by ivan wolffers | Jan 15, 2020 | Weekboek van Ivan Wolffers
Ze zegt ‘spelen’ en wij weten genoeg. We volgen haar dociel naar de serre waar altijd de drie babypoppen op ware grootte en in verschillende huidskleuren in hun roze wiegjes geduldig op haar wachten, naar het fornuisje dat altijd aanstaat en waarop ze eeuwig de zelfde...
by ivan wolffers | Jan 2, 2020 | Weekboek van Ivan Wolffers
Misschien. Wie weet? Ik ben over de drempel van het nieuwe jaar gestapt en kijk nog wat onwennig rond. Zal ik in mei 2020 de respectabele leeftijd van 72 jaar bereiken? In 1968 toen ik twintig was dacht ik dat als ik veertig jaar zou zijn geworden en al mijn dromen...
by ivan wolffers | Dec 28, 2019 | Weekboek van Ivan Wolffers
Als ze de sleutel in de voordeur hoort, zegt ze verwachtingsvol ‘Wie is daar?’ Met een kerstlach op mijn gezicht kom ik binnen, probeer de vreugde die bij dit seizoen hoort uit te dragen. Ik heb mijn donkerblauwe pak met champagnegeur al aangetrokken want straks gaan...
by ivan wolffers | Dec 20, 2019 | Weekboek van Ivan Wolffers
Veertig jaar geleden had ik op de universiteit een afspraak gemaakt met iemand van de HIV-vereniging. Hij was een jaar of tien jonger dan ik en was geïnfecteerd met het virus waar in die tijd nog geen behandeling tegen was. ‘Wilt u onderzoek doen naar de effecten van...
by ivan wolffers | Dec 6, 2019 | Weekboek van Ivan Wolffers
Yuki, onze tweejarige kleindochter speelt op het Perzische tapijt in de huiskamer. Ze voelt zich daar thuis, maakt er blokkentorens die hoger zijn dan zijzelf en wil daar gekieteld worden. 1988. In een huurauto reden we door de Verenigde Staten, voorin Marion en ik en...
by ivan wolffers | Nov 18, 2019 | Weekboek van Ivan Wolffers
Ik houd van de bescheiden dagen die bij mijn leeftijd behoren, zonder de heroïsche plannen die me ’s morgens vroeg al dwingen boeken te schrijven voor de eeuwigheid. Ik houd van de stilte in huis als het leven nog niet goed op gang is gekomen en ik verbaasd besef dat...
Recent Comments