Juist op het moment dat ik dacht “Wat moet ik nu in hemelsnaam nog schrijven over prostaatkanker”  zag ik het artikel over de kortere duur van de hormonale behandeling. Je zou dan dus korter van je  testosteron beroofd zijn! Is er dan mogelijk toch een behandelvakantie waarin ik nog een keer mijn mannenhormoon terugkrijg zodat ik kan spelen in de avondzon met de andere jongens van mijn klas die ook nog even na het eten naar buiten mogen tot moeder ons naar binnen roept omdat het de hoogste tijd is om naar bed te gaan?

Momenteel behandelen artsen mannen met prostaatkanker gedurende twee tot drie jaar met die middelen, maar dat kan veilig worden gehalveerd. Helaas, het gaat over andere mannen dan ik. Bij hen zat het nog in de kapsel toen het gevonden werd. Bij mij was het tien jaar geleden er al doorheen en zijn we nu met de achterhoedegevechten bezig. Met uitzaaiingen kun je niet meer de andere kant op kijken en moet de hormonenvreter eraan te pas komen. In oktober moest ik eraan geloven en over een maand is het een half jaar dat ik de buikprikken krijg. In die tijd sta ik weer als een testosteronloze jongen van tien in de wereld, maar met gevoelens, ervaring en herinneringen van een man van bijna 65. We zullen kijken of het gezwel dat kosteloos bij me inwoont een beetje mak door die prikken wordt en als dat zo is roepen we de hormoonjagers even terug om te zien dat zo blijft. Dus een vakantie is niet echt uitgesloten.

Ik heb ook echt vakantie nodig. Onderzoekertjes schrijven namelijk dat de vermoeidheid die bij kanker hoort sterk wordt onderschat. Dokters weten er sowieso geen raad mee. Die zijn al druk genoeg bezig met het in de gaten houden van de PSA. Ze raden aan om wat meer te gaan bewegen. Dat is misschien wel verstandig, maar je was al moe toch… En dan nog wel zonder testosteron dat je zo lekker vitaal en scherp houdt. Zo´n dertig procent van de vermoeide mensen met kanker krijgt een slaappil voorgeschreven. Het klinkt niet als wetenschappelijke geneeskunde, maar het lijkt meer op rijmerij. “Dokter, ik slaap zo slecht.” Wat allitereert er lekker met slaap? Slaappil natuurlijk.

Ja, ik word ook vaak midden in de nacht wakker en het is gebruikelijk dat dan de hersenen onmiddellijk weer gaan denken. Als je tien bent denk je over wat je later zult worden, als je twintig bent over de meisjes die je bekoren, als je veertig bent over je plannen om de wereld te veroveren, als je zestig bent misschien over wat je allemaal zult gaan doen als je gepensioneerd bent, maar als je 65 bent en je hebt kanker, dan komen je gedachten vanzelf uit bij dat gezwel en de pijn in je rug waardoor je niet lekker ligt. Een slaappil om je te verdoven zodat je niet kunt denken en de volgende ochtend nog half gedrogeerd wakker wordt? Dat lijkt me niets. Dan kun je beter leren mediteren.

De kankervermoeidheid wordt voor een groot deel veroorzaakt door wat er allemaal bij komt en niet door die kanker zelf. Er zijn als je je ogen opent gewoon ineens veel meer vragen dan dromen.

Ik geloof niet in astrologie en zie het meer als een gezelschapsspel, als iets waardoor mensen leuk kunnen communiceren als ze niets beters aan elkaar te vertellen hebben. Ik ben daarom niet de persoon om diep in te gaan op de stand der sterren. Omdat ik van 17 mei ben, ben ik een stier en ja, ik zet de benen schrap, kijk naar een punt in de verte en zie alleen nog maar de rode lap. Zo studeerde ik voor mijn tentamens, zo maakte ik mijn medicijnboeken en zo ben ik nog steeds elke dag druk, kom tijd te kort en kan niet goed stoppen met werken. Al die vaste rituelen die mijn dag vullen zorgen er in ieder geval voor dat ik nergens anders aan kan denken.

“Wat je er ook van vindt Ivan,” zei Marion. “We hebben vakantie nodig.” Binnen een half uur hadden we een wild besluit genomen. Iets met zon en avontuur. Mijn fototoestel gaat uiteraard mee op vakantie en ook is het onvermijdelijk dat mijn gezwel meegaat. Zoals gebruikelijk betaalt die klaploper natuurlijk weer niet voor zichzelf.