De meisjes waren op slag de beste vriendinnen. Ze tekenden samen, renden achter elkaar aan, vertelden elkaar over de muziek die ze leuk vinden, gilden en lachten met de hoge stemmetjes van achtjarigen bij alles wat ze deden. Het was een wonder dat je tekort doet met de verklaring dat het waarschijnlijk komt door een grote dosis oxytocine die door hun zenuwstelsel spoelde. Wat voor woord je er ook voor bedenkt – verliefdheid, vriendschap, for ever and ever – het is precies dat wat het leven zo de moeite waard maakt.

“Het klikte wel meteen,” zeiden we later die dag bij het instoppen van onze oudste kleindochter.

“Ja,” antwoordde Helena. “Gaat het bij volwassenen ook zo?”

We zeiden iets over elkaar aardig vinden, regelmatig elkaar zien en op die manier elkaar leren kennen, maar ze keek ons een beetje verbaasd aan.

“Waarom kan het dan niet zoals bij kinderen?” vroeg Helena. “In één keer.”

Ik besefte dat ik één echte vriend in mijn leven heb en dat is Marion. Dat is iemand met wie ik naar een film kijk en na afloop bespreek, iemand die ik vertel wat ik denk waarna ze kalm zegt dat ik overdrijf, iets dat ik tegenstribbelend accepteer. Dat is iemand die net zo snel loopt als ik en ook niet zo maar moe is. Dat is iemand die door me heen kijkt en ik door haar zonder dat we elkaar hoeven vertellen wat we zien. Geen idee of onze relatie nog altijd op de normale oxytocine draait of dat we inmiddels loodvrije nodig hebben met een extra hoog octaangehalte, maar ook in dat geval weet ik dat het liefde is. Vooral omdat ik tegenwoordig niet altijd meer zo snel ben als zij en ze dan af en toe blijft staan. Zogenaamd om even op haar telefoon te kijken of er berichten zijn, maar dat is om mijn gevoelens te sparen.

Verder heb ik een netwerk van mensen die ik vrienden noem en met wie ik het prettig vind te om samen te zijn. Ze behoren niet in de categorie ´kennissen´ omdat ik uitkijk naar ontmoetingen met hen. Alleen zijn we zo druk hè. Maar als we elkaar zien dan vlamt het vuur vanzelf weer op.

De volgende dag brachten we onze kleindochters naar school. Ergens in de buurt van de school dronken we nog een kop koffie. “Even naar de wc voor we weer vertrekken,” zei ik tegen Marion.

Op de trap omhoog zag ik haar. Tot dat moment was ze een kennis geweest, een vriendin van iemand die we goed kennen. Een week eerder hadden we het bericht gekregen dat ze borstkanker had. Het had een vervelend gevoel in mijn buik opgeleverd. Kleine kinderen nog. Onhandigheid omdat je iets zou willen doen, maar wat dan? Marion had haar een mail geschreven, maar dat durfde ik niet.

“Mag ik je omhelzen?” vroeg ik haar – zo maar -, want in eens besefte ik dat ik haar vriend wilde zijn. Niet om samen te tekenen en te rennen, maar om de pijn te delen van die rotkanker. We wisselden niet veel woorden. Lukt het je? Sterkte hoor. “Mag ik je een keer bellen over voeding en kanker?” vroeg ze. Natuurlijk. Je kunt me altijd bellen.

Ze bleef die ochtend in mijn hoofd en ik vroeg me af of ik had moeten zeggen dat het zwaar is, maar dat je je moet richten op het leven, op de kinderen, dat ze met hun kleine probleempjes op school bij je komen, dat ze huilen omdat ze niet meer beste vriendinnen met hun vriendin zijn, maar gewone vriendinnen en dat je ze dan troost dat er nieuwe vriendinnen komen, die beter dan beste zullen zijn. Ik dacht dat ik haar had moeten vertellen dat je moet leren door het woord kanker – dat stomme ongevraagde obstakel op je levensweg – heen te kijken naar wat er allemaal daarachter op je ligt te wachten. Maar dat kwam later pas bij me op.