Week 2016 – 26

Toen de onhandige dokter me bijna veertien jaar geleden zei “Waarom komt u zo laat?” begreep ik dat er iets radicaals stond te gebeuren: het einde der dagen, althans die van mij. Ineens zoemde het in mijn omgeving van gesprekken waar ik nooit eerder in betrokken was...

Week 2016 – 25

Toen Marion en ik op 14 juni 1971 in de trein stapten om naar Spanje te reizen waar we een studentenhotel zouden leiden hadden we geen flauw idee waar we terecht zouden komen. Het begin van elke reis is nieuwsgierigheid naar en lichte bezorgdheid over het onbekende,...

Week 2016 – 24

Sinds het overlijden van haar man heeft haar leven zijn glans verloren. Wat er nog gebeurt in haar leven is te onbelangrijk om te onthouden. Sommige mensen fluisteren dat ze dement aan het worden is, maar dat woord wil ze niet horen. Voor haar is het vergeten...

Week 2016 – 23

Allemaal doen we onze ogen dicht en verstoppen ons. Iemand telt tot tien en zegt “wie niet weg is, is gezien, Kanker!” En wie zich niet goed heeft verborgen is hem en de andere kinderen roepen allemaal tegelijk kanker, kanker, kanker. Blij omdat zij hem niet zijn....