Er was een tijd dat kanker iets was dat anderen kregen. Ik was vierenvijftig jaar en veel te druk, maar dat had ik helemaal niet in de gaten. Druk zijn hoorde bij de leefstijl met een platina frequent flyers kaart en taxi´s die overal klaar stonden. Wie niet druk was had het niet getroffen in het leven, die stelde niet veel voor. Druk zijn betekende dat je belangrijk was, gevraagd werd om overal te spreken, voor hoge posities en voor adviezen. Aan druk zijn hing ook duidelijk een prijskaartje. Wie druk is kan meer vragen voor zijn tijd, want die is kostbaar. Op mijn vierenvijftigste reisde ik meer dan ooit. Telkens een ander vliegtuig in, op mijn laptop werken in de business class lounge en verblijven in hotelkamers die ik op den duur niet meer uit elkaar kon houden. Ze leken allemaal het zelfde, zelfs de schilderijen die er aan de muur hingen. Alleen als je uit het raam keek was het uitzicht verschillend. Vermoeid door de jetlag keek je, als je weer niet slapen kon, naar de lampjes in de stad en vroeg je af wat voor mensen daar woonden, welke ziekten ze hadden en wat ervoor zorgde dat ze elke ochtend weer opstonden, onder de douche stapten en vervolgens naar hun werk gingen. Dichterbij de bewoners van het land dan dat kwam je bijna niet. Als je zo druk was als ik dan bezocht je de toeristische attracties van de plaats waar je was beslist niet. Daar had je absoluut geen tijd voor. Nee, je zat in airconditioned ruimtes te vergaderen over de gezondheid van andere mensen. Die andere mensen zaten er echter nooit bij, want die woonden in delen van Accra, Johannesburg, Kuala Lumpur, Jakarta, Salvador de Bahia, Saigon waar je nooit kwam. Ja, ik zei in die vergaderingen wel altijd dat ze er bij zouden moeten zijn en de anderen knikten dan. Mijn handelswaar was het zelfs: hoe kun je de straatkinderen, de hoeren, de travestieten, de drugsgebruikers, de daklozen, de migranten die een andere taal spreken en misbruikt worden betrekken bij de preventie van aids? Trainingen en workshops gaf ik, adviezen aan ministeries leverde ik, onderzoek naar hoe dat beter kan voerde ik uit, artikelen schreef ik en een nieuwsbrief daarover gaf ik uit. Omdat je in beweging moest blijven ging je naar de gym om daar op een lopende band of een stilstaande fiets kilometers te maken. Daarna stapte ik fris naar de bijeenkomst. Wat zou er gebeurd zijn als ik nooit kanker had gekregen?
Ineens, in wat ongetwijfeld het drukste jaar van mijn leven was, hoorde ik de uitslag van een bloeduitslag waardoor ik als een druk fladderend vogeltje midden in mijn vlucht naar weer ergens anders getroffen door een veel te hoge PSA-waarde tot stilstand kwam. De dokter zei “kanker” en mijn leven veranderde. Toen de tumor behandeld was en het weer wat beter met me ging probeerde ik het nog wel eens. Ik maakte mezelf wijs dat ze me bij die vergadering niet konden missen en was te ijdel om sommige uitnodigingen te weigeren. Op de Internationale AIDS conferenties mocht ik niet ontbreken, want ik had ze – jaar in, jaar uit – allemaal meegemaakt en afwezigheid zou betekenen dat ik niet meer bestond, onbelangrijk was geworden. Ik spartelde nog wat tegen, wilde niet dat als mensen dachten over een deskundige op het gebied van participatie bij AIDS preventie van migranten ze niet als eerste aan mij zouden denken, maar het lukte me niet goed meer. Het kostte moeite te geloven dat het echt allemaal zo belangrijk was. Ik zag de congressen ineens als wat ze eigenlijk waren: jaarmarkten waar de oplossingen nooit gevonden werden en de vaste kermisklanten steeds hun kunstjes vertoonden.
Prostaatkanker is echter een tumor waar je vaak niet onmiddellijk aan dood gaat en toen ik eenmaal begreep dat mijn leven verder ging reorganiseerde ik het. Ik zat grotendeels thuis achter mijn computer en schreef. Natuurlijk, ik had altijd geschreven, maar sinds 2002 heb ik meer geproduceerd dan daarvoor. In dat jaar veranderde mijn lot en mijn leven.
Stel dat de kanker mij niet had gevonden of dat ik nooit ontdekt had dat er iets in mijn lichaam op hol was geslagen, zou ik dan nu nog leven? Zou ik dan nu nog steeds gehaast rond de wereld reizen? Zou ik dan gisteren op weg zijn gegaan naar de Wereld AIDS Conferentie in Australië? Ik denk dat ik via KL zou vliegen en daar een stop maken om een snelle vergadering bij te wonen op het kantoor van het migratie en AIDS netwerk dat ik mee heb helpen oprichten. Bovendien hou ik van die vlucht die rond het middaguur vertrekt en dan ´s morgens om zes uur in de Maleisische hoofdstad aankomt. Effectief, want dan heb je weer een hele dag voor je om te werken. Vlucht MH17, ik vroeg er altijd special naar bij mijn reisbureau. Daar zou ik dan op donderdag 17 juli ingestapt zijn.
Het gedicht van P.N. van Eyck De Tuinman en de Dood over de knecht die ´s morgens in zijn tuin de dood ziet en daarom snel te paard naar Isfahan vlucht eindigt als volgt:
“Waarom,” zo vraag ik, want hij wacht en zwijgt,
“Hebt gij van morgen vroeg mijn knecht gedreigd?”
Glimlachend antwoordt hij: “Geen dreiging was ‘t,
Waarvoor uw tuinman vlood. Ik was verrast,
Toen ‘k ‘s morgens hier nog stil aan ‘t werk zag staan,
Die ‘k ‘s avonds halen moest in Ispahaan.”
Het is ‘n serieuze waarschuwing geweest Ivan! Het werd tijd om het leven te gaan zien zoals het behoort te zijn. Er is meer!
Groeten,
Jan
Jij kan met een gerust hart te paard naar Ispahaan, het is jouw tijd nog niet…. 😉
Ivan, wat een prachtig verhaal je. Dit heb ik met grote aandacht gelezen.
Vooral dat einde van het door jou geciteerde gedicht, ontroerend.
Fantastisch goed artikel Ivan. Bedankt!
Koos Fernhout
Zojuist weer dat vertrouwde gezicht ontmoet in mijn lijfblad UITZICHT van de Moermanvereniging.
Zojuist weer die betrouwbare woorden gelezen die mij zeggen dat ik gelijk had toen ik al die jaren dat ik als verpleegkundige werkte dezelfde mening was /en ben toegedaan.
De medische wetenschap is beland in de sfeer van:
EEN MAXIMUM AAN KENNIS (?)WETENSCHAP EN BEHANDELMETHODEN, al of niet met valse hoop…
EN EEN MINIMUM AAN MENSELIJKHEID
.
Het is zo’n verkokerde tak van wetenschap geworden dat die NAUWELIJKS RUIMTE LAAT
VOOR ECHT- EN ONAFHANKELIJK ONDERZOEK
Professor van den Beukel in Delft refereerde hier ook aan bij zijn afscheidsrede.
Wanneer onafhankelijke denkers niet meer mogen denken staan de vorderingen in de wetenschap stil en worden onderzoeken overgenomen en de resultaten daarvan opgeëist door de industrie!!!/commercie!!
Het KWF loopt helemaal aan de leiband van de farmaceutische industrie.
er gebeuren nog wel goede dingen maar het is onverteerbaar dat een jonge moeder sterft omdat de statistiek had uitgemaakt dat ze met 3 chemobehandelingen vooraf en nog 8 chemokuren en 30 bestralingen én hormoontherapie daarna 10% meer kans op overleven zou hebben…..
Er is.ronduit over haar individuele wensen heengewalst en op haar angsten ingespeeld.
Ze is overleden, na een lange lijdensweg, en laat een man en 4 kinderen achter.
O.O.O, wat was ze moedig en wat heeft ze gevochten…zo werd achteraf gezegd.
Ik was boos omdat IK GEEN KANS KREEG HAAR OVER HET BELANG VAN GOEDE VOEDING TE
INFORMEREN EN HAAR EEN MOERMANARTS AAN TE BEVELEN OM HAAR COMPLEMENTAIR TE ONDERSTEUNEN.
IK WERD BIJ HAAR WEGGEHOUDEN OMDAT DIT KWAKZALVERIJ ZOU ZIJN EN ZE , WANNEER ZE DAAROP IN ZOU GAAN ZE BLIJK GAF GEEN VERTROUWEN IN DE REGULIERE BEHANDELING TE HEBBEN…..EN DAT VERTROUWEN WAS NU JUIST NODIG OM TE OVERLEVEN!! zo werd haar gezegd.
Soms denk ik: ik zou hier ook wel boeken over kunnen schrijven.
U heeft dat na grondig onderzoek al gedaan.
Ik ga ze lezen!
Wij zijn 70 en 80 jr oud.
Mijn man liep zojuist voor de 26e keer de 4daagse uit.
Hij was vroeger “ziek”‘.
Epileptisch geworden in de puberteit. DIAGNOSE TOEN: HIER KOMT U NOOIT MEER VAN AF.
(tegenwoordig probeert men wel of er rond het 21e levensjaar afgebouwd kan worden.)
Heeft zijn lever bijna verpest (veel te hoog GTI) door de medicijnen die hij daarvoor slikte.
Die heldere huisarts vroeg hem of hij een verborgen alcoholprobleem had terwijl hij geen druppel dronk…
Steeds een EEG met een dubieuze uitslag
Dan maar weer een nieuw medicijn uitproberen.
Nog steeds nachtelijke aanvallen,; DAN SNEL EEN EXTRA PIL TOEDIENEN,
ALTIJD SUF, KON ZIJN ZINNEN NIET AFMAKEN OF EEN GESPREK VOEREN.
AFGEKEURD VOOR ZIJN WERK ALS PTT-AMBTENAAR (TE TRAAG EN VERGEETACHTIG)
Tijdens ons vrijwilligerswerk in 2002 vergat hij af en toe zijn medicijnen in te nemen.
De aanvallen bleven weg dus lieten we dat maar zo.
we besloten de resterende pillen ook maar af te bouwen met het resultaat dat hij nooit meer aanvallen heeft en op dit moment functioneert ALS NOOIT TEVOREN.
IK HEB EEN MAN TERUGGEKREGEN DIE ACTIEF IS , 2 MOESTUINEN BEWERKT, INITIATIEVEN NEEMT (zelfs in de liefde), CREATIEF IS IN FRUITTEELT (hobby:oude appelrassen) EN IN HET KWEKEN VAN GEURENDE ROZEN. MAAKT LANGE WANDELINGEN IN ZIJN EENTJE EN, ZOALS GEZEGD, HEEFT DE 4DAAGSE VOOR DE 26e KEER UITGELOPEN ZONDER VERMOEIDHEID
We ondersteunen de leverfunctie op allerlei natuurlijke manieren en eten volkomen pesticidenvrij, slechte-vetten-vrij enz
WIJ LEVEN SAMEN EEN GELUKKIG EN GEZOND 2E LEVEN ONDER ZEGEN VAN DE ALMACHTIGE
Goh, het gedicht van mijn vader (huisarts). Mooi om weer te lezen!
En ook de rest van het weekboek 30. Dwingt tot nadenken; ‘wat jaag ik na?’
Prachtig geschreven en zo herkenbaar. Ook ik ga waarschijnlijk niet direct aan ‘mijn’ kanker dood, maar zal toch mijn leven ( weer) moeten reorganiseren. Dat lukt niet altijd in één keer, de valkuilen zijn onvermijdelijk. Druk, druk, druk en belangrijk werk….ach ja
Het gedicht De tuinman en de Dood kwam ik 25 jaar geleden tegen en heb het al die tijd in mijn agenda gehouden… Het is zo waar ! Ik lees je columns elke week, blijf vooral doorgaan!