by ivan wolffers | Nov 18, 2019 | Weekboek van Ivan Wolffers
Ik houd van de bescheiden dagen die bij mijn leeftijd behoren, zonder de heroïsche plannen die me ’s morgens vroeg al dwingen boeken te schrijven voor de eeuwigheid. Ik houd van de stilte in huis als het leven nog niet goed op gang is gekomen en ik verbaasd besef dat...
by ivan wolffers | Nov 11, 2019 | Weekboek van Ivan Wolffers
Verkeerde belasting van mijn heupen, te ver gelopen, te weinig stappen gezet, de zwakke kant van mijn lichaam zwaar ingezet om wat over is van de rechterzijde vooruit te helpen? Ik wist het niet. En ’s nacht kwamen de andere gedachten. Dat ik nu als een uit elkaar...
by ivan wolffers | Nov 1, 2019 | Weekboek van Ivan Wolffers
‘Dat was het lichtste prikje dat ik ooit gehad heb,’ zei ik tegen de mevrouw die me deze week bloed afnam. Het is omdat ik goed oplette dat het me überhaupt opviel. Ze kwam uit alle delen van de wereld, waaronder Nederland en glunderde trots. Vrolijk liep ik naar de...
by ivan wolffers | Oct 21, 2019 | Weekboek van Ivan Wolffers
Het zwaarste van het leven in de naaste omgeving van iemand met de ziekte van Alzheimer is de angst dat jezelf ook zo zal eindigen. Iedere dag ben je er getuige van en het is of je gedwongen wordt in een spiegel te kijken. Kijk dit is het. Ecce homo. De dood is niet...
by ivan wolffers | Oct 13, 2019 | Weekboek van Ivan Wolffers
Ze zit in onze keuken en kijkt naar buiten. ‘Zo mooi dat groen,’ zegt ze. ‘Daar kon papa ook zo van genieten.’ Daarna kijkt ze lang naar het dak van het koetshuis. ‘Waar is papa? Wanneer komt hij thuis?’ Wij zeggen al lang niet meer ‘Die is tien jaar geleden overleden...
by ivan wolffers | Oct 7, 2019 | Weekboek van Ivan Wolffers
Ze zaten in de wachtkamer, de stevig gebouwde man en zijn fragiele vrouw. Aan hun gesprek te horen waren ze afkomstig uit een van de Balkanlanden. Hij was wat later gekomen omdat hij eerst nog een parkeerplaats voor de auto moest zoeken. Het maakte niet uit dat hij...
Recent Comments