In mijn droom was ik aanwezig op mijn eigen crematie of begrafenis. Over wat het moet worden heb ik nog geen beslissing genomen omdat het nog zo ver weg is. Ik droom niet zo vaak, maar naarmate ik ouder word slaap ik onrustiger en kan mijn nachtelijke gedachten en de dromen die zich gedurende de nachtrust in mij losmaken niet meer goed van elkaar onderscheiden. Misschien was het wel helemaal geen droom en heb ik alles verzonnen, maar wat maakt het uit? Het komt ongevraagd op in mijn hersenen terwijl ik het prettiger zou vinden als die zich bezig zouden houden met de zinnen die ik nodig heb om mijn roman af te schrijven.

Misschien heeft het te maken met onze eigentijdse cultuur, waarbij de angst het leven te verliezen de dood overal heeft doen verschijnen. Iedereen die gehoord heeft dat er een gezwel in zijn lijf zit – ikzelf incluis – begint de zelfde dag nog een blog, elke krant heeft zijn eigen doodskraaier en het interview met mensen die gehoord hebben dat het binnenkort is afgelopen lijkt de opwindendste reality-tv die voorstelbaar is. De overgang van leven naar dood is echter nog al saai en krijgt overdreven veel aandacht. Het is net zoiets als Kim Kardashan. Je leest overal over haar, maar je weet helemaal niet wat ze gedaan heeft om beroemd te worden, behalve dat ze haar billen aan de wereld heeft getoond. De dood kan ons niet eens zijn kont tonen.

Mijn droom moet denk ik in dat kader geplaatst worden. Hij heeft een plekje in mijn hersenen proberen te veroveren, een psychometastase. Daarom loop ik nu rond op mijn eigen overlijdensplechtigheid om te kijken of wat ik bedacht heb voor mijn heengaan wel goed verloopt en het liefst zou ik nog wat regieaanwijzingen geven. Wordt de muziek die ik gekozen heb om iedereen aan het huilen te brengen wel gedraaid en in de juiste volgorde? Zijn de mensen die ik verzocht heb iets aardigs over me te zeggen wel gekomen en maken ze niet toch stiekem gebruik van de gelegenheid iets over me te beweren dat ik nooit meer kan rectificeren? Wordt het videootje dat ik van mezelf gemaakt heb om iedereen een laatste groet te brengen – de sterfselfie -wel getoond? Zijn er wel grote collectebussen geplaatst voor een goed doel zodat de mensen – op eigen kosten overigens – kunnen zien wat een goed mens ik toch geweest ben? En wat is het effect van het langzaam in het niets verdwijnen van mijn stoffelijk overschot?

Ik was er in mijn droom, maar niemand zag mij en ik kon er daarom niet van genieten. Het valt erg tegen op je eigen begrafenis te zijn. Bovendien bleef ik een beetje achter in de zaal hangen waar twitteraars, facebookvrienden en kennissen die ik op speciale gelegenheden wel eens tegen het lijf loop gezeten waren. Het was niet zo druk als ik had gehoopt. Ik had het prettig gevonden als er ook veel mensen moesten staan omdat er onvoldoende plek was, dicht tegen elkaar aan, een beetje op elkaars tenen. Ik had niet de moed naar de eerste rij te lopen waar mijn lief, mijn zoon, mijn kleindochters, mijn moeder en alle anderen die ik in mijn hart steeds meedraag zaten. Ook al konden ze me niet zien, ik durfde niet in hun ogen te kijken. Nee, nee. De droom veranderde bij die gedachte in een nachtmerrie en in mijn halfslaap probeerde ik het een ander verloop te geven. Ik had terwijl ik leefde nog een generale repetitie moeten houden en het niet zo pompeus op moeten zetten. Zo lang heb ik geprobeerd de dood te bagatelliseren en dan zou ik aan het slot van mijn leven nog door de knieën gaan door mijn ijdelheid.

Geen cremeercircus voor mij want zo´n begrafenisceremonie is bedoeld voor de overlevenden. Na afloop gaan ze met een rustig gemoed en schoongewassen ziel de deur uit, zonder zich de kleine nalatigheden die we nu eenmaal in de menselijke communicatie wel eens meemaken te herinneren naar buiten terug naar het dagelijks leven. Ze moeten “het was mooi” zeggen, want ze hebben de dood weer even overwonnen omdat ze bij de koffie met cake – die ik natuurlijk had vervangen door Indische hapjes – alweer kunnen lachen. Van opluchting en blij dat ze elkaar in ieder geval nog hebben.

Ineens begrijp ik wat ik beter kan doen. Laat me zoiets bedenken en organiseren voordat ik er niet meer ben – een voorcrematieceremonie -, zodat ik er zelf ook nog iets aan heb? Dan geef ik een soort conference over de stand van zaken van mijn lichamelijk verval en geestelijke achteruitgang. Niet over hoe het met mijn kanker is, dat is niet meer dan de billen van Kim Kardashan. Niemand is echt geïnteresseerd, alleen een enkele doodsvoyeur. Nee, ik vertel over de leuke dingen die ik het jaar ervoor heb meegemaakt. Ik lees een paar stukjes voor die ik geschreven heb en waarover ik tevreden ben, laat de tien mooiste foto´s die ik heb gemaakt zien en leg uit waarom ze me zo raken. Ik vertel iets over de drie beste films die ik zag en over de boeken die me niet meer los laten.

Het wordt een feestje om het leven te vieren, de dood gefopt want we komen niet bijeen omdat hij zich heeft aangediend, maar we verzamelen ons op een verborgen locatie waar wij van de geheime sekte van aanbidders van het leven de PSA´s, de scans, de bijwerkingen, de nieuwe uitzaaiingen niet toelaten. Ik sta op een podium met zo´n loopmicrofoontje waar ik elke gedachte die bij me opkomt inblaas en hij komt terecht bij een handvol of meer mensen. Zo  verbinden we onze hersenen met elkaar en lachen samen of laten een gemeenschappelijke traan. O, wat is het leven toch mooi. Mocht ik een jaar later nog niet dood zijn dan doen we het gewoon weer. Een jaarlijkse traditie. Misschien kunnen we dat op de zeventiende mei doen, de dag dat ik het leven ontving. Wie is op het onzalige idee gekomen om sterfdagen te herdenken? Stom. Ik ben niet geïnteresseerd in de celebratie van de dood. Het leven, het leven. Schop de kanker de deur uit. Doe niet zo dramatisch over de kans dat je er morgen niet meer bent, want zo bijzonder is de dood niet.