“I feel good, I know that I would” zingt James Brown. “I feel nice, like sugar and spice”. Ik heb mijn leven lang de woorden zonder nadenken nagezongen. Sinds kort snap ik de tekst. Elke ochtend wil ik me ´good´ en ´nice´ voelen, ook al word ik wakker met pijn in mijn heup en weet ik niet goed met welk been ik eerst uit bed moet stappen. In de loop van de dag vergeet ik de pijn wel weer en als me gevraagd gaat “Hoe voel je je?” zal ik de woorden van James Brown gebruiken: Ik voel me goed, ik voel me lekker. Maak je geen zorgen over mij en doe zelf goed je best om er ook vandaag weer iets moois van te maken.

James Brown heeft het zelf geschreven en iedereen kan het zo meezingen. Moeilijk is het niet. Wel voor een van de koorleden in de film Young@Heart uit 2007. Regelmatig is hij tijdens de repetities in de war. Het is ook niet vreemd, want hij is al boven de tachtig. Net als de andere koorleden trouwens. Ik zag de film pas deze week omdat ik aan het geweldige project mee mag doen waarbij we de 25 beste ´medische´ films uitkiezen. Daarom doe ik elke avond een andere dvd in de speler en kijk naar wat ik al ken of – zoals bij Young@Heart – iets wat ik nog nooit heb gezien. Wat vreselijk stom dat ik de film vijf jaar geleden gemist heb, want het is een feest om Young@Heart te zien. Voortdurende emotie om teksten die je je leven lang al kent, maar nu een nieuwe betekenis krijgen.

HetYoung@Heart koor komt uit NewHampshire in Massachussets, maar is inmiddels wereldberoemd en af en toe maken ze de oversteek naar Europa. Hoewel de koorleden als het hen individueel gevraagd wordt zeggen dat hun voorkeur naar klassieke muziek uitgaat zingen ze samen punk en rockmuziek en wat gaan de teksten als je naar hun gebroken stemmen luistert goed werken. “We’re on a road to nowhere” Tja, wat moet je dan nog zeggen? Nog niet te spreken van hun vertolking van ´For ever young´ in een gevangenis met jonge kerels die hun leven nog voor zich hebben.

Er is ook niets mooiers dan zingen. Op de Middelbare School wilden we een band opzetten en omdat ik alleen de blokfluit kon spelen – iets wat nu niet bepaald een aanbeveling was voor sollicitatie bij een rockband – stelde ik voor dat ik wel zou zingen. Middagen lang stond ik in mijn zolderkamer ´We gotta get out of this place´ van de Animals te repeteren. Aan mij zou het niet liggen. We hebben nooit opgetreden en ik ben daardoor waarschijnlijk slechts een ervaren autozanger geworden omdat ik toch iets met mijn geheime ambities wilde doen. Vanuit het diepst van je hart meeschreeuwen met de autoradio, zodat de bestuurders in andere auto’s bij de stoplichten verbaasd, maar ook een beetje vertederd, naar je kijken. Ook heb ik twee keer in Vietnam waar ik werkte, aan een karaokesessie die de universiteit bij mijn afscheid organiseerde meegedaan, maar daar is het publiekelijk optreden bij gebleven.

Na het zien van de film zou ik voor willen stellen om uit de AWBZ-middelen in elk tehuis waar ouderen terechtkomen omdat hun kinderen en de samenleving geen raad meer met ze weten, een koor wordt opgezet, want zoals de koorleden in de film zeggen, ze leven als ze zingen. De een lijdt aan hartfalen en heeft zuurstof nodig, de ander heeft een aantal chemokuren achter de rug vanwege zijn kanker. Het zijn bijkomstigheden, want ze kijken uit naar de repetities en het gaat in het leven om de volgende uitvoering.

Over twee maanden word ik 65 jaar en ik denk dat ik om dat te vieren maar naar Rotterdam ga waar het koor toevallig optreedt. Nou ja, wat is toeval als ik even op google kijk voor het exacte jaar dat de film uitkwam en het eerste wat ik zie een uitnodiging is om kaarten voor het concert te kopen. Mijn prostaatkanker zal ik uitdrukkelijk uitnodigen om mee te gaan en ik hoop dan maar dat hij ook plezier zal hebben. Ik ga daar in de zaal van de Rotterdamse schouwburg meezingen tot de mensen die ik uitgenodigd heb me te vergezellen zich dood schamen, maar als ik ´Fix you´ van Coldplay meezing zal ik me goed en lekker voelen.