Mannen vinden het prettig om te zeggen “Mijn secretaresse vroeg me…” Het drukt in enkele woorden je status en macht uit. Ten eerste deel je en passant mee dat je over de steun van een secretaresse beschikt. En ten tweede vraagt ze iets, terwijl de man in kwestie en zijn secretaresse ten volle beseffen dat zij meestal meer weet dan hij. Om mezelf op het goede pad te houden schrijf ik daarom maar “De office manager op onze afdeling informeerde of het wel goed met me gaat”.
Ik lees de laatste mail die ik aan haar schreef en zie dat ik op haar vraag ten behoeve van het overzicht voor de afdeling over wat ik in 2012 allemaal gepubliceerd heb antwoordde: “Bewaar zelfs al die stukken niet. Het leven is kort en vluchtig en het is een illusie dat je veel langer herinnerd wordt dan zolang de visboer zijn vis in de krant met je overlijdensadvertentie verpakt.”
Wat moet ze wel niet denken? Die man is al zo oud dat hij niet meer weet dat de visboer geen kranten meer gebruikt en hij is door zijn prostaatkanker vast en zeker zwaar depressief! OK, depressie is een mogelijke bijwerking van mijn behandeling, maar ik denk niet dat het dat is. Natuurlijk is dit het jaar dat ik 65 word en het wordt steeds moeilijker om te blijven geloven dat het beste nog moet komen, maar ook dat is het niet. Ik vermoed de ware oorzaak.
Vandeweek ben ik met Marion mee geweest naar Bikram yoga. Marion was geïnteresseerd geraakt door het enthousiasme van een kennis voor deze yogavorm, maar ik weet het verschil niet tussen Ashtanga en Himalaya yoga en volgens mij zijn er al net zo veel soorten als er smaken yoghurt zijn. Het leek me wel interessant, want een flink aantal jaren geleden had ik wel eens een paar weken aan yoga – die toen nog gewoon yoga heette – gedaan. Een houdinkje zus en een dansende lotus zo en na afloop viel ik zo lekker op mijn matje in slaap.
Het kwam me vreemd voor, maar het was raadzaam om in zwembroek mee te doen. Ik had wel begrepen dat Bikram yoga in een warme ruimte werd beoefend en mogelijk dat het daarmee te maken heeft. Op het moment dat de les begon waren er ongeveer twintig mensen verzameld tegenover een grote wand vullende spiegel. Het waren vooral vrouwen en niemand was zo oud als ik.
“Het geeft niet als je een houding niet goed kunt, maar let steeds op je ademhaling,” zei de instructeur. “Het gaat uiteindelijk alleen maar om je ademhaling. In en uit.” Ik beschouw mezelf als een sportief mens, maar dit was echter iets waar sportief zijn geen enkel voordeel bood. Na vijf minuten was ik drijfnat van de transpiratie en ik bleek geen enkele houding goed te kunnen uitvoeren, maar het in- en uitademen hield ik dapper vol. Met een krachtig geluid, want dat deed iedereen.
“Het geeft niet als het niet lukt,” zei de man tegen mij. “Dan ga je gewoon zitten en doe je de volgende houding weer mee.”
Heus, ik deed mijn best. Ik stond op een been liet me door mijn knie zakken, duwde mijn billen naar achteren en probeerde ook nog mijn andere been om het standbeen te draaien terwijl ik mijn vleugels gespreid hield en mijn hoofd recht. Mijn versleten heup riep het uit van de pijn en opnieuw ging ik zitten om een houding aan mij voorbij te laten gaan. Omdat ik een beetje begon te hyperventileren door de posities waarin ik mijn lichaam niet wist te vouwen in combinatie met angst voor pijnscheuten ging het met de ademhaling ineens ook niet zo goed meer.
Onopvallend keek ik rond me hoe de dames en heren in badpak erin slaagden de houdingen aan te nemen. Zelfs Marion kon het allemaal en die was ook niet de jongste daar. Mijn bewondering was niet gering en af en toe begreep ik niet goed hoe het kon dat hun benen aan hun schouders vastzaten. Pas toen de houdingen waarbij ik kon zitten of liggen aan de beurt waren werd het gemakkelijker om te doen of ik ze echt uitvoerde zonder dat het in de gaten liep omdat ik niet meer omviel. Na anderhalf uur was de laatste houding aan de beurt en die was verreweg het plezierigst. Ik voerde hem vrijwel perfect uit en voelde me behoorlijk trots.
“Ga op je mat liggen en adem rustig in en uit.”
Toen ik omhoog kwam en mezelf naast al die lenige jonge mensen in de spiegel zag begreep ik beter dan ooit tevoren hoe oud ik was geworden en dat ik nooit meer zelfs kan hopen dat ik de houding van de kraanvogel goed zal kunnen uitvoeren. De rollator is misschien wel de volgende stap. Maar ik heb wel geleerd van die sessie dat ik ook daar rustig bij moet blijven in- en uitademen. De les kostte twaalf euro en de tweede les is gratis als je binnen een week terugkomt. Wat moeten we met die gratis les? Wij zijn Nederlanders. Die les laten we niet lopen, want ik had nog een ander voordeel opgemerkt. Ik was zo ontspannen dat ik al direct na het avondeten ik slaap viel.
Recent Comments