Er zijn veel dingen die je niet wil weten. Bijvoorbeeld dat de Japanner Motoori Norinaga de eerste was die het woord mono no aware gebruikte, een term waarmee de schoonheid van het tijdelijke in het leven wordt aangeduid. Wij hebben daar geen woord voor, hoe in het voorjaar de bomen heel even bloesem dragen waardoor we blij worden, maar we weten tegelijkertijd dat het snel voorbij zal zijn.
Ik wil ook niet weten dat het proces waarbij de kankercellen zich voeden ten koste van de gezonde cellen een naam heeft, het Warburgeffect. Je moet wel heel ijdel zijn om je naam te willen verbinden aan zo’n verschijnsel. Voor mij zou de term ‘roofceleffect’ voldoen. Je snapt het meteen. Je ziet zo’n cel als een verwend kind in de crèche voor je, blèrend dat hij niet genoeg heeft maar ondertussen heeft hij wel het meeste snoep van alle kinderen in zijn te dikke buik gepropt.
Ook zou ik liever niet weten dat via een speciale petscan het aankoekproces van toxische amyloïden in onze hersenen gevolgd kan worden. Dat is de stof die op onze zenuwen klontert en ons uiteindelijk de ziekte van Alzheimer bezorgt. Het is de stof die al onze woorden opslokt, een voor een, tot we uiteindelijk niet meer in staat zijn om de woorden te voegen bij de dingen, en ontmenselijkt eindigen. Wat rest is het zwijgen.
Er is nog zoveel dat ik nog heel even zou willen onthouden. Het gevoel dat ik had toen ik voor de eerste keer alleen op vakantie ging en ervan overtuigd was dat op dat moment mijn leven begon. Hoe ze over het schoolplein liep. Het hert in haar ogen. Hoe ze zich schuchter steeds meer bloot gaf tot ik dacht alles van de wereld te begrijpen. De overmoed die ze in me wekte. En ook dat ik Marion beloofd had antikalk mee te brengen want die is op. Dat ik tegen haar gezegd had haar te waarschuwen als het elf uur is omdat er dan een interviewer voor haar komt. Allebei ben ik vergeten en ook weet ik de naam niet meer van de lachende persoon met wie ik sta te praten en waar ik hem van ken.
“Ach, dat heeft iedereen die wat ouder wordt wel eens,” troost ze mij, maar Marion is mijn getuige, maakt me elke dag mee en ziet haarscherp dat het minder wordt. Soms betrap ik haar erop dat ze ook iets vergeten is en dan lachen we samen, want onze geheugens vullen elkaar aan. Als het zwarte en het witte deel van het yin-yang teken. Zij de emoties en ik de uitleg. Als we bij mijn schoonmoeder zijn geweest, die nu zeven jaar weduwe is en bij wie de Alzheimer haar kortetermijngeheugen total loss heeft gereden, valt er een schaduw. Ze verontschuldigt zich onophoudelijk met de woorden “Ja, ik kan er niets aan doen want ik ben mijn maatje kwijt. Die hielp me altijd bij het onthouden.” Ach, Marion wat moet er van ons worden als een van ons alleen komt te staan?
Ik ben wie ik ben omdat iemand mij maar een woord hoefde te voeren en een voor een trok ik dan alle woorden en de verhalen die ik daarmee gedurende mijn leven verteld had naar boven. Het lukt nog wel, maar soms zit er een mottengaatje in het netwerk van tekens en betekenissen. De medicijnen die ik gebruiken moet om te zorgen dat mijn kanker niet overschakelt op het Warburgeffect doen me helaas sneller verouderen en zullen mijn grijze cellen uitroken. Ik vrees dat het een wedstrijd zal worden tussen het vergeten en het roofceleffect. Waar moet ik blijer mee zijn?
Ik mag nog best wat taal kwijt raken, maar sta me me in godsnaam toe de woorden waar ik zo van houd nog even te bewaren. De woorden van de liefde, van de weemoed en ook mono no aware vind ik wel een dierbaar woord. Het tijdelijke omhelzen, van het leven genieten zo lang het er is en als het geheugen niet meer weet dat ik Ivan ben, dan is de bloesem gevallen en komt hij volgend jaar niet terug.
Beste Ivan,
Door mijn huisarts ben ik op uw site gewezen. Sinds oktober vorig jaar weet ik dat ik prostaatkanker heb met metastasen in bekken, een rugwervel en een rib. De Uroloog hier in het Alrijne ziekenhuus, Dr Snellen, vertelde mij letterlijk ” U bent in de prijzen gevallen, u heeft prostaatkanker” . Was te verbouwereerd om gelijk te reageren. Heb wel een klacht ingediend. Uiteraard heb ik nu ook een andere uroloog. Uw blog heeft mij op het idee gebracht om ook een blog te beginnen om een en ander te verwerken. Lees elke week met belangstelling uw blog.
Zelf volg ik ook via internet alle onzin die wordt geschreven over alternatieve behandelingen. Onze ziekte is ook dubbel allemaal, je voelt je goed en hebt geen pijn en toch ben je doodziek. Samen met mijn eigen lief maken wij er maar het beste van, denken er niet teveel aan en doen zoveel als mogelijk onze gewone dingen.
Over wat u schrijft in uw blog is voor ons heel herkenbaar.
Met vriendelijke groet,
Pieter de Vries
Alphen aan den Rijn
Tranen krijg ik bij het lezen van je relaas Iwan,ik herken veel en ben even stil, laten we genieten van deze mooie lente dag en de rest even opzij schuiven, voorzover dat gaat. !
Zo dapper en duidelijk je innerlijk gevecht dat je later zelfs niet meer als zodanig herkend..jou rest de vraag..wie wint de race..de kanker of de alzheimer…
In alle geval heb je de spirit waarop je je moet vastpinnen in vol vertrouwen zelfs via volledige overgave….of ..andere optie…je grijpt de alternatief saamgebundeld met overtuiging dat je het gaat winnen van betitelde kwalen en euvels..en belief you me..wanneer je een overwonnen hebt volgt de een na de anders…stand tall..respect…inner power…
Tsja….als lotgenoot vloeien de tranen bij het lezen….dilemma’s en stille verlangens hinkelen van hersenkwab naar hersenkwab tot er niets meer te hinkelen valt..
Intussen, Ivan, lukt het jou nog steeds om die woorden te gebruiken die er toe doen, woorden die ogen met tranen vullen, woorden die troosten en raken.
Alles gaat voorbij, ook de slechte dingen, ook de mooie dingen maar Nu blijft het altijd.
De vorige week houd je vol bravoure een prozaisch ‘pleidooi’ voor het jachtinstinct in ons en dan nu een poetische roep om dat ene zo belangrijke voor jou, dat woorden kunnen geven aan wat jou raakt en die momenten zelf nog even te laten duren… Dat jouw wens moge geschieden! Xx
Ach, Ivan…
Sjonge zeg: hier krijg ik echt een dikke strot van om het maar eens onomwonden te zeggen. Woordkunsternaar die je er bent. Ontroering maakte zich van me meester bij het lezen. Dank je wel!!! Ga svp nog heel lang door met het messcherp onder woorden brengen van wat er in je omgaat en zoveel meer. Hartegroet!! ❤
Dank Ivan voor, alweer, zo’n mooie verwoording van je gevoelens!
Je schrijft :” dan is de bloesem gevallen en komt volgend jaar niet meer terug…” en je weet zelf ook wel dat de bloesem niet valt. De bloemblaadjes vallen. Het hart blijft. En dat vormt de vrucht. Een heerlijke vrucht als die rijp is. En uit de pit van die vrucht kan weer een nieuwe boom groeien, met bloesem, met vruchten, met pitten waardoor er een nieuwe boom kan groeien.
Nu al verdriet hebben om wat komen gaat…ach, als het er is is het verdrietig genoeg. En ervaring heeft me geleerd dat er een kracht in je is die je zelf niet verwacht had. Zodat al dat mooie dat de gezamelijke liefde je gebracht heeft, nooit ophoudt te bestaan. Marion zal die kracht ook hebben….Jij ook.
Ik volg met heel veel belangstelling de blogs. Zit zelf ook in de molen en mis nog steeds
een mee levende uroloog. Door verloop met de achtste bezig sinds 2008.
Maar de drie deeltjes hebben me geholpen door de eerste tijd te komen,, hartelijk dank daarvoor.
graag tot een volgende keer.
Jan.