openheid , koester de momenten samen ,jullie hebben samen al zoveel meegemaakt met een lach en een traan ,dat kunnen ze jullie niet meer afpakken ! liefs Lieke B&D / Bonaire .
Pfff…
Dat je dit deelt Ivan en Marion is genereus. Dank.
Lieve Ivan en Marion, met tranen in mijn ogen heb ik dit intieme verhaal gelezen. Ik weet hoe het voelt maar dan van mijn kant. Mijn relatie is erop stukgelopen. Niet dat ik ziek ben, ben ‘gewoon’ in de overgang…
Mooi!
“De schaamte voorbij” deel 2, voor de man met prostaatkanker, door Ivan Wolffers.
Beste Ivan en Marion,
Jullie liefde en aantrekkingskracht is zo krachtig dat het soms dwars door de chemo-medicatie heen zindert. Heerlijk, ontroerend en voor iedereen bemoedigend dat er niet alleen de wanhoop en ellende is. Adembenemend hoe je de wanhoopsmomenten deelt en houvast vindt bij Marion.
hallo Ivan,
Tijdens het lezen waande ik mij even voor een oogwenk als een vliegje op de muur in de immense galerij van je meest intieme gedachten en gevoelens…….en daarvoor wil ik je bedanken…..en met mij,vast ook vele anderen!
Liefs Desiree
Ik heb een prachtige foto van Marion en jou liggend op kleden in een stoel: blauw geel en twee verschrikkelijke mooie lieve ‘samen” mensen. …op mijn prikbord hangen en dacht:”laat ik eens kijken of Ivan iets geschreven heeft”. …. Dat komt binnen. ..poeh… Ik zal maar maar dubbel genieten van het leven…
Wauw!
Ivan,
Je hebt me een traantje doen wegpinken, want je schrijft mooi en je voelt schitterend.
Een knuffel
Chin
Dag Ivan,
Het antwoord op de vraag die je jezelf stelt heeft het leven je gegeven. Uit liefde voor jou zou Marion kunnen knikken als je voor dat bad staat. Uit liefde voor haar ga je dat niet vragen. Dus, blijf uitkijken naar bandjes die afzakken en blijf schrijven.
Dag Ivan…je verhaal in onthutsend en prachtig tegelijk…en bovenal heel erg dapper …chapeau..xxx
Wat eerlijk en zo open beschreven; ik ga dit aanbevelen bij onze patienten die hier zeker steun en herkenning zullen vinden. Verder wens ik jou en Marion nog veel levensgeluk samen! Mijn man en ik waren bij Bol.com bij die boekpresentatie en we vonden jullie een leuk stel
Beate Ivan ,
Dank voor dit mooie artikel ,ik ben jaloers op jou omdat jij alles met Marion kan delen ,koester dat !
Ik kan dat helaas niet en moet maar met mijn prostaatkanker met uizaaiingen aleen zien te dealen en verwerken ,gelukkig gaat het goed met mijn PSA waardes, in maart 0,4 En juni 0,3 en ik moet morgen weer naar de uroloog en hoor dan ook de PSA ,is weer spannend,, maar voel me prima !
Mijn vrouw is alleen maar bezig met het wel en wee van onze twee volwassen zonen ,waarvan de jongste ziekte van aerger heeft en dus veel aandacht opeist ,maar zij weet daar geen raad mee en is heel veel met hem bezig ,wat veel te ver doorslaat !
Ik ben gelukkig geestelijk heel sterk en heb maar een kleinzoon van bijna 5 jaar oud ,waar ik ziels veel van houd en die sleept mij ook door de moeilijke tijden ,die ook ik wel eens heb !
Ik ga je boek morgen bestellen En uiteraard lezen .
Dank voor je wekelijkse op peppers!
Het ga jullie goed en geniet ervan !
Groeten,
Jan van Zanten .(66 jaar )
Sorry , moet zijn
Beste Ivan .
hoed af
Zo lief dat is wat er in mij opkomt.
Dat wat je deelt is een herkenbare emotie tastbaar en invoelbaar en je bent er zolang je dit kunt meemaken om alles te voelen te beleven en te doorstaan
Beste Ivan,
wat een ontroerend mooi en echt stuk.
Ook ik (vrouw, 46 jaar) heb al jaren een chronische ziekte.
Ook ik heb een partner die als een rots naast me blijft staan.
Ook ik verberg de schaamtevolle en schaamteloze momenten die deze ziekte met mij uithalen.
Voor iedereen verberg ik die.
Ik wil me van mijn beste kant laten zien aan de buitenwereld.
Dat ik een partner heb die me bijstaat in de donkerste momenten die deze ziekte voor mij- en hem- betekenen, beschouw ik als een ongewoon kado van iets wat ik dan maar ”het universum” noem.
Ik dank je dat je -anders dan ik-wel openhartig weet te zijn.
En ik feliciteer je met de vrouw die naast je staat.
Dat het jullie goed mag gaan.
Nog lang en heel erg lang.
L.
Hallo Ivan
Ontroerend verhaal,en zo herkenbaar voor mij,in de periode van ziekte van mijn man,helaas nu. 10 jaar geleden,maar alsof het gister was.En gister was ik jarig een huis met bezoek en….. de intieme momenten komen terug voor even,die zo zeldzaam toen waren,maar herinneringen pakt niemand mij af,Dank en wat zal ik tegen je zeggen,geen sterke,maar nog veel gelukkige en blije momenten,met elkaar.
Twee jaar later….en deze blog ontroert me nog steeds….weer….opnieuw….
XXX Maret