´Afscheidsrede´ staat er op de uitnodiging van de universiteit. Het klinkt een beetje als de aankondiging op een rouwkaart: “er is gelegenheid tot afscheid nemen in de aula op 31 januari 2014 om 15.45”. Naarmate de datum dichterbij kwam had ik steeds meer moeite om het woord uit mijn mond te krijgen. “Hoe gaat het met je?” vragen mensen na het ontvangen van de uitnodiging bezorgd aan me. Ik zoek een ander woord dan op de kaart staat en leg uit dat het alleen maar een administratief afscheid is. Mijn werkgever hoeft me niet langer elke maand te betalen en zwaait me uit. Dat is te lang, te gecompliceerd. Uitleggen dat het vanwege mijn emeritaat is blijkt een nog zwaardere opgave. Ik zie menigeen wanhopig oefenen dat woord in één ruk uit zijn mond te krijgen.
“E… e… e… Emiraat”, proberen ze.
“Nou zeg dan maar gewoon pensioen,” leg ik uit. “En dan mag ik nog een laatste keer college geven, vooral voor mijn familie en vrienden. Dan hebben die dat ook eens meegemaakt.”
Alsof ik aan de eettafel niet vaak genoeg aan de arme zielen die toevallig bij ons komen eten uitleg hoe het allemaal gesteld is met de toename aan chronische ziektes en de gezondheidszorg die we niet meer kunnen betalen. Als ik het aan mijn buitenlandse vrienden schrijf, reageren ze echter vol ontzag. “Oh, emeritus professor”. In het buitenland stelt het nog wat voor, maar bij ons is deze eer weggelegd voor iedere hoogleraar die erin is geslaagd de pensioengerechtigde leeftijd te bereiken.
Aanvankelijk had ik gezegd dat ze het maar moesten laten zitten. Het valt namelijk altijd op een vrijdag en dat is de dag die ik in mijn agenda vrij houd voor het geval ik mijn kleindochters van school moet halen. Maar er werd lichte druk op me uitgeoefend om het toch maar te doen en dus schikte ik me, zoals ik me ook schikte in de voorgestelde datum. Veel liever had ik het op 17 mei 2018 gedaan. Dan word ik zeventig. Ik wil helemaal niet weg, begrijp nu eindelijk waar het allemaal om gaat, heb nog een hoop te vertellen en zit nog vol energie. Ik kreeg echter ingefluisterd dat er jongere mensen staan te dringen om mijn plek in te nemen. Dus dan weet je wat je te doen staat.
Het lijkt misschien wat overmoedig van me dat ik over 2018 dacht, maar waarom zou ik de prostaatkankerdiagnose niet nog vier jaar langer op aanvaardbare wijze overleven? Hangt er soms een kaartje met mijn houdbaarheid aan mijn linkeroor?
Niet alleen de vrienden die ik te weinig zie zijn in de war door het woord afscheidsrede. Toen de universiteit een persbericht had rondgestuurd dacht menigeen in de media dat het met me was gedaan. Menselijke hersenen werken nu eenmaal associatief. Kanker en afscheid is een vertrouwde combinatie. Het veroorzaakte een warme hartelijkheid in de vorm van ´laatste interviews´. Ik moest zo vaak over mijn afscheid praten dat mijn tong verkrampte. Uiteindelijk kroop bij Marion en mij iets binnen dat het beste te omschrijven is met de toepasselijke term ´grafstemming´. Een niet te duiden gevoel van dreiging kwam door de kieren het huis binnen. Er was niets om over te klagen want mensen reageerden allerliefst en vriendelijk, maar het leek wel of ik gecondoleerd werd op mijn eigen begrafenis. De afgelopen tien dagen ging het steeds meer voelen als een gelegenheid om bij mijn eigen heengaan aanwezig te zodat ik kan horen wat mensen slechts zeggen als je met gesloten ogen in een kist ligt. Ik ben echter niet van plan iedereen te vriend te houden door nu ook netjes binnen niet al te lange tijd aan de prostaatkanker te creperen.
Dat wil ik gewoon niet en het kan ook niet. Ik zal van me af slaan en me verweren. Ik wil me nog niet af laten leggen en in een donkere ruimte belanden of het gebouw via de schoorsteen verlaten. Ik zal met alle kracht die ik bezit in mijn afscheidsrede over de toekomst praten, over waarom al die aanwezigen bedreigd worden doordat wij mensen bijna niet meer in staat zijn te leven in de samenleving die we samen gemaakt hebben en ons uiteindelijk ziek maakt. Van alles hebben we te veel gehad, van het zoet, van het vet, van de antidepressiva, van de pijnstillers, van het zout, van de pleisters op de wonden, van de stress, van de porno, van het fastfood, van het verdriet, van de lachebekken op de televisie, van de gezondheidszorg, van de middelen tegen maagzuur, van de lange autoritten, van de vervuilde lucht en daarom gaan we samen dood. Een voor een. Ik zal in mijn rede vertellen dat we de wereld rondom ons nog kunnen veranderen, dat het niet te laat is en dat ze mij daarbij nog hard nodig hebben.
Prachtig, krachtig, inspirerend! Ga zo door!
Je vergeet wat, bedankt dokter Ivan voor de bewustwording van medicijnen en hun werking, toen ik eind jaren 70 de opleiding deed in het toenmalige Dijkzigt Ziekenhuis werd het kleine medicijnboek besproken wat u toen had geschreven, en in heel mijn leven vroeger in mijn werk en later in mijn gezin had ik profijt van juist dit boekje. En nu laat je ons genieten van hele mooie foto’s, reizen familie en nog meer, dit is geen afscheid maar juist een nieuw begin.
Chapeau!!!
Beste meneer Wolfers,
Zolang u de inzichten die uw zoektocht in het leven u brengen zo helder en toegankelijk blijft delen met uw publiek, is er geen sprake van afscheid. U hebt de gave om uw inzicht in een complexe wereld eenvoudig te verwoorden en de zoektocht van anderen daarmee een beetje te verlichten. Dus we hebben mensen zoals u inderdaad nog steeds hard nodig om ons te helpen de wereld te verbeteren.
Zelf ben ik helaas minder vaardig in het helder en licht verwoorden van de vele inzichten die mijn zoektocht mij oplevert.
U vat uw inzicht in de wereld samen met de bewering dat we van alles te veel hebben gehad. Klopt! En dien ten gevolge hebben we ook van alles te weinig gehad. Zoals groenten en fruit en tijd voor echt koken en echt eten. Daarom geloof ik in de kracht van stadslandbouw als methode om gezondheid te bevorderen en de wereld van onderaf te veranderen. De gezondheidszorg ziet hier nog geen heil in omdat het niet past binnen het gangbare verdienmodel. Misschien een leuk onderwerp voor u om eens over te schrijven en zo actief bij te blijven dragen aan de veranderig van de wereld. Ik wens u nog vele strijdlustige jaren in goede gezondheid toe.
Nog in bed lezen we o.a. Jouw verhaal van gisteren en het is weer genieten geblazen. Fijn dat we erbij konden en mochten zijn. Ga graag met veel en interessants door. We blijven je volgen en komen heel graag op jouw feestje op 17 mei 2018.
Veel liefs en tot snel. Marga en Ruud
Goed te lezen dat je gewoon doorgaat, ook al is er mss iets veranderd in het directe wereldje om je heen.
Er zijn zeker heel erg veel mensen die baat hebben gehad bij wat je hebt gedaan en wat je nog steeds doet. Ik herinner me boekjes in de kast bij mijn ouders met tekeningetjes van Opland op de voorzijde. In de geneeskunde zijn voeding en levenshouding nog steeds ondergeschikt. Ook rond medicatie zijn er nog altijd veel misstanden. Nog geen week geleden mbt producent Ranbaxy.
Veel geluk, sterkte en moed in de nieuwe periode die nu aanbreekt.
Nieuwe ronde, nieuwe kansen!
En full colour in de “televaag” ook nog zag ik vanochtend !
Raak, en mooi geformuleerd: een samenleving die we samen gemaakt hebben en die ons uiteindelijk ziek maakt. En van alles waar we teveel van hebben gehad. Sommigen van ons zijn al wakker, maar vele anderen hebben jouw kritische woorden hard nodig om zich ook te realiseren dat het anders moet!
Ivan, je zal het wel weten maar vandaag las ik dat het Catharina Ziekenhuis in Rindhoven is eerste met Radium-233 behandeling.
Vooral hoopvol dat de grootste ellende van botbreuken en ingezakte wervels voorkomt.
http://www.ed.nl/extra/gezondheid/prostaatkankerpati%C3%ABnt-leeft-langer-met-radium-1.4199673#
Esther Tenhagen (docent natuurgeneeskunde HvNA): Dank je wel Ivan Wolffers voor je kritische houding t.o.v. de gangbare wetenschap en zorgverlening. Bij mij en veel van mijn collega’s staan je boeken in de kast.
Hallo Ivan,
Als generatiegenoot kijk ik bewonderend naar alle werk wat je verzet hebt. Als astroloog ben ik benieuwd naar het feit of je alles gedaan hebt, wat je voorspeld werd in je geboortehoroscoop. Als regressietherapeut ben ik benieuwd of je hypnose naar vorige levens overwogen hebt om optimaal inzicht te verwerven over je acceptatie van de dood in dit leven. Als mens dank ik je voor al je felle kritiek op het vervuilende in onze maatschappij. Goede reis, wanneer je ook gaat.
Peter den Haring, Den Haag
Redactie Tijdgeest Magazine
The Discovery of Extraterrestrial Life Documentary (2018) HD
Diana: Conspiracy Theories DOCUMENTARY HD] (2018) Reddit Sport
Alexander The Great ‘The Path to Power’ and ‘Until the End of the World’ Documentary (2018)