“En natuurlijk is er de pijn .. de angst.. de eenzaamheid,” schrijft iemand me naar aanleiding van een van mijn kankerblogs. Wat moet ik haar terugschrijven? Wat heeft ze aan prietpraat en dooddoeners?
Het was een drukke week en ik ontving veel mails van mensen die bang zijn voor wat gaat komen. Ze schrijven me “Wat moet ik doen?” maar ik weet het niet. De informatie komt meestal te laat en bij de verkeerde mensen, die ons schrijven als we er nog niet aan toe zijn. Wat rest is de eenzaamheid, want de hele wereld lacht en lijkt gezond, doet dwaze dingen omdat het zomer is, maar kankerlijers weten vaak niet goed meer hoe ze bij de polonaise aan moeten haken. We zijn blij met een enkele zin waarin we onszelf herkennen, zetten een mooi stuk muziek op of kijken naar een film waar we een beetje van moeten huilen omdat die over het leven gaat.
Ik heb na dertien jaar kanker geleerd dat de keizer aller ziektes niet zo belangrijk is als men ons wil doen geloven. Ons leven is dat wel maar het is soms moeilijk te verdedigen. De kankerindustrie rondom ons, geboren uit de angst van mensen zonder kwaadaardige gezwellen doet ons voortdurend geloven dat het andersom is. Op twitter zie ik een bericht langskomen over mensen die door een stuk op de fiets rond te rijden geloven een vuist tegen kanker te gaan maken. Lieve mensen, schudt uw vuistjes alstublieft niet voor mij. Ik ken mijn kanker. Die is er absoluut niet van onder de indruk. Fiets omdat u het leuk vindt, maar u hoeft niet duidelijk te maken dat als de kanker eenmaal is vastgesteld we verloren zijn en gaan sterven, maar dat u ons met geld voor nog meer onderzoek zal redden.
En lieve mensen van het bevolkingsonderzoek naar darmkanker, stuur me niet ongevraagd zo´n zelfafnametest om mijn ontlasting op te lepelen en u die toe te zenden. Ik hoef niet herinnerd te worden aan de groeiende paniek onder de gezonde bevolking dat het op een dag iedereen kan treffen. Besteedt uw geld toch liever aan iets anders. Leer mensen behoorlijk te eten, leg meer wandel- en fietspaden aan, maak het roken van tabak zo moeilijk dat slechts echte suïcidalen het nog willen en zorg dat de stress van ons dagelijks leven het lichaam niet volledig in de war brengt. Het is misschien geen medicijn tegen kanker, maar wel voor het leven. De boeman bestaat niet meer, maar nu wordt ons van alle kanten het woord kanker toegeschreeuwd om duidelijk te maken wat er van ons terecht zal komen.
Gisterenavond gingen Marion en ik uit eten. Een man die we van de tennisclub kennen kwam langs ons tafeltje.
“Hé Marion,” zegt hij enthousiast. Ik ben eraan gewend dat je haar eerder ziet dan mij. Hij draait zijn hoofd. “Hé Ivan. Jullie zien er fantastisch uit. Gaat het goed?”
“Ja,” zeggen wij volmondig. “En hoe gaat het met jou?”
“Ik heb het zelfde als Ivan,” zegt hij. “Ik weet het natuurlijk van jullie. Je hebt erover geschreven, erover gesproken op televisie. Jullie zijn een voorbeeld voor me. Daardoor weet ik ook hoe ik het wil doen.”
Natuurlijk verwarmt ons de gedachte dat je een voorbeeld voor iemand kunt zijn. Niet voor iedereen, maar voor mensen die bang en eenzaam zijn en een route willen volgen waarvoor geen reisgidsen bestaan. Om die reden heb ik er echter nooit over geschreven en als ik er over geïnterviewd werd dachten ik later vaak “Waarom heb ik dat nu verteld?” Hoe Marion daarover denkt weet ik niet, maar ik schrijf erover omdat ik van beroep schrijver ben en wat werkelijk belangrijk is in woorden te vangen. Ik schrijf omdat ik niet anders kan.
Na ons dessert – scroppino – zitten Marion en ik nog even te praten over alle toetjes in ons leven en houden over het witte tafelkleed heen elkaars hand vast. Over de Indische broodpudding met verse kokos, over de Om Ali uit Egypte. De eigenaar van het restaurant komt, zegt “0, wat is dat mooi” en legt even zijn beide handen om de onze. Ja, want de kanker is verslagen. Niet omdat hij er niet meer is, maar omdat hij al lang de baas niet meer is over ons leven.
Lieve Ivan, ontroerend. De kanker is verslagen. Wat mooi als je het zo op kunt schrijven. En de lieve scène met de handen. Mooier is er niet.
Mijn liefs voor jullie samen.
Xxx
Pauline
Hoop die omslag ook te kunnen maken in mijn hoofd dat de kanker niet meer de baas is. Wanneer is die tijd daar? Hier thuis vinden ze dat ie al lang is aangebroken, maar wanneer zal ik dat ook zo voelen?
Simone, het is mogelijk mijn plaats niet op je vraag te reageren maar weet dat ik reageer uit liefde; stop met zelfbeklag en LEEF. Zelfbeklag hardop stompt mensen uit je omgeving af. Zelfbeklag alleen in je hoofd (waarom ik) neemt je je leven af. Als je nu de behoefte voelt mij te verwensen of je te verdedigen is precies dat zelfbeklag in actie. knuffel de mensen thuis en stop met rondjes draaien in je hoofd. ” denken” is niet de oplossing maar het probleem.
Prachtig beschreven, de kanker verslagen omdat hij al lang niet meer de baas is over ons leven. Dat is inderdaad wat ik elke dag probeer na te streven!
Mijn omgeving staat er (nog) niet altijd zo in helaas.
De kanker verslagen. Zo zou ik het voor mijzelf niet formuleren.
Hij loopt niet meer voorop. Mijnheer Kanker loopt wel altijd mee, maar ergens achter mij. Ik kijk meestal niet meer om.
Waarom krijg ik toch altijd zo’n brok in mijn keel van jouw stukjes Ief? Omdat je precies de juiste woorden gebruikt, vooral in die laatste zinnen, dat is ook een soort overwinning van jou op alles wat is…
Wederom een zeer helder en terechte blog. Aan belangstelling geen gebrek er is in de maatschappij zo iets als algemeen medeleven of een soort van gedeelde verontwaardiging. Echter helpen beide je niet echt verder en moet je vaak vast stellen dat het ook niet echt iets veranderd. Ben nu na bijna 15 jaar helaas al aardige gewend al weet je natuurlijk nooit hoe het in een volgende fase gaat. Maar dat het een heel persoonlijk beleven is, is zeker wel duidelijk geworden in de achterliggende jaren. Voor als nog heb ik ook het idee dat ik de kanker heb verslagen nu nog een waardevolle invulling geven aan de “toekomst”. Ivan bedankt!